life, lies and death.

Όμορφες, φθινοπωρινές μέρες. Κάποιες ηλιόλουστες, κάποιες συννεφιασμένες, βροχερές. Μέρες με νόημα, μέρες χωρίς σκοπό, μέρες δύσκολες, εύκολες, σύντομες ή αργές. Μέρες που προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου, μέρες που είσαι σίγουρος για σένα, μέρες απογοητευτικές ή ενθαρρυντικές. Και εσύ, περνάς μέσα στον κόσμο σαν φάντασμα, χωρίς να δίνεις σημασία και χωρίς να σου δίνει κι εσένα κανείς την σημασία που χρειάζεσαι ωστε να πάρεις σάρκα και οστά, την σημασία που χρειάζεσαι για να αναπνεύσεις. Μα, δεν ήταν πάντα έτσι? Δεν ήσουν πάντα ένα αερικό, ένας άνθρωπος χωρίς σχήμα και χωρίς υπόσταση, ένα πνεύμα στο χωριό των ζωντανών νεκρών?

Κι όμως, ο άνθρωπος που πιστεύεις πως ήσουν και πως είσαι, δεν είναι ο άνθρωπος που θες. Δεν είναι ο άνθρωπος που έλεγες πως δεν θα δώσει σημασία σε κούφια λόγια, δεν είναι ο άνθρωπος που δεν θα επενδύσει πάνω σε ψεύτικες υποσχέσεις, δεν είναι ο άνθρωπος που θα δει μέσα από το ψέμα, αλλά αντιθέτως θα το πιστέψει, ακριβώς γιατί θέλει να το πιστέψει, ΘΕΛΕΙ να πιστέψει πως αυτό το τόσο μα τόσο κάλπικο γεγονός είναι κάτι το όμορφο, κάτι το οποίο αξίζει να το έχει, γιατί έτσι φαίνεται. Όλα έτσι φαίνονται. Σε όλα θες να πιστέψεις, σε όλα θες να αφεθείς να σε παρασύρουν και καταλήγεις να παρασύρεσαι και εν τέλει να πνίγεσαι εσύ από τα δικά σου δάκρυα, μέσα στην δική σου πανταχού-παρούσα πίστη σου στον κόσμο. Θέλεις τόσο μα τόσο πολύ να αλλάξεις τον κόσμο, να σταματήσεις αυτό τον οργασμό από ψέματα που έχει καταλήξει να κατευθύνει τις ψυχές των ανθρώπων. Και όλο λες πως δεν θα ξανακάνεις το ίδιο λάθος, όλο λες πως δεν θα ξαναπιστέψεις τίποτα από τα λεγόμενα κάποιου ή κάποιας, δεν θα επενδύσεις ποτέ ξανά πάνω στις λέξεις που όλοι μας με τόση ευκολία ξεστομίζουμε. Και καταλήγεις ξανά στον ίδιο φαύλο κύκλο πίστης-απογοήτευσης.

Ο κόσμος αλλάζει γλυκέ μου ονειροπόλε. Δεν είναι για σένα. Ο κόσμος γίνεται μια μηχανή χωρίς συναίσθημα, ένα ανήθικο αστείο χωρίς κανένα νόημα πέρα από την εφήμερη και ανούσια παρουσία μας. Ο κόσμος...Ο κόσμος είναι ένα τέρας, ένα τέρας της καθημερινότητας,ένα τέρας του προσωπικού συμφέροντος, ένα τέρας το οποίο είναι έτοιμο να σε καταπιεί και να σε χωνέψει μέχρι εσύ να πεις το πρώτο "γειά" και το τελευταίο "αντίο". Κι εσύ θες να τον αλλάξεις? Πόσο μα πόσο γελασμένος είσαι πια? Πόσο ρομαντικός...Ανάθεμα.

Μια αγκαλιά χρειάζεσαι μικρέ μου. Μια αγκαλιά που όταν είσαι σε αυτήν τίποτα δεν θα σε αγγίζει. Μια αγκαλιά στην οποία θα μπορείς άφοβα να ονειρευτείς πάλι, θα μπορείς να ζήσεις. Κι έτσι ίσως αλλάξεις τον κόσμο.

cipherk.

one year from then.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την νύχτα, ένα χρόνο πριν. Ήταν σαν να ξυπνάω από ένα όνειρο, ένα πολύ αληθινό όνειρο με τον πιο βίαιο και βάναυσο τρόπο. Και το πιο αστείο γεγονός είναι πως οι μέρες ένα χρόνο μετά, σχεδόν συμπίπτουν. Βράδυ Τρίτης 2 Ιουλίου τότε, ξημερώματα Τετάρτης 2 Ιουλίου και σήμερα. Ειρωνικό τουλάχιστον. Το σύμπαν έχει έναν ιδιαίτερα καυστικό τρόπο να σε κοροιδεύει και να σε χλευάζει, και κάπως έτσι, να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έχεις καταφέρει να κάνεις από τότε μέχρι σήμερα, πόσο έχεις προχωρήσει με την ζωή σου, πόσο έχεις αλλάξει. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σου, πόσο έχεις αλλάξει τους γύρω σου, πόσο μεγάλη απόσταση έχεις διανύσει από τότε στην σκάλα που κάποιος κάποτε είχε ονομάσει χάος.

Λοιπόν, ένα χρόνο μετά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει, αν εξαιρέσεις αυτά που έτσι κι αλλιώς γίνονται. Τι εννοώ? Το ότι είμαι κατά ένα έτος μεγαλύτερος, κατά ένα έτος πιο κουρασμένος, κατά ένα έτος πιο απογοητευμένος. Απογοητευμένος που δεν έχω την δύναμη να προχωρήσω. Να σε αφήσω, να σε βγάλω από το μυαλό μου. Είναι λες και έχεις χαράξει με το πιο κοφτερό μαχαίρι στο μυαλό μου το όνομά σου, την φωνή σου, το γέλιο σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, το χάδι σου. Και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ουλή που έχει αφήσει αυτό το τραύμα. Και το λέω με υπερηφάνεια αυτό, νιώθω πολύ τυχερός που ήσουν εκεί, για όσο διάστημα ήσουν εκεί, μακάρι να ήταν περισσότερο, μακάρι να ήταν μεγαλύτερη η ουλή, πιο βαθιά, πιο δύσκολο να επουλωθεί.

Κι όμως, επουλώθηκε. Δύσκολα μεν, αλλά επουλώθηκε. Κάτι για το οποίο είμαι ακόμα πιο υπερήφανος. Και αυτό γιατί μου έδειξες πως ακόμα και οι άνθρωποι που πιστεύεις πως δεν θα σε αφήσουν ποτέ, οι άνθρωποι που πιστεύεις πως θα είναι κοντά σου, οι άνθρωποι που σου είναι αγαπητοί μπορούν να σε πληγώσουν με τον χειρότερο τρόπο. Και ποιός είναι ο τρόπος? Να σε αφήσουν. Και να μην γυρίσουν ποτέ ξανά. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι πάντα φεύγουν, είτε σε ως φυσικές παρουσίες, είτε πνευματικά. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να αναζητούν την ελευθερία, και όχι για να φυλακίζονται από οτιδήποτε. Από μία σχέση, από κάποιον φίλο τους, από μία κοινωνία, από μία ιδέα, από μία θρησκεία. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να κάνουν αυτό που θέλουν, να έχουν την επιλογή να κάνουν αυτό που η συνείδησή τους θεωρεί καλύτερο και σωστότερο για την πνευματική και ψυχική τους ηρεμία. Και οι άνθρωποι που φυλακίζονται από τα παραπάνω δεν είναι παρά υποχείρια, πιόνια, στο τραπέζι των ελεύθερων.

Και μου έδειξες και την άλλη πλευρά. Μου έδειξες πως είναι να σε αγαπά κάποιος υπέρμετρα, να σε λατρεύει, και να τον λατρεύεις κι εσύ εις διπλούν. Μου έδειξες πως είναι να νοιάζεσαι για κάποιον, μου έμαθες την έννοια της λέξης "αγαπώ". Μου δίδαξες την αγάπη και τον πόνο, μου έμαθες ξανά το "γειά" και το "αντίο". Και δεν νομίζω πως θα μπορέσω να σου τα ξεπληρώσω ποτέ όλα αυτά.

Ό,τι είμαι σήμερα, έναν χρόνο μετά, οφείλεται σε εσένα. Εσύ μου άνοιξες τα μάτια, εσύ μου έδειξες το χρώμα που υπάρχει στην ζωή και εσύ μου έμαθες πως είναι να κλείνεις τα μάτια  και να δακρύζεις, πως είναι να μην θες να ρίξεις ούτε μία ματιά παραπάνω σε αυτά που σε κάνουν να πονάς. Και παρόλο που ξέρω πως δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο, δεν με πειράζει. Ίσως καλύτερα να μην το διαβάσεις ποτέ. Ίσως κάποια στιγμή, αν ποτέ οι δρόμοι μας μας φέρουν πάλι κοντά, να σου το δώσω εγώ ο ίδιος να το διαβάσεις. Μπορεί. Αλλά θέλω να ξέρεις πως σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που με έκανες ό,τι είμαι σήμερα, σε ευχαριστώ που μου έδειξες τι σημαίνει αγάπη και πόσο πονάει όταν την χάνεις.


Το χαμόγελό σου θα είναι πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου.
Γι'αυτό θα'θελα να χαμογελάς.

cipherk

whatever.

Και με το ξημέρωμα της επόμενης μέρας, εκείνος ακόμα σκέφτεται. Σκέφτεται τι σκατά κάνει λάθος. Για ποιόν λόγο όλα του ξεφεύγουν τόσο εύκολα, όλα τα χάνει. Σκέφτεται. Προσπαθεί να καταλάβει και να δει, αν επενεξετάσει την κάθε του κίνηση, την κάθε ορμή του που τον οδήγησε να βγαίνει ξανά και ξανά χαμένος, όπως πάντα. "Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν αγαπητέ μου. Κάποιοι βγαίνουν μονίμως χαμένοι, κάποιοι μονίμως κερδισμένοι. Η κοινωνία είναι το κλειστό σύστημα στο οποίο κρατώνται οι ισορροπίες, όχι ο άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος ανήκει σε μια από τις δύο κατηγορίες, οι οποίες είναι φτιαγμένες για να κρατώνται αυτές οι ισορροπίες. Άλλοι τους λένε τυχερούς και άτυχους, άλλοι κερδισμένους και χαμένους, άλλοι φτωχούς και πλούσιους. Αλλά πότέ ένας άνθρωπος δεν μεταπηδά από την μια κατηγορία στην άλλη, κανένας δεν το έχει καταφέρει. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να αλλάξει η ίδια η κοινωνία, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Συνολικά, σαν άνθρωποι."

Τι σχέση έχουν όλα αυτά δεν γνωρίζει, ίσως να μην μάθει ποτέ. Του φαίνεται όμως τόσο παράξενο και συνάμα τόσο, μα τόσο άδικο. Δεν γνωρίζει πως είναι η γεύση της νίκης, γιατί μονίμως ανήκε στους χαμένους. Δεν γνωρίζει την γεύση της τύχης, γιατί μονίμως ήταν άτυχος. Δεν γνωρίζει τη γεύση του πλούτου, γιατί μονίμως ήταν φτωχός. Ήξερε μόνο την γεύση της πίκρας, της απογοήτευσης, του χαμού, της στεναχώριας, του μίσους.

Ήξερε όμως ταυτόχρονα και το γεγονός πως μπορεί και πρέπει να σταθεί στα πόδια του. Να χαράξει ο ίδιος το μέλλον του, ή έστω να προσπαθήσει. Και αυτό τον τροφοδοτούσε με ένα από τα σπουδαιότερα συναισθήματα, την ελπίδα. "Οι άνθρωποι, άλλωστε είναι άνθρωποι επειδή καταλαβαίνουν την σημασία της λέξης ελπίδα." Έτσι δεν είναι? Λέξεις που τριγυρνούν στο μυαλό του, φράσεις, γεγονότα. Η σκέψη του αποκτούσε ιλιγγιώδη ταχύτητα και οι σφυγμοί του άρχισαν να αποκτούν έναν τρελό ρυθμό.

Αυτό είναι η τρέλα? "Πάρε δυο βαθιές ανάσες" μια φωνή μέσα του. "Σκάσε! Πρέπει να βρεθεί λύση!" μια άλλη. Τα χέρια του που τα κοιτούσε με απορία σχημάτιζαν περίεργα σχήματα μέσα στο μυαλό του. Οι εικόνες που του ερχόντουσαν στο μυαλό τον διαπερνούσαν σαν ηλεκτρισμός. Ρίγος. Αναγούλα. "Χαμένοι είναι αυτοί που δεν ξεπερνούν τον εαυτό τους." Τι πάει να πει αυτό?

Ξαφνικά, ένα κενό. Για πρώτη φορά καταλάβαινε πως μιλούσε φωναχτά, με ένταση. Σταμάτησε. Κοίταξε τα χέρια του. Παρατήρησε την κάθε χαρακιά, την κάθε ουλή, τον κάθε μικρό πόρο, την κάθε γραμμή. Προσπάθησε να διακρίνει την κάθε λεπτομέρειά τους, την διαφορετικότητα του ενός  από το άλλο. Ακόμα και αυτά είχαν διαφορές μεταξύ τους. Οι γραμμές του αριστερού χεριού ήταν τελείως διαφορετικές από τις γραμμές του δεξιού. Τα έσφιξε μεταξύ τους, σαν να παρακαλάει κάποιον. Αλήθεια, ποιόν είχε να παρακαλέσει? Σε ποιόν μπορούσε να απευθυνθεί? Στο δωμάτιο στο οποίο ήταν, σκοτεινό και άχαρο, δεν υπήρχε κάποιος. Καταλάβαινε πως ήταν μόνος του. Χαμένος. Ξανά.

Και τότε ζεστά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του. Πάντα λάτρευε την γεύση τους. Είχαν μια αλμυρότητα που δύσκολα ξεχνιέται. Βγήκε έξω, κοιτώντας το φεγγάρι. Βουρκωμένος, του είπε: "Θα τα καταφέρω".

cipherk.

transition.

Μετά από αρκετό καιρό αποχής από το γράψιμο, ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, αποφασίζω να ανοίξω το αγαπημένο, και παρατημένο εδώ που τα λέμε, μπλογκ μου. Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να γράψω οπότε δεν ξέρω πως να αρχίσω και τι σκατά θέλω/έχω να πω. Ο τίτλος δεν με δυσκόλεψε όπως άλλες φορές, μιας και το θέμα για το οποίο επέλεξα να γράψω είναι η αλλαγή, ή καλύτερα η μετάβαση.

Η μετάβαση από τη μια φάση ενός ανθρώπου σε άλλη. Αυτό που λέμε, an end of an era. Και ποιό είναι καλύτερο σημείο αναφοράς από την αλλαγή του χρόνου για κάτι τέτοιο - κανένα κατά την άποψή μου. Η αλλαγή του χρόνου πάντα με κάνει να σκέφτομαι το τι ήθελα από την χρονιά που φεύγει, το αν το απέκτησα και το τι θέλω από την χρονιά που έρχεται και πως θα το αποκτήσω/κατακτήσω. Οπότε είναι μια περίοδος για να θέσεις στόχους, να σκεφτείς το πως θα ήθελες τον εαυτό σου στο τέλος της χρονιάς που ξεκινά, να ψαχτείς, να ανοίξεις τους ορίζοντές σου και ναι δεις τι χρειάζεσαι ώστε να θέσεις τα θεμέλια των ονείρων σου.

Μπορεί να ξεκινάς από τα πιο απλά πράγματα όπως το πόσα μαθήματα πρέπει να περάσεις στις εξεταστικές που έρχονται, τι καινούργια cd θα πάρεις, τι ταινίες θα δεις, και να φτάνεις σε πιο σύνθετα και πολύπλοκα πράγματα όπως το πως θες να διαμορφώσεις μια παρέα, ή την παρέα στην οποία ήδη είσαι, το πως θες να εξελιχθούν οι σχέσεις με τους δικούς σου ανθρώπους, μέχρι και να κάνεις ένα re-evaluation των στόχων και των ονείρων σου και να σκεφτείς τρόπους ώστε να τα πετύχεις. Το θέμα είναι πως όλα αυτά, τα "δύσκολα", χρειάζονται πολλή δουλειά, υπομονή και επιμονή για να πραγματοποιηθούν.

Η δημιουργία μιας παρέας, μιας φιλίας ή μια σχέσης είναι κάτι αρκετά δύσκολο, κρίνοντας από τα στάνταρ της εποχής. Και φυσικά αν πάρεις ως παράδειγμα κάποιον σαν κι εμένα, ιδιαίτερα απαιτητικό δηλαδή ως προς τις διαπροσωπικές του σχέσεις, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο μιας και δεν υπάρχουν πολλά άτομα που να μπορούν να με "αντέξουν". Καλώς ή κακώς.

Θεωρώ λοιπόν πως η αρχή μιας νέας χρονιάς, και ιδιαίτερα του 2014, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον σαν εμένα μιας και κάποιες περιστάσεις και κάποια γεγονότα έχουν επηρεάσει την καθημερινότητά μου σε μεγάλο βαθμό. Βρίσκω τον εαυτό μου μόνο παρόλο που υποτίθεται πως έχω φίλους. Anyway, όπως και να έχει το πράγμα, η δική μου άποψη είναι πως πάντα πρέπει να βρίσκεις την δύναμη να πετυχαίνεις σε ό,τι κάνεις, παρά τις όποιες αντιξοότητες, παρά το γεγονός πως δεν αισθάνεσαι κανέναν δίπλα σου.

Ελπίζω να μην κούρασα, το όλο point σε αυτή την ανάρτηση ήταν να δώσω θάρρος κυρίως σε εμένα αλλά και σε όποιον κάνει τον κόπο να διαβάσει τα παραπάνω. Εύχομαι ότι καλύτερο για το 2014, να είστε χαρούμενοι, όσο μπορείτε σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, υγιείς και να είστε πάντα μα πάντα αισιόδοξοι.

Καλό βράδυ και ευτυχισμένο το 2014.
cipherk.

journey.

Δεν ξέρω από που να αρχίσω με αυτό το καταραμένο καλοκαίρι. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ίσως είναι από τα χειρότερα της ζωής μου, ίσως το χειρότερο. Το ελπίζω δηλαδή. Δεν ξέρω τι σκατά είναι. Δεν ξέρω αν είναι το γαμημένο το κάρμα (bitch), δεν ξέρω αν είναι ο καιρός τέτοιος, δεν ξέρω αν το ζώδιό μου δεν πάει καλά, δεν ξέρω τι τρέχει με μένα τον ίδιο. Ψάχνω μέσα από όλες αυτές τις αναποδιές να βρω τον εαυτό μου, ή έστω ένα κομμάτι αυτού. Και τελικά?

Τελικά καταλήγω να χάνομαι εγώ ο ίδιος. Να χάνω την εμπιστοσύνη που είχα σε διάφορα άτομα, σε εμένα τον ίδιο. Να χάνω πράγματα μέσα από τα χέρια μου, να μην έχω διάθεση για τίποτα, να είμαι μονίμως σε μια φάση "meh, οκει, και τι έγινε". Και τώρα να κάθομαι και να γράφω για όλα αυτά. Fuck this shit. Τι σκατά πρέπει να κάνω?

Και βασικά, πρέπει να κάνω κάτι? Ή είναι φάση που θα περάσει? Ή είναι όλα μέσα στο γαμημένο το μυαλό μου? Αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο για το τι σκατά κάνω σε αυτό τον γαμημένο κόσμο, τι σκατά θα απογίνω. Απαντήσεις βρίσκω πολλές. Πολλά όνειρα, πολλά ενδιαφέροντα. Καμία διάθεση όμως. Τίποτα. Κενό. Ένα απέραντο, μόνιμο, αποπνικτικό, λευκό κενό.

Μου λείπεις. Εγώ αυτό ξέρω. Μου λείπεις. Δυστυχώς δεν έχω την δυνατότητα να σου μιλήσω, δεν ξέρω αν θα την έχω ποτέ ξανά. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Ένα από τα πράγματα που έχω μάθει είναι να είμαι πάντα αισιόδοξος. Να λέω πως μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, και εν τέλει να το καταφέρνω. Δεν ξέρω αν μπορώ όμως τώρα. Δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο μου τον εαυτό, στις δυνάμεις μου.


Είχα πάει ένα ταξίδι. Και γύρισα σήμερα. Και, ξέρεις, πέρασα από εκεί που φεύγαμε όταν σε έπαιρνα από το σπίτι. Ή όταν έφευγα και σε άφηνα. Όταν πέρασα, σφίχτηκε η καρδιά μου. Το μυαλό μου γύρισε σε εκείνες τις όμορφες στιγμές. Σε αυτό το κεφάλαιο που φαίνεται πως για σένα έχει κλείσει. Και μάλλον είχε κλείσει προ πολλού. Σ' αγαπώ όμως, δεν το αλλάζει τίποτα αυτό και ούτε πρόκειται. Ήσουν ένα φως στο μαύρο, ένα χρώμα στο λευκό. Και αυτό δεν το αλλάζει τίποτα. Μακάρι το ταξίδι μας να κρατούσε περισσότερο. Μακάρι να ήταν όλα όπως τότε. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω ότι ήθελες. Μακάρι...

Αλλά δεν το κατάφερα. Δεν κατάφερα να σε κρατήσω κοντά μου. Όμως όλες οι πληγές κλείνουν κάποια στιγμή, σωστά? Όλα στο τέλος φεύγουν. Στο τέλος.

cipherk.

memories.

Πάει καιρός. Την προηγούμενη φορά που έγραψα, το έκανα γιατί ήθελα να μοιραστώ εκείνα τα συναισθήματα που είχα...τα οποία δυστυχώς ακόμα έχω και με καίνε όσο τίποτε άλλο. Δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως...πως τόσα πράγματα έχουν αλλάξει, τόσα πράγματα έχουν μετατραπεί σε απλές και φαινομενικά αθώες αναμνήσεις. Δεν γίνεται να τελειώσουν όλα έτσι. Δεν πρέπει, δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορώ.

Και βλέπεις, δυο μέρες πέρασαν μόνο και ήδη αισθάνομαι το παγωμένο πέπλο της μοναξιάς να με καταβάλλει, να με δένει, να μου σφίγγει την καρδιά σαν μέγγενη. Ένα χαμόγελό σου. Αυτό θα τα απαλύνει όλα. Μια σου λέξη, μια σου φράση. Όσο ανόητη και αν είναι. Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τα πάρω όλα αυτά. Είναι αναμνήσεις πλέον. Μου λείπεις. Εσύ, τα χαζά σου αστεία, το γέλιο σου, τα όσα ζήσαμε, τα όσα είχαμε πει να κάνουμε μαζί και ποτέ δεν κάναμε. Μου λείπεις.

Ότι βάζεις στόχο και προσπαθείς το καταφέρνεις, εμένα αυτό μου έχει δείξει η ποταπή σε εμπειρίες ζωή μου. Όταν θες κάτι το προσπαθείς. Όταν χάσεις κάτι τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία του, την αξία που είχε για εσένα. Και τότε θες να το ξανακερδίσεις, γιατί καταλαβαίνεις πως υπήρξε για κάποιον λόγο. Για κάποιον λόγο μπήκε στη ζωή σου. Γιατί είσαι εσύ.

Και τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι συνέχεια, ακατάπαυστα, και σχεδόν με έναν φρενήρη ρυθμό το μυαλό μου τρέχει. Τρέχει στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον. Τρέχει να δει που έγινε το λάθος. Και όταν το βρει διαλύεται, σκορπίζει σε κατευθύνσεις περίεργες, μπερδεμένες, τυχαίες. Ήσουν κάτι μοναδικό, κάτι που δεν πρόκειται να ξαναζήσω, όσο και αν το θέλω. Σε χρειάζομαι δίπλα μου. Και εγώ είχα μισόκλειστα τα μάτια μου, ανίκανος να το παραδεχτώ, να ρίξω, να πατήσω κάτω τον εγωισμό και τον ναρκισσισμό μου. Σε χρειάζομαι.


Αλλά η ζωή θα προχωρήσει, ο χρόνος θα κυλήσει, η κλεψύδρα θα γυρίσει ξανά. Και κάποτε θα λέμε..."Θυμάσαι?"

Όχι, δεν θέλω να το σκέφτομαι καν.
Μα έτσι θα γίνει.
Όχι δεν θέλω να το ξανακούσω αυτό.
Το ξέρεις πως έτσι θα γίνει.
Αρνούμαι να το δεχθώ, δεν θέλω να γίνει έτσι...όχι έτσι. Σ'αγαπώ.

 cipherk.

what? 2013 already!

Έφτασε λοιπόν το 2013, μπήκε για τα καλά. Και πάνε πλέον 2 μήνες από τότε που έχω να γράψω. Γιατί, θα με ρωτήσεις, και εγώ ευθέως θα σου απαντήσω: γιατί δεν έχω να γράψω για κάτι. Συνήθως γράφω για πράγματα που σκέφτομαι, για πράγματα που με βασανίζουν, για πράγματα, συνήθως άσχημα, που έχω μέσα μου. Λοιπόν, δεν έχω. Παράξενο έτσι? Τόσο παράξενο που ακόμα κι εγώ ο ίδιος εκπλήσσομαι!

Είναι πανέμορφο το συναίσθημα του να νοιάζεται κάποιος για σένα, και να το γνωρίζεις, να το αισθάνεσαι, να το βλέπεις. Σε γεμίζει και σε κάνει να θες να κάνεις το ίδιο κι εσύ για αυτόν τον "κάποιον", ή μάλλον, "κάποια" στη συγκεκριμένη περίπτωση. Σε κάνει να θες να ανακαλύψεις τον κόσμο ολόκληρο, και σίγουρα στην προσπάθειά σου για αυτήν την ανακάλυψη, ανακαλύπτεις και πτυχές του εαυτού σου που ποτέ δεν φανταζόσουν πως υπάρχουν.

Μιλάω με γενικούρες, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να πω περισσότερα. Απλώς εύχομαι σε όλους κάτι παρόμοιο, γιατί είναι πολύ ξεχωριστά, πολύ όμορφα, τα συναισθήματα αυτά. Τα συναισθήματα που όσο περνάει ο καιρός, καλλιεργούνται, ωριμάζουν, και εν τέλει δίνουν νόημα στην ζωή σου.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους κάποια στιγμή να νιώσουν όλα αυτά τα συναισθήματα. Και εύχομαι ένα ιδιαίτερο, δημιουργικό και ξεχωριστό 2013 (πω, μιλάμε για πολύ καλοσύνη όμως!).

Α, και ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ, για να μην ξεχνιόμαστε!
cipherk.