Δεν ξέρω από που να αρχίσω με αυτό το καταραμένο καλοκαίρι. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ίσως είναι από τα χειρότερα της ζωής μου, ίσως το χειρότερο. Το ελπίζω δηλαδή. Δεν ξέρω τι σκατά είναι. Δεν ξέρω αν είναι το γαμημένο το κάρμα (bitch), δεν ξέρω αν είναι ο καιρός τέτοιος, δεν ξέρω αν το ζώδιό μου δεν πάει καλά, δεν ξέρω τι τρέχει με μένα τον ίδιο. Ψάχνω μέσα από όλες αυτές τις αναποδιές να βρω τον εαυτό μου, ή έστω ένα κομμάτι αυτού. Και τελικά?
Τελικά καταλήγω να χάνομαι εγώ ο ίδιος. Να χάνω την εμπιστοσύνη που είχα σε διάφορα άτομα, σε εμένα τον ίδιο. Να χάνω πράγματα μέσα από τα χέρια μου, να μην έχω διάθεση για τίποτα, να είμαι μονίμως σε μια φάση "meh, οκει, και τι έγινε". Και τώρα να κάθομαι και να γράφω για όλα αυτά. Fuck this shit. Τι σκατά πρέπει να κάνω?
Και βασικά, πρέπει να κάνω κάτι? Ή είναι φάση που θα περάσει? Ή είναι όλα μέσα στο γαμημένο το μυαλό μου? Αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο για το τι σκατά κάνω σε αυτό τον γαμημένο κόσμο, τι σκατά θα απογίνω. Απαντήσεις βρίσκω πολλές. Πολλά όνειρα, πολλά ενδιαφέροντα. Καμία διάθεση όμως. Τίποτα. Κενό. Ένα απέραντο, μόνιμο, αποπνικτικό, λευκό κενό.
Μου λείπεις. Εγώ αυτό ξέρω. Μου λείπεις. Δυστυχώς δεν έχω την δυνατότητα να σου μιλήσω, δεν ξέρω αν θα την έχω ποτέ ξανά. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Ένα από τα πράγματα που έχω μάθει είναι να είμαι πάντα αισιόδοξος. Να λέω πως μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, και εν τέλει να το καταφέρνω. Δεν ξέρω αν μπορώ όμως τώρα. Δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο μου τον εαυτό, στις δυνάμεις μου.
Είχα πάει ένα ταξίδι. Και γύρισα σήμερα. Και, ξέρεις, πέρασα από εκεί που φεύγαμε όταν σε έπαιρνα από το σπίτι. Ή όταν έφευγα και σε άφηνα. Όταν πέρασα, σφίχτηκε η καρδιά μου. Το μυαλό μου γύρισε σε εκείνες τις όμορφες στιγμές. Σε αυτό το κεφάλαιο που φαίνεται πως για σένα έχει κλείσει. Και μάλλον είχε κλείσει προ πολλού. Σ' αγαπώ όμως, δεν το αλλάζει τίποτα αυτό και ούτε πρόκειται. Ήσουν ένα φως στο μαύρο, ένα χρώμα στο λευκό. Και αυτό δεν το αλλάζει τίποτα. Μακάρι το ταξίδι μας να κρατούσε περισσότερο. Μακάρι να ήταν όλα όπως τότε. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω ότι ήθελες. Μακάρι...
Αλλά δεν το κατάφερα. Δεν κατάφερα να σε κρατήσω κοντά μου. Όμως όλες οι πληγές κλείνουν κάποια στιγμή, σωστά? Όλα στο τέλος φεύγουν. Στο τέλος.
cipherk.
Τελικά καταλήγω να χάνομαι εγώ ο ίδιος. Να χάνω την εμπιστοσύνη που είχα σε διάφορα άτομα, σε εμένα τον ίδιο. Να χάνω πράγματα μέσα από τα χέρια μου, να μην έχω διάθεση για τίποτα, να είμαι μονίμως σε μια φάση "meh, οκει, και τι έγινε". Και τώρα να κάθομαι και να γράφω για όλα αυτά. Fuck this shit. Τι σκατά πρέπει να κάνω?
Και βασικά, πρέπει να κάνω κάτι? Ή είναι φάση που θα περάσει? Ή είναι όλα μέσα στο γαμημένο το μυαλό μου? Αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο για το τι σκατά κάνω σε αυτό τον γαμημένο κόσμο, τι σκατά θα απογίνω. Απαντήσεις βρίσκω πολλές. Πολλά όνειρα, πολλά ενδιαφέροντα. Καμία διάθεση όμως. Τίποτα. Κενό. Ένα απέραντο, μόνιμο, αποπνικτικό, λευκό κενό.
Μου λείπεις. Εγώ αυτό ξέρω. Μου λείπεις. Δυστυχώς δεν έχω την δυνατότητα να σου μιλήσω, δεν ξέρω αν θα την έχω ποτέ ξανά. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Ένα από τα πράγματα που έχω μάθει είναι να είμαι πάντα αισιόδοξος. Να λέω πως μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, και εν τέλει να το καταφέρνω. Δεν ξέρω αν μπορώ όμως τώρα. Δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο μου τον εαυτό, στις δυνάμεις μου.
Είχα πάει ένα ταξίδι. Και γύρισα σήμερα. Και, ξέρεις, πέρασα από εκεί που φεύγαμε όταν σε έπαιρνα από το σπίτι. Ή όταν έφευγα και σε άφηνα. Όταν πέρασα, σφίχτηκε η καρδιά μου. Το μυαλό μου γύρισε σε εκείνες τις όμορφες στιγμές. Σε αυτό το κεφάλαιο που φαίνεται πως για σένα έχει κλείσει. Και μάλλον είχε κλείσει προ πολλού. Σ' αγαπώ όμως, δεν το αλλάζει τίποτα αυτό και ούτε πρόκειται. Ήσουν ένα φως στο μαύρο, ένα χρώμα στο λευκό. Και αυτό δεν το αλλάζει τίποτα. Μακάρι το ταξίδι μας να κρατούσε περισσότερο. Μακάρι να ήταν όλα όπως τότε. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω ότι ήθελες. Μακάρι...
Αλλά δεν το κατάφερα. Δεν κατάφερα να σε κρατήσω κοντά μου. Όμως όλες οι πληγές κλείνουν κάποια στιγμή, σωστά? Όλα στο τέλος φεύγουν. Στο τέλος.
cipherk.
