Δεκέμβριος.

Παράξενες μέρες. Παράξενος καιρός. Παράξενοι άνθρωποι. Παράξενα όλα.

Κι όμως ξέρεις πως αν κοιτάξεις πίσω από τις αδρές γραμμές της, μέσα στα μάτια της, θα βρεις κάτι οικείο. Κάτι μεθυστικό, κάτι όμορφο. Κάτι.

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, ή τουλάχιστον έτσι λένε. Το ότι αυτός ο καθρέφτης όμως μπορεί να μην σου δείχνει την απόλυτη αλήθεια δεν στο είχε πει κανείς. Το ότι αυτός ο καθρέφτης μπορεί να είναι κοίλος, κυρτός και γενικά να παραμορφώνει την πραγματική εικόνα της ψυχής δεν στο είπαν ποτέ.

Και έτσι βρέθηκες απροετοίμαστος. Ανώριμος, για άλλους. Όμως δεν το έβαλες κάτω. Πίστεψες στους ανθρώπους. Άνθρωποι. Ψυχές. Φόβοι. Όνειρα.

Αλήθεια, τι ψάχνεις?

cipherk.

the lines in my hand.

Okay λοιπόν. Βαθιά ανάσα και ξεκινάμε. Ουφ. Τόσα πράγματα, τόσα πρόσωπα, τόσα γεγονότα. Η αλήθεια είναι πως ναι, όλο αυτόν τον καιρό βαριόμουν να γράψω, δεν μου έβγαινε. Και να που ένα κομμάτι μου έδωσε, νομίζω, την έμπνευση που χρειαζόμουν. Έχει τόσο περίεργο στίχο, τόσο..κάπως. Προσωπικά, σαν τραγούδι το θεωρώ πανέμορφο. Το παράδοξο είναι πως παρόλη την μείζονα μελωδία (στο μεγαλύτερο μέρος) του, παρόλο το περίεργο, σχετικά ανεβαστικό, ρυθμό του, μου βγάζει μια πικρία.

Μια πικρία περίεργη αλλά ταυτόχρονα μεθυστική. Στα κάτι λιγότερο από 4 λεπτά που διαρκεί με παρασέρνει σε μια αλλόκοτη αίσθηση. Διαφορετική, ιδανική, ακατάληπτη, μοναδική.

Οι στίχοι. Οι στίχοι κρύβουν πάντα ένα νόημα. Πολιτικό? Συναισθηματικό? Ίσως. Ανάλογα πως και σε τι κατάσταση τους ακούει κανείς. Μπορείς να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Πάντα μου άρεσε η λογική αυτή. Να αφήνεις τον ακροατή να βγάζει ένα δικό του νόημα. Αυτό που στην εκάστοτε περίπτωση θέλει να βγάλει.

Αλλά αρκετά για αυτό. Αν θες να το ακούσεις, απλώς δες τον τίτλο.

Ουφ. Ναι. Επιστροφή. Το κομμάτι τελείωσε και ξαναπατάω το repeat. Ξανά και ξανά και ξανά. Για να συνεχίσω να γράφω. Μου είπαν να μην πιεστώ να γράψω, πως θα βγει μόνο του. Ας είναι. Ήθελα τόσο πολύ, μου είχε λείψει αυτό το παράδοξο συναίσθημα.

Ξέρω πως κάθε στιγμή που ζούμε μας σημαδεύει. Στον βαθμό που εμείς, με την λογική μας, την αφήνουμε να κάνει κάτι τέτοιο. Όσο περισσότερο συναισθηματικά ζεις, όσο δεν βάζεις λογικούς φραγμούς σε αυτά που κάνεις (γαμώτο, πάλι το γύρισα σε β' ενικό), τόσο πιο εύκολα σημαδεύεσαι. Τόσο πιο εύκολα πληγώνεσαι. Η λογική έχει σώσει πολλούς, ας το παραδεχτούμε αυτό. Ταυτόχρονα όμως όσο πιο πολύ την χρησιμοποείς τόσο περισσότερο κουράζεσαι, τόσο περισσότερο κλείνεσαι στον εαυτό σου. Τόσο περισσότερο αποστασιοποιείσαι. Αυτή όμως η απόσταση, σε κάνει να βλέπεις πράγματα, να τα περιμένεις, να σου φαίνονται πολλά πράγματα προβλέψιμα, λογικά.

Αλλόκοτα συναισθήματα, λογική μαζί με πάθος, ένας καταραμένος συνδυασμός. Μπορούν να υπάρξουν μαζί τελικά?

Και τα σημάδια του χρόνου? Οι γραμμές στα χέρια? Αυτά τι σου θυμίζουν?

cipherk.

some people just deserve it.

Όπως τα λέει και ο τίτλος. Σιχάθηκα. Σιχάθηκα το ψέμα, την πίκρα και τα δάκρυα. Σιχάθηκα τη γεύση της ήττας. Και περισσότερο απ' όλους και απ' όλα, σιχάθηκα εσένα. Εσένα καταραμένε καθρέφτη, που μου υπενθυμίζεις διαρκώς το ότι δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα. Εσένα που συνεχώς μου δείχνεις και μου αποδεικνύεις πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, πως οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν. Εσένα που επιβεβαιώνεις πως αναπνέω, πως υπάρχω. Και πως παρόλα αυτά δεν έχω την δύναμη να αλλάξω κάτι.

Τα σιχάθηκα όλα αυτά. Θέλω να φύγω, να αλλάξω, να μην είμαι αυτός που είμαι τώρα. Να μήν μου υπενθυμίζεις συνεχώς, καταραμένε, το ποιός είμαι. Αλλά τα συναισθήματα, τα συναισθήματα..αυτά πρέπει να πεθάνουν πρώτα. Γιατί αυτά είναι που φαίνονται πρώτα στον καθρέφτη. Και γιατί χωρίς συναισθήματα μπορώ να αλλάξω τα πάντα. Γιατί χωρίς αυτά είμαι ελεύθερος, χωρίς κανένα βάρος, χωρίς τύψεις, χωρίς έγνοιες για κανέναν. Και για να γίνω όλα αυτά πρέπει δυστυχώς να σκοτώσω κάθε συναίσθημα. Κάθε δεσμό.

Όχι, δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο, είναι λάθος! Θα σου είναι δύσκολο και πιθανότατα ανέφικτο.

Μπορεί. Σκέψου όμως τις δυνατότητες. Σκέψου το πόσα πράγματα θα μπορούσες να κάνεις αν δεν είχες κανένα συναίσθημα. Σκέψου την καθαρότητα μυαλού που θα είχες. Σκέψου! Σκέψου και διέλυσέ τα όλα! Άλλωστε όλες σου οι σχέσεις μέχρι τώρα χάθηκαν λόγω μειωμένων ή αυξημένων συναισθημάτων. Και αν δεν έχεις αυτά, ΔΕΝ χρειάζεσαι καμία σχέση. Τόσο απλό.

Πρέπει να τα διαλύσεις όλα, να τα κάψεις. Γιατί στην τελική, τα συναισθήματα μόνο κακό φέρνουν. Κατέρριψέ τα! Σκότωσέ τα! Και θα δεις, θα πάνε όλα καλά. Γιατί έτσι πρέπει.


cipherk.

Ιωνάθαν.

Κι ήταν τότε που ήρθαν εκείνοι αργά ένα βράδυ και βρήκαν τον Ιωνάθαν να ανεμοπορεί γαλήνιος και μονάχος στον πολυαγαπημένο του ουρανό. Οι δυο γλάροι που εμφανίστηκαν, από ένας στο πλάι της κάθε φτερούγας του, ήταν καθάριοι σαν την αστροφεγγιά, με μια λάμψη απαλή και φιλικοί στον αέρα της βαθιάς νύχτας. Πιο όμορφη απ'όλα, όμως, ήταν η επιδεξιότητα με την οποία πετούσαν, κινώντας τις άκρες των φτερών τους σε μια σταθερή απόσταση ακριβώς τριών εκατοστών από τα δικά του.

Χωρίς προειδοποίηση ο Ιωνάθαν τους υπέβαλε στο τεστ του, ένα τεστ που δεν το είχε περάσει ποτέ κανένας γλάρος. Έστρεψε τις φτερούγες και μείωσε την ταχύτητά του στο ένα μίλι την ώρα, μένοντας σχεδόν ακίνητος. Τα δυο ακτινοβόλα πουλιά ελάττωσαν σχεδόν ταυτόχρονα και με την ίδια ευκολία την δική τους ταχύτητα, διατηρώντας πάντα την ίδια απόσταση. Γνώριζαν την τεχνική της αργής πτήσης.

Εκείνος δίπλωσε κατόπιν τα φτερά του, έκανε μια βόλτα στον αέρα και βούτηξε με εκατόν ενενήντα μίλια την ώρα. Τον ακολούθησαν κι οι δυο μαζί σαν σαΐτες, σ' έναν άψογο σχηματισμό.

Τέλος ο Ιωνάθαν μετέτρεψε αυτήν την ταχύτητα σε μια μακριά κάθετη αργή περιστροφή. Οι γλάροι τον μιμήθηκαν, χαμογελώντας.

Επανήλθε σε ομαλή πτήση κι έμεινε μερικές στιγμές σιωπηλός πριν μιλήσει:

«Πολύ ωραία», είπε. «Τώρα πείτε μου ποιοι είστε!»

«Ιωνάθαν, είμαστε απ' το Σμήνος σου. Αδέρφια σου είμαστε».

Η φωνή τους ήταν δυνατή και ήρεμη.

«Ήρθαμε να σε ανεβάσουμε πιο ψηλά, να σε πάμε σπίτι σου».

«Εγώ δεν έχω σπίτι. Ούτε Σμήνος. Είμαι Απόβλητος. Και τώρα που μιλάμε βρισκόμαστε στην κορυφή του Μεγάλου Ανέμου των Βουνών. Μερικές δεκάδες μέτρα ψηλότερα και δε θα μπορεί να πάει άλλο το γέρικο κορμί μου».

«Και βέβαια μπορεί, Ιωνάθαν. Μπορεί γιατί το 'χεις μάθει να το κάνει. Τελείωσες τη φοίτησή σου στο ένα σχολείο και τώρα ήρθε η ώρα ν' αρχίσεις σ' ένα άλλο».

Η κατανόηση που φώτιζε όλη του τη ζωή έλαμψε πάλι εκείνη τη στιγμή για τον Ιωνάθαν το Γλάρο. Δίκιο είχαν. Μπορούσε να πετάξει ψηλότερα κι ήταν καιρός πια να πάει σπίτι του.

'Εριξε μια τελευταία παρατεταμένη ματιά στον ουρανό και σε εκείνη τη μεγαλόπρεπη, ασημένια γη, όπουυ τόσα πολλά είχε μάθει.

«Είμαι έτοιμος», είπε τελικά.

Κι ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον ο Γλάρος υψώθηκε μαζί με τα άλλα δυο αστροφώτιστα θαλασσοπούλια κι εξαφανίστηκε μέσα σ' έναν απόλυτα σκοτεινιασμένο ουρανό.

[Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, Richard Bach, Εκδόσεις Διόπτρα]
cipherk.

full moon.

Ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου. Οι μαλακίες να γίνονται κάθε φορά που προσπαθείς να καταφέρεις κάτι. Ψέμματα, ανούσια και αναίτια. Μυστικά από εδώ, μυστικά απο εκεί. Μαλακίες εδώ, μαλακίες εκεί.
Και στο τέλος τι? Πίκρα παντού. Και το φεγγάρι να σε κοιτάζει από εκεί ψηλά, ειρωνικά.

Όχι, δεν φταίει το φεγγάρι. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Πώς γίνεται να φταίει αυτό το πανέμορφο ουράνιο σώμα, για κάτι που συμβαίνει με εσένα. Με εσένα και εκείνη. Με εκείνη.

Εκείνη.


Δεν γνωρίζεις τι γίνεται. Και αυτό είναι που σου σπάει τα νεύρα. Που κάνει την αναπνοή σου βαριά και δύσκολη. Τα όνειρά σου σφύζουν από την εικόνα της. Ακόμα και αν δεν την έχεις δει ποτέ. Ξυπνάς λουσμένος στον ιδρώτα, με τους σφυγμούς της καρδιάς σου να φτάνουν στα ύψη. Και όλα αυτά για εκείνη.

Εκείνη.

Πόσα πράγματα θα έκανες για έστω μια στιγμή μαζί της. Πόσα πράγματα μπορείς να αλλάξεις, για εκείνη. Πόση δύναμη σου δίνει μία μόνο σκέψη της. Μία εικόνα στο μυαλό σου.

Εκείνη.

Και το φεγγάρι σε κοιτάζει, από ψηλά. Λέγοντάς σου: "Υπομονή".


Καληνύχτες και καλό μήνα.
cipherk.

.untitled (2).

Και ενώ όλα πηγαίνουν καλά, σχετικά τουλάχιστον, εσύ δεν έχεις διάθεση. Δεν έχεις διάθεση για τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε να διαβάσεις τα μαθήματα που δίνεις αύριο, ούτε να παίξεις πιάνο, ακόμα ακόμα, ούτε να παίξεις παιχνίδια στον υπολογιστή. Το υπέρτατο χάσιμο χρόνου.

Γιατί; Αισθάνεσαι πως τίποτα δεν σε γεμίζει. Σαν να είναι η ψυχή σου μια μεγάλη σκοτεινή τρύπα, που ρουφάει τα πάντα, χωρίς ποτέ να γεμίζει. Που της δίνεις τόσα πολλά και δεν επιστρέφει τίποτα πίσω. Και στο τέλος μένει κενή.

Η αλήθεια είναι πως όταν αποκτάς κάτι, συνειδητοποιείς πολλά πράγματα. Αρχικά συνειδητοποιείς πως θα μπορούσες, ίσως, να ζήσεις και χωρίς αυτό, αν και εφόσον είναι κάτι το υλικό. Το δεύτερο πράγμα που συνειδητοποιείς είναι ο κόπος που έκανες για να το αποκτήσεις. Βλέπεις, όταν καταβάλλεις μια προσπάθεια, δεν καταλαβαίνεις άμεσα τον όγκο της, ή την έντασή της. Συνειδητοποιείς πόσο κουρασμένος είσαι, αφού κατακτήσεις κάτι. Και η ίδια αυτή η κούραση σε επηρεάζει. Επηρεάζει τη σχέση σου με τους γύρω σου. Επηρεάζει τον ίδιο σου τον χαρακτήρα.

Και πάραυτα εσύ θες ακόμα περισσότερα. Να κατακτάς, να νιώθεις, να πονάς. Να πονάς. Πρέπει κάποια στιγμή να γεμίσει η ψυχή σου. Πρέπει. Ξέρεις όμως πως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ έτσι, με αυτόν τον τρόπο. Θες κάτι, το παίρνεις. Όχι, δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. Δεν λειτουργεί με μικρά συναισθήματα όπως αυτό της χαράς, της ζήλειας, θλίψης. Όχι, όχι τέτοια παροδικά συναισθήματα, που έρχονται και φέυγουν. Με λίγα λόγια, όχι συναισθήματα διάθεσης. Αλλά συναισθήματα ψυχής.

Πρέπει η ίδια, η μάυρη σου ψυχή να νιώσει. Και τι θα νιώσει; Τον έρωτα. Τον πόνο. Την αγάπη. Όλα αυτά μαζί. Σου λείπουν όλα αυτά τα συναισθήματα. Έχεις πάρα πολύ καιρό να τα νιώσεις. Να τα ανακαλύψεις ξανά. Γιατί ζεις εκεί που όλα είναι επιφανειακά.

Και όπως είναι η θάλασσα, ήρεμη στην επιφάνεια, όπου σου είναι άγνωστο το τι γίνεται στον βυθό της, σε αυτά τα σκουρόχρωμα νερά, έτσι και εσύ. Δείχνεις ήρεμος. Αλλά οι άλλοι δεν ξέρουν τι γίνεται μέσα σου. Κανένας. "Όλα καλά" τους λες. Κανένας δεν πρόκειται να μάθει.

Οι λέξεις δεν έχουν καμία σημασία. Όλα είναι στα μάτια. Και ξέρεις πως όποιος δει αυτό που υπάρχει μέσα σε αυτά, είναι και θα είναι δίπλα σου.
"...Ψηλά, το κεφάλι ψηλά, θα βγουν πάλι φτερά και ψηλά θα πετάξω, θα φύγω να ψάξω αυτούς που δεν ζουν χαμηλά.."
cipherk.

single.

Βασικα το να είσα ελεύθερος είναι μια πολύ περίεργη κατάσταση. Και κάποιοι το καταλαβαίνουν, κάποιοι επιλέγουν να μην το καταλάβουν και κάποιοι απλώς δεν τους ενδιαφέρει να καταλάβουν αυτή την περιέργεια. Χωρίς να θέλω να "τσουβαλιάσω"  κόσμο, πιστεύω πως υπάρχουν, ανάλογα με τα παραπάνω και οι αντίστοιχες κατηγορίες ανθρώπων ή και φάσεων ("είμαι σε αυτή τη φάση" κτλ.)

Αυτοί που καταλαβαίνουν την περιέργεια του να είσαι ελεύθερος, είναι οι αποκαλούμενοι και μπακούρια, φορέβερ αλόουν και τα ρέστα. Ξέρετε, καταλαβαίνουν αυτή την περίεργη κατάσταση, λόγω του ότι ζουν μόνιμα σε αυτήν.
Οι επόμενοι, αυτοί που επιλέγουν να μην καταλάβουν, είναι επίσης άνθρωποι που ζουν σε μια παρόμοια με την παραπάνω κατάσταση, απλώς δεν την έχουν φιλοσοφήσει τόσο πολύ, όσο τα άτομα της πρώτης ομάδας. Είναι αυτοί που κάνουν τις λεγόμενες "ελεύθερες σχέσεις", αυτοί που κάνουν ουάν νάιτ σταντ και γενικώς αυτοί που, κατά την άποψή τους φυσικά, "ζουν την ζωή" (το λεγόμενο YOLO).
Και η τελευταία ομάδα είναι οι άνθρωποι που είναι μόνιμα σε μια σχέση. Αυτοί που θέλουν πάντα κάποιον δίπλα τους, και παραδόξως, βρίσκουν πάντα "τον/την κατάλληλο/η".

Λοιπόν το να είσαι ελεύθερος, είναι ωραιο, δε λέω. Έχει μια περιέργεια. Ξέρεις, ελευθερία, δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για τον άλλο, δεν υπάρχουν απαιτήσεις, δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν και τα λοιπά. Ωραία όλα αυτά.

Αλλά ταυτόχρονα νιώθεις και μια μοναξιά. Η μοναξιά αυτή μπορεί μερικές φορές να είναι ευχάριστη, όμως τις περισσότερες φορές σου γαμάει την ψυχολογία. Σου λείπει πολλές φορές αυτό το συναίσθημα, πως έχεις κάποιον και παράλληλα σε έχει και αυτός. Η μοναξιά οδηγεί στη μιζέρια και η μιζέρια κάποια στιγμή σε κουράζει.

Και τότε αρχίζεις και φίλοσοφείς λίγο παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε τα πράγματα. Τα τρία βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα "Ποιός είμαι;", "Τι κάνω;" και "Που πάω;" δεν τέθηκαν από ανθρώπους που ήταν σε σχέση, έτσι δεν είναι; Τέθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν να ασχοληθούν με κάτι καλύτερο, είτε γιατί είχαν ξεπεράσει το στάδιο της ανθρώπινης σχέσης και είχαν βρει μια πνευματική ηρεμία μακριά από τις σαρκικές και μη απολαύσεις, είτε από ανθρώπους που απλώς δεν είχαν σχέση εκείνη την περίοδο. Και το θέμα είναι πως αυτά τα ερωτήματα τίθενται καθημερινά, από ανθρώπους απλούς, που είναι σε παρόμοιες φάσεις.

Άλλωστε, γι'αυτό η φιλοσοφία είναι ίσως η πιο, ας το πούμε τεμπέλικη επιστήμη. Γιατί απαραίτητη ίσως προϋπόθεση για να φιλοσοφήσεις, είναι να έχεις μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Και πως βρίσκεις αυτό το χρόνο? Μα φυσικά απομακρύνεσαι και αποστασιοποιείσαι όσο περισσότερο μπορείς από τις ανθρώπινες σχέσεις.

Βέβαια εδώ κολλάει το εξής ερώτημα: πώς γίνεται να μιλάς για ανθρώπινες σχέσεις σε φιλοσοφική βάση, εφόσον έχεις αποστασιοποιηθεί από αυτές; Παρατηρώντας. Σίγουρα, δεν έχεις και την καλύτερη άποψη για τις ανθρώπινες σχέσεις όταν απλώς τις παρατηρείς, αλλά στάνταρ, έχεις μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για αυτές, ακριβώς επειδή είσαι παρατηρητής και κρίνεις αντικειμενικά.

Ξέφυγα όμως. Ναι, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως, ναι, ωραίο να είσαι ελεύθερος, έχεις ίσως μια πιο σφαιρική άποψη των γεγονότων και καταλαβαίνεις καλύτερα τους γύρω σου. Αλλά ρε γαμώτο, όταν είσαι ελεύθερος σου λείπει αυτό το γαμημένο το συναίσθημα, πως έχεις αξία για κάποιον, πως μετράς, πως κάποιος σε χρειάζεται. Και αυτό, το ότι τον χρειάζεσαι κι εσύ. Ανήκεις σε αυτόν. Και σου ανήκει και αυτός. Έστω και για λίγο καιρό, για όσο κρατά μια σχέση, έχεις κάποιον.

Αυτό, το γαμημένο το συναίσθημα.
cipherk.

chaos.

Πολλοί σου λένε πως σκέφτεσαι χωρίς ειρμό, χωρίς συνοχή. Χαοτικά με μία λέξη. Και πράγματι, το αναγνωρίζεις αυτό, αλλά σκέφτεσαι, πού είναι το κακό; Άλλωστε τα πάντα βασίζονται στο χάος. Ωραία λέξη, πάντα σου άρεσε. Χάος.


Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αναλύσω σε εναν πιο επιστημονικό βαθμό την έννοια του χάους. Δεν θέλω να κουράζω, ήταν κάτι που ήθελα να αναλύσω κάποια στιγμή από την αρχή που έφτιαξα το συγκεκριμένο μπλογκ, αλλά ποτέ δεν είχα την δυνατότητα/ευκαιρία να το κάνω. Να που ήρθε η στιγμή λοιπόν. Προειδοποιώ πως αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω, δεν είναι σκέψεις, είναι πράγματα που έχω διαβάσει και θέλω να μοιραστώ. Στο τέλος υπάρχει η άποψή μου πάνω σε όλα όσα θα αναλύσω.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η λέξη χάος χρησιμοποείται με πολλούς τρόπους, από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, σε διάφορες περιπτώσεις, για διαφορετικούς σκοπούς. Η έννοια του χάους διαφέρει στην θρησκεία, την αρχαία ελληνική φιλοσοφία την κοινωνία και την επιστήμη. Επιστημονικά λοιπόν το χάος ορίζεται ως η εξαιρετικά ευαίσθητη εξάρτηση μιας οποιασδήποτε κίνησης ενός οποιουδήποτε αντικειμένου, απτού ή μη, από τις αρχικές συνθήκες. Αναλυτικότερα, το χάος είναι η κατάσταση που προκύπτει όταν μεταβληθούν έστω και ελάχιστα οι αρχικές συνθήκες ενός δυναμικού συστήματος.

Πράγματι, μέσα από την καθημερινή ζωή μπορεί ο οποιοσδήποτε να βρει και να παρατηρήσει χαώδη συστήματα. Με πρώτο και καλύτερο αυτό που είχα αναφέρει στην πρώτη ανάρτηση εδώ, τον καπνό του τσιγάρου. Χαώδη συστήματα είναι επίσης οι κινήσεις των μορίων του νερού μεσα σε οποιονδήποτε αγωγό, η κίνηση των κυμάτων που σκάνε σε μια ακτή. Επίσης, οι τυχαίες κινήσεις που κάνουν το μελάνι ή το γάλα όταν διαχέονται μέσα σε ένα ποτήρι με νερό, οι χτύποι της καρδιάς (κι όμως!), ο τυχαίος τρόπος που μεταβάλλονται οι πληθυσμοί των διαφόρων ειδών, ακόμη και οι μεταβολές στις τιμές των χρηματιστηρίων.

Πως όμως καταλάβε η ανθρωπότητα την επιστημονική πλέον έννοια του χάους; Κατά τη δεκαετία του 1970 πολλοί επιστήμονες, από όλους σχεδόν τους κλάδους, άρχισαν να προσεγγίζουν την έννοια της αταξίας. Ξεκίνησαν να αναζητούν συνδέσεις ανάμεσα στα διαφορετικά είδη της "μη κανονικότητας". Οι πρώτοι που ήρθαν αντιμέτωποι με την χαώδη συμπεριφορά ήταν οι μαθηματικοί, οι οποίοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν ανακάλυψαν την συμπεριφορά αυτή σε διάφορα μαθηματικά μοντέλα. Κάτι το οποίο τους εξώθησε στο να παρατηρήσουν την συμπεριφορά αυτή και στα φαινομενικά απλά, καθημερινά πράγματα, όπως για παράδειγμα τις μεταβολές του καιρού. Παράλληλα με την αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας των υπολογιστών, αναπαριστούν όλα τα παραπάνω παραδείγματα με μη-γραμμικές εξισώσεις στους τότε ικανότερους και ταχύτερους υπολογιστές και ανακαλύπτουν μια κρυφή τάξη που ορίζει όλα αυτά τα συστήματα.

Ποιά είναι όμως αυτή η τάξη μέσα στο χάος και τι την διέπει; Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, αυτό με τα κύματα που σκάνε σε μια ακτή. Κίνηση η οποία δημιουργεί πάρα πολλές περιδινήσεις και τροχιές οι οποίες παραδόξως δεν είναι εντελώς άτακτες, αλλά καταλήγουν να έχουν μια μορφή, της οποίας η διάταξη μοιάζει με αυτή της προηγούμενης αλλά και της επόμενης κίνησης, δηλαδή το προηγούμενο και το επόμενο κύμα. Οι κινήσεις αυτές, δηλαδή, φτιάχνουν μια υποτυπώδη γεωμετρική μορφή που οι μαθηματικοί του χάους ονομάζουν παράξενο ελκυστή.

Και εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το εξής ερώτημα: Τι ονομάζεται ελκυστής και τι παράξενος ελκυστής; Ας πάρουμε αρχικά ένα φαινομενικά απλό παράδειγμα, την κίνηση ενός εκκρεμούς. Όταν δώσεις μια οποιαδήποτε ώθηση στο εκκρεμές, αυτό θα κινηθεί παλινδρομικά μέχρι να ηρεμήσει και πάλι στο κέντρο, στο σημείο που έχει την χαμηλότερη δυναμική ενέργεια. Το σημείο αυτό ονομάζεται σημείο έλξης ή ελκυστής του συστήματος, κάτι που σημαίνει πως από όποια θέση και να αφήσουμε το εκκρεμές, όποια ώθηση και να του δώσουμε, αυτό θα έλκεται πάντα από το συγκεκριμένο σημείο κάτι που σημαίνει πως θα καταλήγει πάντα εκεί. Δεν διαθέτουν όλα όμως τα συστήματα ένα τέτοιο σημείο. Μάλιστα μερικά δυναμικά συστήματα είναι τόσο πολύπλοκα όπου σε αυτά μιλάμε για "χώρους" έλξης.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του χάους είναι τα παράξενα σημεία έλξης που διαθέτει. Αντίθετα δηλαδή με το παραπάνω απλό παράδειγμα του ιδανικού εκκρεμούς, τα χαοτικά συστήματα έλκονται προς παράξενα και πολύπλοκα σχήματα τα οποία είναι δύσκολο και πολλές φορές αδύνατον να τα αντιληφθούμε.

Στην κλασική μηχανική, η συμπεριφορά ενός δυναμικού συστήματος μπορεί να περιγραφεί γεωμετρικά ως κίνηση προς έναν ελκυστή. Οι ελκυστές θεωρούνται ότι είναι σημεία, καμπύλες, στερεά που ακριβώς έλκουν ένα συγκεκριμμένο φαινόμενο. Ο ελκυστής του αριθμού των ψαριών μιας μολυσμένης θάλασσας ή λίμνης μπορεί να είναι το μηδέν, δηλαδή η έλλειψη της ζωής. Στα μαθηματικά της κλασικής μηχανικής ήταν γνωστοί τρεις τύποι ελκυστών: μεμονωμένα σημεία (που χαρακτηρίζουν σταθερές καταστάσεις), κλειστοί βρόχοι (περιοδικές κινήσεις σε «κύκλους») και δακτύλιοι (συνδυασμοί διαφόρων «κύκλων»).

Κατά την δεκαετία τού 1960 ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό μαθηματικό Stephen Smale μια νέα τάξη παράξενων ελκυστών προς τους οποίους η δυναμική είναι χαοτική . Αργότερα διαπιστώθηκε ότι οι παράξενοι ελκυστές έχουν λεπτομερή δομή σε όλες τις κλίμακες μεγέθυνσης. Αμεσο αποτέλεσμα αυτής τής διαπίστωσης ήταν η ανάπτυξη τής έννοιας του fractal (μίας τάξης πολύπλοκων γεωμετρικών σχημάτων που όλα παρουσιάζουν την ιδιότητα τής αυτοομοιότητας), που με την σειρά του οδήγησε σε αξιοσημείωτες εξελίξεις στα γραφικά με ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Μπορούμε μετά από όλα όσα ειπώθηκαν να βγάλουμε το εξής συμπέρασμα: Το χάος χαρακτηρίζει σχεδόν τα πάντα μέσα στην καθημερινή ζωή μας, τα μετεωρολογικά φαινόμενα, τα κοινωνικά, τα πολιτικά και τα βιολογικά δυναμικά συστήματα. Αλλά από φιλοσοφικής πλευράς ζούμε σε μια όαση τάξης μέσα σ' ένα ωκεανό χάους.

Και εκεί που θέλω να καταλήξω μετά από όλη αυτή τη βαβούρα είναι πως, ποτέ δεν ξέρεις το που θα καταλήξει κάτι, ακόμα κι αν καταφέρεις να το ελέγξεις στον μέγιστο βαθμό. Και αυτό γιατί υπάρχει πάντα κάποιος παράγοντας που δεν γνωρίζεις, ο οποίος στην τελική θα επιφέρει το χάος σε όλη αυτή την δημιουργημένη και καθοδηγούμενη από εσένα "τάξη" που έχεις φτιάξει για να καταφέρεις κάτι ή για να βρεθείς σε μια κατάσταση. Υπάρχει πάντα ο παράγοντας του χάους τον οποίο εσύ δεν γνωρίζεις, και ούτε καν μπορείς να φανταστείς πως υπάρχει.

Και τέλος, δεν θέλω να περάσω το μήνυμα του να μένεις παθητικός σε οτιδήποτε και να μην προσπαθείς να αλλάξεις τα πράγματα. Το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από τη σημερινή ανάρτηση είναι πως κάνε ότι καλύτερο μπορείς, πάντα όμως με την μέγιστη δυνατή προσοχή, γιατί δεν γίνεται να γνωρίζεις τα πάντα γύρω από μια συγκεκριμένη κατάσταση.

Αυτά τα..πολλά για σήμερα.
cipherk.

.hello world.

Καλή η σημερινή μέρα. Ξύπνησες σχετικά νωρίς, είχες άφθονο χρόνο να ετοιμαστείς. Ντουζάκι, πρωινό και λοιπά. Και έβγαλες μετά από πάρα πολύ καιρό τον σκύλο βόλτα το πρωί. Ενθουσιάστηκε (σαφώς) και εσύ το ίδιο. Ένιωσες, για τις λίγες πρώτες στιγμές που σε χτύπησε η πρωινή αύρα στο πρόσωπο, το ζεστό φως του ήλιου στα μάτια σου. Έπρεπε να τα ανοιγοκλείσεις πολλές φορές, ακόμα και με τα γυαλιά για να συνηθίσεις αυτό το ιδιαίτερο πρωινό φως. Με το που έκλεισες την πόρτα πίσω σου ένιωσες λίγο πιο ζωντανός, λίγο πιο θερμός. Με μια βαθιά ανάσα ξεκίνησες να περπατάς.

Και δίπλα ένα μικρό γλυκούλι τετράποδο να μυρίζει το οτιδήποτε, εξερευνώντας και ανακαλύπτοντας και αυτό τον δικό του κόσμο από μυρωδιές, ήχους και χρώματα. Όπως κι εσύ. Νιώθεις πως κάτι άλλαξε, κάτι έδωσε χρώμα στον άλλοτε ασπρόμαυρο κόσμο σου. Αναρωτιέσαι τι μπορεί να είναι αυτό. Τι σε έκανε να νιώσεις τόσο καλά το σημερινό πρωινό? Ακόμα απάντηση δεν έχεις βρει.

Αλλά ξέρεις πως ότι ένιωσες σε άλλαξε.

Και μετά, αυτοί. Το κατάλαβαν πως ένιωσες καλά, το ίδιο και αυτοί. Μα γιατί? Σου είπαν και οι δυο τους πως ήταν ένα συναίσθημα ανεξήγητο, χωρίς λόγο ύπαρξης και χωρίς ουσία. Παρόλα αυτά τους γέμισε. Μας γέμισε. Τα έχουμε πει αυτά. Αλλά γιατί? Για ποιό λόγο μια εικόνα, με ότι την συνοδεύει, που κατά τα άλλα θα ήταν αδίαφορη, ουσιαστικά άλλο ένα πρωινό, να σε γεμίσει τόσο πολύ? Να σου δώσει τόση δύναμη?

Γιατί βρήκες το τέλειο σε κάτι τόσο συνηθισμένο?

Ποτέ σου δεν είχες το τέλειο, γιατί να το βρεις τώρα?

Overthinking? Μπορεί.

Αυτό που σίγουρα ξέρεις είναι πως κάπως, έστω λίγο, άλλαξες μετά από αυτό το γεγονός. Ζεστάθηκες μέσα σου. Ένιωσες λιγότερο μόνος, λιγότερο μίζερος, λιγότερο κακεντρεχής, λιγότερο λάθος. Περισσότερο σίγουρος, περισσότερο ζωντανός, περισσότερο εύθυμος. Να και κάτι που είχες καιρό να νιώσεις. Εύθυμος. Σπάνιο πράγμα. Και περίεργο.

Γενικότερα ήταν νομίζω μια πολύ θετική μέρα. Και για αυτούς, και για εσένα. Θα έχει repeat αύριο? Μπορεί. Μακάρι. Μακάρι να ήταν όλες οι μέρες σου έτσι.

Σκέψου λίγο θετικά, δεν χάνεις τίποτα. Άλλωστε την μπάλα την έχεις ήδη χάσει, οπότε είναι το μόνο που σου μένει.
cipherk.

.stress

Δεν έχω ιδέα πως πρέπει να ξεκινήσω την συγκεκριμένη ανάρτηση. Ίσως με κάποιες πληροφορίες από την Wiki, ίσως με τον ορισμό που δίνει το λεξικό μου, ίσως με κάτι έξυπνο, ίσως και με τίποτα από όλα αυτά. Το θέμα είναι πως αυτό το γαμημένο το άγχος μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα και μορφές και να σε επηρεάσει πάρα πολυ, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Τις περισσότερες φορές αρνητικά. Και αυτό γιατί? Γιατί μπαίνει μέσα σου και σε τρώει, σου γαμάει την ψυχολογία και την λογική, σε διαλύει. It makes you it's bitch με πολύ απλά λόγια.

Και γιατί μου ήρθε τώρα να μιλήσω γι'αυτό? Γιατί τώρα το νιώθω. Όχι δηλαδή πως γενικά είμαι ένας μη αγχώδης τύπος, άλλωστε πλέον το άγχος μου έχει σωματοποιηθεί κατά καιρούς, απλώς τώρα μου συμβαίνει σε βαθμό που θέλω να γράψω. Γιατί πιστέυω πως το γράψιμο, ειδικά όταν ξέρεις πως έστω κάποιος θα διαβάσει τις μπούρδες που θα γράψεις σε ηρεμέι σε ένα βαθμό. Σου δίνει την ψευδαίσθηση πως είσαι σημαντικός για αυτόν που μπήκε στον κόπο να μπει σε αυτή τη σελίδα. Αλλά μάλλον πρέπει να μπω στο ψητό.

Λοιπόν τις τελευταίες μέρες και ενόψει εξεταστικής με ΠΟΛΛΑ μαθήματα και μιας και δεν είμαι και το πιο διαβαστερό παιδί (ούτε καν ένα πράγμα) έχω αρχίσει να αγχώνομαι. Για τα πάντα. Από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο θέμα. Με το διάβασμα, με τους δικούς μου, με το αν θα βρω κοπέλα, με το τι θα κάνω στη ζωή μου. Ξέρεις μου είναι πολύ δύσκολο  να πω " κοιτάω το τώρα και δεν με νοιάζει το μετά". Και ξέρω πως είναι πολύ μεγάλη μαλακία αυτό, μιας και όταν κοιτάς το μετά, χάνεις το τώρα. But, I can't help it.

Γι'αυτό λέω συνεχώς πως θέλω να ξεφύγω. Τελείως. Να αφήσω πίσω τους πάντες και τα πάντα. Ή κάτι τέτοιο. Θέλω ρε παιδί μου μια ανανέωση. Θέλω ένα κάτι. Ένα κάτι που θα αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι, που ζω, που υπάρχω.

Που θέλω να καταλήξω? Στο ότι όλο αυτό το πράγμα που περνάω είναι ένας φάκινγκ φαύλος κύκλος. Αγχώνομαι που δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου, με αποτέλεσμα το άγχος να απωθεί τους λιγοστούς που έχω δίπλα μου. Αγχώνομαι που δεν περνάω μαθήματα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ και να κάτσω να τα διαβάσω τα γαμημένα! Και πάει λέγοντας. Από το πιο μικρό, στο πιο μεγάλο ζήτημα, όλα είναι ένας γαμημένος κύκλος.

Και? Μπορώ να τον σπάσω? Θα δείξει. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Or so they say.
Αυτά. Εν όψει Σεπτέμβρη εύχομαι σε όλους καλή αρχή, καλή πρόοδο. Α και οπως είπα πριν από ένα χρόνο και κάτι, be stoic! :)
cipherk.

Δ.

Δέλτα λοιπόν. Ενα γράμμα που με εχει σημαδέψει όσο κανένα άλλο. Γιατί? Γιατί είναι το γράμμα με το οποίο αρχίζει το όνομα πολλών ανθρώπων που είχαν κάτι σημαντικό να μου δώσουν. Όλοι τους μου άφησαν κάτι. Όλοι τους κάποια στιγμή με είχαν δεδομένο. Και στο τέλος με αρνήθηκαν οπως κανένας δεν έιχε κάνει. Όπως ακριβώς κάνει ένα πεντάχρονο που βαρέθηκε το παιχνίδι του. Ίσως στην τελική να φταίω εγώ.

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι η μικροπρέπεια που διέπει τους ανθρώπους. Η αθάνατη αυτή "αξία" η οποία στις μέρες μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ψέμα στο ψέμα, υποκρισία στην υποκρισία, βρώμα στη βρώμα και πολλή μα πολλή σαπίλα. Και ξέρεις έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί να κυλιέμαι στα πίτουρα. Έχω βαρεθεί τα trends, έχω βαρεθεί τον κάθε ΑΘΛΙΟ και την κάθε ΑΘΛΙΑ, έχω βαρεθεί τους ανθρώπους. Έχω βαρεθεί να με κρίνουν από την εξωτερική εμφάνιση, έχω βαρεθεί το να κοιτάει ο καθένας την ΠΑΡΤΑΡΑ του και μόνο. Έχω κουραστεί με αυτό το ηλίθιο παιχνίδι.

Παλιότερα, ήμουν αρκετά οπτιμιστής. Είχα την αίσθηση πως τα πράγματα θα άλλαζαν, πως η κοινωνία θα ωρίμαζε. Πως κάτι θα γινόταν τελοσπάντων! Και να που δυο χρόνια μετά, τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει. Από όσες παρέες και να πέρασα, τίποτα δεν άλλαξε. Ίσως και να μην αλλάξει ποτέ τίποτα. Και ξαναλέω, ίσως να φτάιω εγώ, που όσο και να προσπαθώ, δεν καταφέρνω να ξεφύγω από την σαπίλα των γύρω μου. Πάντα κάποιος ή κάτι εμφανίζεται που με γαμάει.

 Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Δεν μου αρέσει να με εκμεταλλεύονται. Θέλω κάτι αληθινό γαμώτο! Κάτι διαφορετικό.
-Γιατί μάλλον τελικά είσαι διαφορετικός όταν είσαι αληθινός.
-Μα προσπαθώ να είμαι αληθινός..
-Και γι'αυτό διαφέρεις..γιατί τουλάχιστον εσύ προσπαθείς να είσαι αληθινός.
-Πιστεύεις δηλαδή πως είμαι παράξενος επειδή είμαι αληθινός?
-Φυσικά..

Όσον αφορά την πρώτη παράγραφο, ελπίζω τα άτομα στα οποία αναφέρομαι να καταλαβαίνουν ποια είναι. Και ελπίζω να με θυμούνται όπως θα τα θυμάμαι κι εγώ. Παρόλο που μου προκαλέσατε (και κάποια συνεχίζετε να προκαλείτε) πόνο, εγώ θα σας θυμάμαι πάντα με ένα χαμόγελο.

cipherk.

η (γαμημενη) περιεργεια.

Περιεργεια. Ειναι αυτο που αν δεν το εχεις, δεν εισαι τιποτα. Γιατι ολα στην τελικη στην αγνη, καθαρη και αν θελετε "επιστημονικη" περιεργεια βασιζονται. Ολα.
Το πως, το γιατι, το ποτε, το που. Ερωτηματικες λεξεις που εχουν ως μονο σκοπο υπαρξης την ικανοποιηση αυτης της περιεργειας.
Λοιπον, οι ανθρωποι ειναι περιεργοι. Και παραξενοι. Και εσυ θες να τους ανακαλυψεις. Θες να ικανοποιησεις αυτη σου την περιεργεια. Γιατι στην τελικη, χωρις αναπαντητα ερωτηματα, τι νοημα εχει η ζωη? Ειναι αυτο που λεμε "το αλατοπιπερο", αυτες οι ερωτησεις, αυτη η ακορεστη διψα για να μαθεις περισσοτερα. Σε ολους τους τομεις. Απο τα προσωπικα του καθενος, μεχρι την καθαρη, γυμνη, στειρα γνωση. Ειτε αυτη ειναι επιστημονικη, ειτε φιλοσοφικη, ειτε γνωση για οτιδηποτε ανωτερο και "πανω" απο τον ανθρωπινο νου, βλεπε ψυχολογια-θρησκεια.

Αλλα ναι, οι ανθρωποι ειναι παραξενοι. Κοιτας γυρω σου και ξερεις πως οσο περισσοτερο θες να τους γνωρισεις τοσο περισσοτερο θες να τους αποφευγεις. Δεν σου αρεσουν οι ανθρωποι. Βασικα, οχι ακριβως δεν σου αρεσουν, απλως θεωρεις πως οσα και να μαθεις γι'αυτους δεν προκειται να κερδισεις κατι σε προσωπικο επιπεδο. Και πως ειναι κατι σαν "εξτρα" για σενα. Κατι που δεν χρειαζεσαι. Γιατι ομως?
Ναι ξερω, παντα θεωρουσες πως ειναι ωραιο να συναντας και να δενεσαι με καινουργια ατομα. Να τα ανακαλυπτεις, να σε ανακαλυπτουν και αυτα. Αργα και σταθερα. Ειπαμε, η περιεργεια.
Ελα ομως που ηρθε η ωρα να απαντησεις στο παραπανω γιατι. Ξερεις γιατι, ξερουν γιατι. Γιατι οι ανθρωποι σε πληγωνουν. Δεν πα' να εισαι ο ιδανικος ανθρωπος για αυτους, αυτοι θα βρουν τροπο να σου γαμησουν οτι εχεις και δεν εχεις. Και φυσικα εσυ μετα θα τα βαλεις με τον εαυτο σου.

Οχι, δεν...μην ασχοληθεις καν. Δεν αξιζουν. Δεν ΣΟΥ αξιζουν αγαπητε. Κανενας δεν αξιζει σε κανεναν. Γιατι?
Γιατι ολοι θελουν να επωφεληθουν απο ολους! Και γαμα την την περιεργεια!
Ειναι ενα ανθρωπινο συναισθημα φτιαγμενο να σε κανει χαρουμενο την μια στιγμη και θλιμμενο την αλλη. Ελα ξερεις γιατι, το εχεις νιωσει μεσα σου. Ολοι σας. Και η βλακεια? ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ να προσπαθουμε να ικανοποιησουμε αυτην την γαμημενη την περιεργεια.

Δε λεω, ειναι σωστο και ετσι πρεπει να γινεται. Αλλα για ποιον πουστη λογο να την πληρωσω και να πληγωθω εγω, εσυ, εμεις, ο καθενας?
Ισως τελικα η ανθρωπινη ψυχη να ειναι φτιαγμενη για αυτον τον λογο.
Και καποιος, καποτε, μου ειχε πει "πρεπει να μαθεις να πληγωνεσαι για να μαθεις να αγαπας". Δεν ξερω ποιος, δεν θυμαμαι, αληθεια.
Ικανοποιηστε την περιεργεια σας αγαπητοι. Ισως τελικα αυτη να μας σωσει. Θα πληγωθειτε, θα αγαπησετε, θα απορριφθειτε και θα απελπιστειτε. Αλλα ισως εκει να βρισκεται η ουσια, το νοημα, οπως θελετε πειτε το.

Αυτα. Καληνυχτες.
cipherk.

.(εμ)πιστ(οσυν)η.

Ειναι νωρις το πρωι, και νιωθεις μονος. Σηκωθηκες γιατι επρεπε να σηκωθεις, σηκωθηκες γιατι ειχες υποχρεωση. Και ποια ηταν αυτη? Δεν θυμασαι πια. Δεν εχει πλεον νοημα, οχι τιποτε αλλο. Απλα ξερεις πως κατι εχασες, και πως πρεπει να επαναληφθει μια ολοκληρη διαδικασια, ωστε να μην το ξαναχασεις την επομενη φορα. Εξ'ου και η πικρα που σε τρωει.

Αλλα θα μου πεις, εσυ ησουν αυτος που εμμεσως το αποφασισε αυτο. Εσυ εκανες εμμεσως την επιλογη να μην ερθει ποτε το σημερα. Εσυ και αυτοι. Αυτοι? Ναι, δεν ειναι δυσκολο να καταλαβεις για ποιους μιλω. Αυτοι που σε επισκεφθηκαν ξανα εχθες. Η μαλλον, που εσυ καλεσες, ικετευοντας για βοηθεια. Και πραγματι σε βοηθησαν. Σε καθοδηγησαν, σου ειπαν την γνωμη τους. Κι εσυ τους ακουσες, οπως σε ακουσαν και αυτοι.

Και τελικα? Πηρατε καποια αποφαση? Αμε. Βρηκαμε την λυση. Και η αληθεια ειναι πως αρχικα φοβηθηκαμε να παραδεχθουμε πολλα πραγματα, οπως καθε φορα. Αλλα τελικα μιας και ξερουμε ο ενας τον αλλο τοσο καλα, δεν αργησαμε να καταλαβουμε τι ηταν σωστο και τι λαθος. Τι νιωθουμε και τι νομιζουμε πως νιωθουμε.

Και ο πονος? Ο πονος ειναι ακομα εκει. Θα χρειαστει μεγαλη προσπαθεια, δεν ειναι ευκολο να φυγει. Δεν μπορεις να τον βγαλεις ευκολα απο μεσα σου. Και η μαλακια ειναι πως πρακτικα δεν μπορεις να κανεις τιποτα για την ενεργο καταπολεμηση του. Απλα περιμενεις με την υποψια πως καποια στιγμη θα φυγει. Και θα σε αφησει να παρεις μια βαθια ανασα και να συνεχισεις.
Και τα αισθηματα? Αχ, τα αισθηματα. Ο καρκινος και ταυτοχρονα η πεμπτουσια της ανθρωπινης ψυχης. Καταπιεζονται, αλλαζουν, μετατρεπονται. Ποτε δεν ξερεις το που, το πως και το γιατι ενος συναισθηματος. Δυσκολο πραγμα.
Και τα ονειρα? Οι φιλοδοξιες? Οι ελπιδες? Αυτα..αυτα ειναι πολυ μακρινα. Τα εχουμε καψει απο καιρο, εχουμε σταματησει να ελπιζουμε. Εχουμε σταματησει να εχουμε πιστη και εμπιστοσυνη στους ανθρωπους. Μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου ειναι οι ανθρωποι που μπορουμε να εμπιστευθουμε.

Κι εκει που παει να γινει η αλλαγη, η διαφορα, εκει που ερχεται το χερι που θα μας βγαλει απο τον βουρκο και τη λασπη, το νιωθεις πως αντι να σε τραβαει, να σε πιεζει, να σε πνιγει, να προσπαθει να σε γρατζουνισει στο προσωπο. Κι εσυ αυτο το υπομενεις, γιατι ακομα πιστευεις πως θα καταφερει να σε σωσει, να σε τραβηξει.

Πες μου. Ακομα το πιστευεις?
cipherk.

.the sea.

Ηταν ενα ομορφο πρωινο. Ξυπνησες νωρις, λογω τηλεφωνου. Μιλησες, χουζουρεψες και στην τελικη σηκωθηκες. Ειχες κανονισει να φυγεις. Να πας θαλασσα. Ξερεις πως οτι και να γινει, η θαλασσα παντα σε ηρεμει. Παντα. Ειναι παντα εκει. Μια ηρεμη υπερδυναμη. Ξερεις να την φοβασαι και παραλληλα ξερεις να την σεβεσαι...

Εφτασες. Το θεαμα δεν ηταν το καλυτερο, πολυς κοσμος - αγοραφοβια. Αλλα ηξερες πως αν ηθελες να πας στα βαθια, μπορουσες. Και εκει θα μπορουσες να τους μιλησεις. Ναι σε αυτους. Οχι πως τους ξεχνας ποτε, παντα εκει ειναι. Και τους εχεις ικετεψει να μην φυγουν ποτε. Ειναι μεσα σου. Εισαι αυτοι και ειναι εσυ. Εχεις μιλησει και σε αλλους γι' αυτους. Δεν σε εχουν παρει στα σοβαρα. Ανοιχτηκες και πληγωθηκες.

Αλλα ξερεις πως αυτοι ειναι παντα εκει. Ετοιμοι να σε βοηθησουν, να σε καθοδηγησουν. Και ξερεις πως στη θαλασσα, τους ακους καλυτερα. Σου μιλουν και τους μιλας ελευθερα. Κανενας δεν σε ακουει. Βουτας και στα αυτια σου δεν ακους την θαλασσα, ακους αυτους.

Οι δυο τους. Κι εσυ μαζι, τρεις. Καποτε υπηρχε και αλλος. Αλλα εφυγε. Που και που ομως σε επισκεπτεται, δεν σε ξεχνα. Αλλα ξερεις πως οι δυο τους ειναι παντα εκει. Τους μιλας, σε ακουνε και τους ακους οταν σου μιλανε. Μαλιστα καποιες φορες εχουν μιλησει αυτοι αντι για εσενα. Ειτε ο ενας ειτε ο αλλος. Τους αγαπας. Μπορει να βγαινουν στην επιφανεια της χαωδους θαλασσας των σκεψεων σου σπανια, αλλα αυτο δεν σημαινει πως δεν υπαρχουν.

Ζουνε μεσα σου, τρεφονται απο τις αναμνησεις και τις σκεψεις σου, απο την υλη αυτης της θαλασσας σκεψεων. Σε καθοδηγουν, σε προσεχουν και παντα ειναι εκει για να παρηγορησουν. Σχηματιζουν τον χαρακτηρα του ατομου που δειχνεις προς τα εξω. Μπορει εξωτερικα να γελας αλλα αυτοι ειναι παντα εκει να σου υπενθυμιζουν ποιος εισαι, τι εχεις περασει και πως εχεις πληγωθει.

Γιατι, ας ειμαστε ρεαλιστες, οι ανθρωποι πληγωνουν και πληγωνονται. Η θαλασσα ποτε. Ποτε δεν θα σε πληγωσει. Μπορει να σε χτυπησει, μπορει να σε καταπιει ολοκληρο, αλλα ποτε μα ποτε δεν θα σε πληγωσει. Λενε πως ο θανατος απο πνιγμο ειναι ο πιο ωραιος. Δεν ξερεις αν μπορεις να συμφωνησεις. Δεν ξερεις αν ο θανατος ειναι γενικα ωραιος η οχι. Το θεμα ειναι πως εχεις συμβιβαστει με αυτη την ιδεα, χωρις απαραιτητα να σε ενδιαφερει το ποτε.

Αλλα σιγουρα ξερεις πως οι Δυο τους θα πεθανουν μαζι σου. Θα τους κρατησεις ζωντανους γιατι τους χρωστας παρα πολλα πραγματα. Ειναι εσυ και εισαι αυτοι. Καθε μερα μεγαλωνεις με αυτους, δινοντας τους παραλληλα τροφη. Τροφη που ισως στο μελλον να τους κανει θηρια.

Οχι, οχι.

Ξερεις να τους ελεχεις. Ξερεις πως υπαρχουν για σενα και ξερουν πως υπαρχεις για εκεινους. Χωρις αυτους δεν εισαι, χωρις εσενα δεν ειναι. Ετσι απλα. Και ισως στην τελικη να σε φοβουνται οσο τους φοβασαι κι εσυ.

Και οχι, δεν εχουν κανενα προβλημα που γραφεις αυτο το κειμενο. Ξερουν οπως κι εσυ το πως και το τι. Εισαι αυτοι και ειναι εσυ. Τοσο απλα.

cipherk.

.what is wrong?

Τι να πρωτοπεις εδω τωρα. Παει καιρος απο τοτε που εγραψες, παει καιρος απο τοτε που καθισες και πραγματικα σκεφτηκες τι σκατα εχεις να πεις στον κοσμο. Κι ομως, ολα μοιαζουν σαν χτες.

Διαβαζεις τις παλιες αναρτησεις, σκεφτεσαι τι εκανες εκεινη την περιοδο, με τι ασχολιοσουν. Μοιαζει σαν να μην εχει περασει στιγμη απο τοτε. Μοιαζει, αλλα στην πραγματικοτητα εχεις μεταμορφωθει σε κατι αλλο.

Αισθανεσαι μια περιεργη αλλαγη. Σαν να εχεις μετατραπει σε κατι μη γνωριμο πλεον στον παλιο εκεινο φιλο. Σαν κατι να εχει αλλαξει μεσα σου.

Ο υπολογιστης, παντα πιστος σου φιλος. Και τι γινεται με τους πραγματικους φιλους? Εκει το πραγμα δυσκολευει. Λιγοι, μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου. Ειλικρινα αισθανεσαι πως εχεις ή κανεις κατι που απωθει τους ανθρωπους απο γυρω σου. Και καθεσαι να το σκεφτεις διεξοδικα, χωρις ομως να βγαζεις ακρη. Ειναι κατι που εχει σχεση με την αλλαγη που αισθανεσαι? Μηπως βγαζεις μια κακια, μια μιζερια στους αλλους?

Μηπως απλως...δεν ταιριαζεις στον κοσμο? Μηπως δεν εισαι αρκετος?

Απο την αλλη πλευρα σκεφτεσαι..."οποιος με γουσταρει". Ειναι σωστο να το σκεφτεσαι ετσι? Γινεσαι εκλεκτικος οταν σκεφτεσαι κατι τετοιο?

Δυστυχως μονο οι γυρω σου το ξερουν αυτο. Δεν ειναι πως δεν αποζητας την παρεα των αλλων, σιγουρα, ποτε δεν ηθελες να εισαι μονος. Απλως αναρωτιεσαι, γιατι...?

Ευχεσαι και αποζητας την αλλαγη. Αυτη μονο θα σου δωσει οτι θες. Αλλα ταυτοχρονα την φοβασαι οσο δεν παει...

Ισως αυτο τον φοβο σου πρεπει να νικησεις. Ισως για να πας παραπερα πρεπει καθε φορα να μαχεσαι με τους φοβους σου. Και να βγαινεις νικητης.

Ευχομαι οτι καλυτερο για το 2012. Για ολους μας.
cipherk.