Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

.wings.

Κατι που ποτε κανενας δεν μπορεσε να αποκτησει. Κατι που δειχνει ανωτεροτητα απεναντι στα αλλα εμβια οντα. Μια ευχη ολων. Ενα ονειρο που ολοι ειχαν και συνεχιζουν να εχουν. Τα φτερα.

Η αληθεια ομως πισω απο ολες αυτες τις ιστοριες, τους μυθους, τις ιδεες και τα ονειρα ποια ειναι? Καταφερε ο ανθρωπος στην τελικη να κατακτησει αυτο που επιθυμουσε περισσοτερο? Καταφερε να πεταξει? Θεωρητικα, ναι. Πρακτικα ομως, απεχει ακομα. Και αυτο γιατι οι κατασκευες που εφτιαξε δεν ειναι τιποτε αλλο παρα τεχνητα και εφημερα αντικειμενα τα οποια φθειρονται με το χρονο. Ευλογη απορια: τι ΔΕΝ φθειρεται με τον χρονο? Απαντηση: Οι ιδεες, τα ονειρα, οι αποψεις, οι σκεψεις.

Και πραγματι, αυτα ειναι που σε κανουν να νιωθεις πως πετας, πως εισαι κατα καποιον τροπο, ανωτερος απο τους υπολοιπους. Αρα λοιπον φτερα μπορει να αποκτησει ο οποιοσδηποτε, αρκει να το θελει. Αρκει να εχει την δυναμη να σκεφτει.


openyourmind. Αυτη ειναι η συμβουλη μου για τον οκτωβρη. Λιγα και λιτα τα σημερινα! Cheers.
cipherk.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

.same old story.

Βαριεμαι. Και αυτη η βαρεμαρα με κανει..αδιαφορο. Και με την εννοια του οτι δεν ενδιαφερομαι για το τι συμβαινει γυρω μου, αλλα και με το πως με θεωρουν οι αλλοι. Κατι σαν φαντασμα. Σαν σκια. Ναι ισως τραγικοποιω λιγο τα πραγματα. Αλλα μου αρεσει, οποτε bare with it.

Λοιπον βασικα η σημερινη αναρτηση εχει θεμα το πως καποια πραγματα επαναλαμβανονται ξανα και ξανα και ξανα και ξανα και ξανα στη ζωη ολων ανεξαιρετως των ανθρωπων, χωρις αυτοι να το καταλαβαινουν, μονο και μονο επειδη απλως εκει που υπηρχε ο (α) χαρακτηρας, τωρα την θεση του εχει παρει ο (β) η εκει που υπηρχε το (α) προβλημα τωρα υπαρχει το (β). Περιεργο πραγμα. Αλλα οχι και τοσο αν το καλοσκεφεις.

Ειναι μια ιστορια βασικα. Η οποια επαναλαμβανεται. Σαν κασετα. Κι εκει που πας να σκεφτεις πως "ουφ επιτελους", ξεφυγες απο το παρελθον σου και μπορεις να κανεις μια νεα αρχη, να το, εμφανιζεται μεγαλοπρεπεστατο μπροστα σου. Ολα μαζι. Ειναι λες και ανοιγεις ξανα τα ματια σου και βλεπεις ολα αυτα που ειχες αφησει πισω. Ειναι πραγματικα αξιοπεριεργο το γιατι συμβαινει αυτο. Ειναι σαν να εχεις γεννηθει με μια προδιαγεγραμμενη κατευθυνση, με μια μοιρα. Μισω αυτη τη λεξη. Και τις αντιστοιχες με αυτην που υπαρχουν σε ξενες γλωσσες. Και σχετικα με το τελευταιο, just for the record, δεν υπαρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ γλωσσα που να μην εχει την λεξη μοιρα η κατι αντιστοιχο με αυτην στο λεξιλογιο της.

Οχι, δεν υπαρχει για μενα πραγμα που λεγεται μοιρα. Επειδη δεν θελω να υπαρχει. Δεν μπορω να αντεξω στην ιδεα πως υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο εμενα που με ελεγχει απο "ψηλα" η απο "χαμηλα" οπως το παρει κανεις. Αλλα ελα που το γαμημενο αυτο πραγμα κανει παντου την εμφανιση του. Ελα που δεν μπορω, οσο και να προσπαθω, να του ξεφυγω. Να αλλαξω την ζωη μου.

Σαν μαγνητης. Κατι τετοιο πρεπει να ειναι. Αυτο φταιει για αυτην την ποταπη και τρισαθλια ελξη μου προς εναν σηματοδοτημενο δρομο. Εναν δρομο τον οποιο "οφειλω" και "πρεπει" να παρω. Οχι δεν θα παρω, ευχαριστω. Δεν θελω αλλη επαναληψη, δεν θελω αλλο τετοιο φρικτο τραβηγμα απο το λουρι. Δεν ειμαι ζωο για να χρειαζομαι κατι τετοιο. Εχω μια ελευθερη βουληση. Α, ξεχασα τα εισαγωγικα στο τελευταιο. Οσο ελευθερη τελοσπαντων μπορει να ειναι. Γιατι η εννοια ελευθερια εχει παρει πολυ παρεξηγημενη σημασια τον τελευταιο καιρο. Και οχι δεν ειμαι υπερβολικος. Αλλα ας μην πλατιαζω παλι. Εχω μια θεληση. Εχω μια δυναμη πανω στον εαυτο μου. Μπορω να αλλαξω σχεδον τα παντα επανω μου, στον κοσμο γυρω μου. Μπορω να ξεφυγω.

Και πιανω τον εαυτο μου να αναρωτιεται ωρες ωρες τι πρεπει να κανω για να ξεφυγω απο αυτη την βαναυση ελξη προς αυτον τον προδοαγεγραμμενο και ηδη πατημενο δρομο ο οποιος παιρνει παλι το ονομα "μοιρα". Ειναι στιγμες που σκεφτομαι, "θελω οντως να ξεφυγω?" η αλλες, "εστω πως ξεφευγω, μετα τι?" και λοιπα τετοια. Και απο την αλλη υπαρχει μια μεγαλοπρεπης απαντηση-υποσχεση. Πως οταν ξεφυγω, δεν θα χρειαζεται να σκεφτομαι τιποτα απο ολα αυτα. Τιποτα απολυτως. Γιατι απλως θα ειμαι πλεον Ελευθερος. Ελευθερος απο καθε μικροτητα. Ελευθερος απο καθε υλικο αγαθο. Ελευθερος απο καθε συναισθηματικο αδιεξοδο. Ελευθερος απο καθε τι που με κραταει στον "ματαιο τουτο κοσμο" αν μπορω να το θεσω ετσι.

Και οχι δεν λεω πως θελω να πεθανω. Ισα ισα, θελω να ζησω με ολη τη σημασια της λεξης. Θελω μια γευση ελευθεριας. Πραγματικης.

Well. Αυτα. Πιστευω πως οι δυνατοτητες ειναι πολλες.
cipherk.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

.σκεψεις και λοιπες μαλακιες.

Σημερα λεω να ασχοληθω με δυο τρεις μαλακιες να περασει η ωρα. Δεν ξερω, θελω καπου να ξεσπασω. Και επειδη εχω βαρεθει το "Σημειωματαριο" και το "Word" στον υπολογιστη, λεω να γραψω εδω.

Θυμαστε τι σημαινει το ονομα του ιστολογιου ετσι δεν ειναι? Ομορφα (ναι, οποιος δεν θυμαται, μπορει να κανει τον κοπο και να διαβασει την πρωτη πρωτη αναρτηση με τιτλο "introduction"). Λοιπον, οπως ελεγε και ενας αγαπημενος παιδικος χαρακτηρας "It's time to DUEL" (Αχ ρε Yugi). Ετσι λοιπον θα ξεκινησω και εγω, υπο την μουσικη υποκρουση των αγαπημενων SepticFlesh.

Οι μερες περνουν δυσκολα, αργα και βασανιστικα τελευταια. Εχω εναν μονο στοχο και το οτι δεν αφιερωνομαι αποκλειστικα σε αυτον, ακριβως επειδη δεν χρειαζεται την απολυτη και καθολικη μου αφοσιωση, κανει τις μερες πολυ αργες και πολυ εκνευριστικες. Σιχαινομαι την νωθροτητα και ιδου: εχω γινει ενας ανθρωπος που το μονο που κανει ειναι να κοιταει το Φατσοβιβλιο του ανελλιπως, να κανει αχρηστα ποστ, να ΦΩΝΑΖΕΙ για βοηθεια για να βγει απο το βουρκο της οκνηριας και της τεμπελιας. Θελω να βγω εξω, θελω να μην βαριεμαι, θελω να προσφερω, θελω να μην αισθανομαι οπως αισθανομαι.

Η χαρα για μενα ειναι ενα περιεργο συναισθημα. Αλλα πανω απ ολα ειναι ενα συναισθημα που σε γεμιζει. Ενα συναισθημα που οταν το νιωσεις μια, δυο, τρεις φορες, γινεται το crack σου, η ηρωινη σου. Ε λοιπον, μπορω να πω πως τις τελευταιες μερες εχω στερηθει αυτο το συναισθημα. Και δεν μιλαω για το επιφανειακο γελιο οταν ο νεοαποκτηθεις τετραποδος φιλος μου κανει μαλακιες και χαιρεται. Αυτο ειναι σαν να προσπαθεις να αποκαταστησεις τα ναρκωτικα στα οποια προαναφερθηκα με μια τζουρα απο χορτο (οχι οτι κανω κατι απο ολα αυτα, αλληγορικα μιλαω). Τελοσπαντων. Συνεχιζω με το περιεργο αυτο συναισθημα της χαρας το οποιο προερχεται απο την εσωτερικη ολοκληρωση. Ειτε πνευματικη, ειτε συναισθηματικη, ειτε ψυχικη. Τεινω να ξεχωριζω αυτα τα τρια γιατι απλως μου αρεσει η υπεραναλυση. Fractal δεν ειπαμε? για βρες τωρα την ετυμολογια και δες πως συνδεεται (πολυ ομορφα θα ελεγα) το fractal με το fracture. Αλλα παλι πλατιαζω (και στη συγκεκριμενη περιπτωση μου αρεσει, απλως ισως εσενα να κουραζει).

Ομως, ποιον κοροιδευω? Αυτη εδω η σελιδα ειναι για μενα, οχι για σενα (misanthropy στο φουλ ομως. Μαλντορορ, νομιζω εκανες την δουλεια σου και αφησες ενα στιγμα πανω μου που ελπιζω να μεινει για ολη μου τη ζωη). Επιστροφη. Ναι. Ε λοιπον επειδη η σελιδα ειναι για μενα θα γραφω οτι παπαρια μου κατεβει.

Λοιπον ξερεις κατι? Εχω βαρεθει τα internet memes. Ναι αυτα που κυκλοφορουν σε διαφορα site. Αυτα με τις τρολοφατσες, με τον pedobear κτλπ. Ναι ξερω, εδω το εχεις, ετοιμος/η εισαι να το πεις. "Κι εσυ εισαι ενας υποχονδριος που δεν σηκωνει τιποτα στην πλακα". Oχι αγαπητε, δεν θεωρω πως ειμαι ετσι. Δικαιωμα σου να πιστεψεις οτι θες για μενα, δεν δινω δεκαρα. Αλλα εγω οταν κανω πλακα, την κανω με κοσμο γυρω μου. Και οχι για να γελασω μονος μου (αν και εχει τυχει αυτο). Την κανω για να χαροποιησω ΕΣΤΩ επιφανειακα καποιον η καποιους γυρω μου. Και οχι για να μαλακιστω μονος μου. Οχι πως δεν μου αρεσει το τελευταιο, δεν λεω εχει πλακα να κλαις απο τα γελια μονος σου και μετα να ερχεται καποιος και να απορει. Αλλα οχι, ολα αυτα ειναι εξαιρεσεις. Και ουτε υποχονδριος ειμαι, ουτε μαλακας. Δεν ξερω, αυτη ειναι η αποψη μου, τα συμπερασματα δικα σου.

Τελοσπαντων. Εγω αυτο που ξερω ειναι πως η βαρεμαρα σε αλλαζει. Σε κανει κλειστο (χωρις αυτο βεβαια να σημαινει πως σε κανει και κλειστομυαλο). Γενικα σου ΓΑΜΑΕΙ την ψυχολογια. Και για αυτο το λογο την απεχθανομαι οσο τιποτε αλλο. Ξερεις, αισθανομαι ασχημα οταν καποιος με ρωταει "τι κανεις?" και εγω σα μαλακας απανταω "καλαα..βαριεμαι..εσυ?". Nαι. Αυτο ακριβως ειναι που με φθειρει απιστευτα ψυχικα και συναισθηματικα (οχι πνευματικα, αν ηταν ετσι τωρα θα ημουν καποιος ο οποιος εχει μια απιστευτη ομοιοτητα σε καποιον αλλο που ειναι πραγματικα πνευματικα αναπηρος). Ναι, συνεχιζω. Αυτο που θελω να πω ειναι πως εχω βαρεθει να ειμαι ετσι. Πρεπει να αλλαξω. Η πρεπει να αλλαξει η ολη κατασταση γυρω μου, ετσι ωστε να αλλαξω κι εγω. Και οι δυο δρομοι εχουν την εννοια της αλλαγης αυτου του κενου μεσα μου. Γιατι κενος ειμαι οταν βαριεμαι. Και αυτη η κενοτητα μεγαλωνει, διογκωνεται και καποια στιγμη θα απειλησει πραγματικα.

Γιες το ξερω ολα αυτα ειναι μαλακιες για σενα που ισως μπεις στον κοπο να τα διαβασεις. Αλλα ειναι τα εσωψυχα μου, οι σκεψεις μου. Μην αγχωνεσαι, τελειωνω σε λιγο.

Επισης κατι αλλο που σιχαινομαι στους ανθρωπους ειναι ο εκμηδενισμος της μουσικης. Τι εννοω με αυτο? Εννοω την κλασσικη πλεον απαντηση (και που ΚΑΙ εγω την εχω πει) στην ερωτηση "τι μουσικη ακους?", "τα παντα σχεδον". Χμμμμ..εισαι σιγουρος? Δεν νομιζω πως μπορεις να ακους την μια στιγμη Accept, Anthrax, Deep Purple, Rush και την αλλη Δημητριου, Βισση, Παριο, Καρρα και Τερλεγκα. Ουτε νομιζω πως θα μπορουσες να ακουσεις απο την μια Carlos Santana, Buena Vista Social Club και Εisenfunk η Burial απο την αλλη. Ουτε φυσικα θα μπορουσες να ακουσεις απο την μια Lil'Wayne, Jennifer Lopez,  Justin Bieber, Jonas Brothers και απο την αλλη J.S.Bach, Ludwig van Beethoven, Maurice Ravel, Joseph Haydn και Frantz Lizst. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! Γι αυτο ΠΕΣ μου ειλικρινα ΤΙ ΣΚΑΤΑ μουσικη ακους χωρις να τα μασας. Δεν δαγκωνω, απλα εχω λιγη παραπανω μισανθρωπια μεσα μου απο τον μεσo ορο. Η τουλαχιστον ετσι θελω να πλασαρομαι. Η δεν ξερω, σε αφηνω να βγαλεις τα δικα σου συμπερασματα.

Γαμω την τυχη μου. Δεν θελω να καθομαι χωρις να κανω τιποτα. Θελω λιγη περιπετεια στη μικρη μου ζωη. Τελοσπαντων, εγραψα και τις μαλακιες μου σημερα, ξαλαφρωσα και ξερω πως οταν θα βγω απο αυτο το δωματιο που καθομαι τωρα θα αισθανομαι καλυτερα. Εστω λιγο καλυτερα.

Αυτα και για σημερα. Misanthropy for the win. Σε μια βδομαδα εχω και γενεθλια. Ποιος την χαρη μου! :)
cipherk.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

.untitled.

Η παρουσα αναρτηση δεν εχει τιτλο, γιατι απλως δεν εχω σκεφτει απο πριν για το τι θα γραψω. Δεν εχει τιτλο, γιατι δεν θελω να σκεφτω για να γραψω. Θελω ετσι, μια φορα, να μου βγει αβιαστα. Δεν προκειται να διορθωσω η να διαγραψω προτασεις. Θα γραψω, και οτι βγει.

Καποιες φορες βρισκω τον εαυτο μου να γινεται κακος χωρις λογο. Απεναντι σε ατομα που τις περισσοτερες φορες δεν τα ξερω. Αλλα ετσι δεν ειναι? Γινομαστε εχθρικοι ενστικτοδως σε οτι δεν γνωριζουμε και σε οτι μας φοβιζει. Μιλαει η προτωγονη φυση. Δεν ξερω γιατι, ειλικρινα. Μετα σκεφτομαι λογικα και το συμπερασμα που βγαινει ειναι πως απλως δεν χρειαζοταν να γινω τοσο κακος και τοσο εχθρικος. Και ειναι ασχημο, νιωθω απαισια.
Θεωρω πως η εννοια σεβασμος ειναι στις μερες μας πολυ ξεχασμενη. Και πολυ ξεπερασμενη θα μπορουσα να πω. Και το λεω γιατι τελευταια τα ματια μου εχουν δει πολλα. Δυστυχως. Ανθρωποι ειμαστε ολοι, πρεπει να διατηρειται μια ισοτητα, ετσι δεν ειναι?

Αλλα ας μην τραβηξω το συγκεκριμενο θεμα. Επομενο.

Εχω βαρεθει να βλεπω δηθεν ατομα. Δηθεν καφρους, δηθεν ντιβες, δηθεν καγκουρες, δηθεν στυλατους (aka hipsters, aka alt-bags), δηθεν πανκια, δηθεν gamers και ο καταλογος με τους δηθεν δεν εχει τελειωμο. Εχω βαρεθει να τους βλεπω. Και αναρωτιεμαι γιατι? Για ποιον πουστη λογο κανεις οτι κανεις? Λογικη απαντηση δεν εχω βρει. Δεν λεω, υπαρχουν και καποιοι οι οποιοι ειναι κατι απο τα παραπανω. ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ δεν ΔΕΙΧΝΕΙ και οταν πας να τον ρωτησεις (τον δηθεν παντα) πως και τι απανταει σε στυλ "κοιτα τη δουλεια σου" η "δε με χεζεις ρε φιλαρακι?". Αυτα ειναι. Ενιγουει. Απλως τους εχω βαρεθει. Κατι πρεπει να κανουν. Ειτε να αυτοκτονησουν, ειτε να γινουν κατι πραγματικα. Και αυτο το κατι δεν ειναι απαραιτητο να εχει ταμπελα. Αλλα να το γνωριζουν, να το αποδεχονται. Και οχι να το ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ.

Γινομαι παλι κακος ομως. Και δεν μου αρεσει. Τελοσπαντων. Μου τη σπανε οι μικρομυαλοι και μικροψυχοι. Οι τυποι που δεν σκεφτονται τιποτε αλλο εκτος απο την παρτη τους. Οι κοντοφθαλμοι. Ξερουν ποιοι ειναι, ξερουν τι κανουν. Δεν χρειαζεται να αναφερθω περεταιρω. Κριμα τα παιδια, μονο αυτο. Αλλα, δυστυχως, ετσι εμαθαν, ετσι θα ζησουν.

Τι αλλο να πω. Βαριεμαι. Μου αρεσουν οι μεγαλοψυχοι και οι κατανοητικοι ανθρωποι. Οι ανθρωποι που με τους που τους γνωρισεις σε κανουν και νιωθεις ανετα. Οι ανθρωποι που δεν εχεις αναγκη να τους δειξεις πως εισαι κατι διαφορετικο απο αυτο που εισαι.Και αυτο γιατι πολυ απλα, σε αποδεχονται. Δεν ειναι στενομυαλοι. Ειναι ανοικτοι.

Αυτα. δεν ξερω τι αλλο να προσθεσω. Ακυρη αναρτηση, το ξερω, δεν ειχα εμπνευση. Απλως ηθελα κατι να γραψω. Το πολυ πολυ να διαγραφει σε λιγο καιρο.
cipherk.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

.ίσως.

Ίσως λοιπόν. Πιθανότητες, ευκαιρίες, δυνατότητες, ενδεχόμενες εξελιξεις. Ας ξεκινήσω όπως συνηθίζω πλέον:

Ίσως: επίρρ. πιθανόν, είναι ενδεχόμενο, μπορεί.

Ίσως τελευταία να μην είμαι στα καλύτερά μου.
Ίσως να μην μπορω να δω πολλά πράγματα που είναι πασιφανή.
Ίσως να μην θέλω να τα δω.
Ίσως απλώς να τα αποφεύγω, το καθένα με διαφορετικό τρόπο.
Ίσως να έχω νέυρα για το οτιδήποτε.
Ίσως και όχι.
Ίσως να πρέπει να αλλάξω.
Ίσως να μην θέλω να αλλάξω.
Ίσως να φοβάμαι την αλλαγή.
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι ψυχίατρο.
Ίσως να μη χρειάζομαι κανέναν.
Ίσως να μην έχω κανέναν.
Ισως να νιώθω μοναξιά.
Ίσως να χρειάζομαι απλώς μια αγκαλιά.
Ίσως να αντιπαθώ κάποια άτομα.
Ίσως να συμπαθώ κάποια άλλα.
Ίσως να μην έχω καθαρές πολιτικές απόψεις.
Ίσως και να έχω.
Ίσως να μην είμαι αυτό που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρός.
Ίσως να μην γίνω ποτέ.
Ίσως και να γίνω.
Ίσως να γελώ χωρίς λόγο και αιτία.
Ισως και όχι.
Ίσως να είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό του σύμπαντος.
Ίσως να είμαι κάτι παραπάνω.
Ίσως και όχι.
Ίσως να είμαι μισάνθρωπος.
Ίσως και όχι.
Ίσως να είμαι συμπαθητικός.
Ίσως και όχι.
Ίσως να αισθάνομαι άβολα μερικές φορές.
Ίσως να αισθάνομαι όμορφα κάποιες άλλες.
Ίσως να είμαι ένας απλός κομπάρσος στο θέατρο της ζωής.
Ίσως και όχι.
Ίσως να έχεις δίκιο.
Ίσως να έχεις άδικο.
Ίσως να μην σκέφτομαι τον εαυτό μου.
Ίσως να μην σκέφτομαι τους άλλους.
Ίσως όλα αυτά να τα ονειρεύομαι.
Ίσως αυτά να είναι ένας εφιάλτης.
Ίσως και όχι.
Ίσως να μην θέλω να ξυπνήσω.

Όλα αυτά..ίσως.
cipherk.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

.fears & tears.

Ναι λοιπον. Η σημερινη αναρτηση εχει θεμα τις φοβιες και οχι μονο! Ξεκιναμε με απλη αναλυση λεξικου οπως ακριβως και στην προηγουμενη αναρτηση (εχει αρχισει και με εθιζει αυτο το πραγμα!):

Φόβος: (ο) ουσ. συναίσθημα ανησυχίας εξαιτίας κινδύνου, δέος, τρόμος.
Φοβία: (η) ουσ. (ψυχιατρ.) παθολογικός αγχώδης φόβος νευρασθενικών ή υστερικών ατόμων.
Δάκρυ: (το) ουσ. υφάλμυρο υγρό που τρέχει από τα μάτια, υπό την επήρεια εξωτερικών ερεθισμών, ή έντονων συγκινησιακών καταστάσεων.

Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη ομως. Ολοι μας εχουμε φοβιες ετσι δεν ειναι? Ετσι νομιζω και εγω. Εχω ακουσει πως για οσα πραγματα υπαρχουν, τοσες ειναι και οι φοβιες που μπορει να εχει ενας ανθρωπος. Οι πιο κοινες ειναι ισως η εντομοφοβια, η κλειστοφοβια, η υψοφοβια, η ερπετοφοβια, η αγοραφοβια κτλπ. Η απορια ομως που μου εχει δημιουργηθει ειναι το πως μπορει ενα ατομο να αποκτησει ή και να ξεπερασει μια φοβια. Σχετικα με το τελευταιο, δυο τροπους εχω στο μυαλο μου: αυτον που ερχεσαι αντιμετωπος face to face με τον φοβο σου και αυτον που απλως τον αγνοεις. Δεν ξερω ποιος ειναι καλυτερος, αλλα ξερω πως και οι δυο δουλευουν, αλλα με διαφορετικα αποτελεσματα ο καθενας.

Αλλα στην παρουσα φαση δεν θελω να πολυαναλυσω το θεμα αντιμετωπισης, οσο το θεμα αποκτησης μιας φοβιας. Τι ειναι αυτο που πυροδοτει μια φοβια? Ποιο ειναι αυτο το συναισθημα που δινει την εντυπωση απολυτης ανισχυροτητας απεναντι σε κατι η σε καποια κατασταση στο ατομο?

Για να το παιξω και λιγακι ξερολας (αφου μου αρεσει αλλωστε!), ο Σ. Φρόυντ χωριζει τον φοβο/αγχος (μιας και κατ' αυτον οι δυο αυτες εννοιες δεν διαφερουν) σε τρεις κατηγοριες:
  • Το πραγματικο αγχος/φοβο (realistic anxiety/fear, στα γερμανικα Furcht) το οποιο οφειλεται στα εξωτερικα ερεθισματα του "Εγω" (ego) και το οποιο το βιωνει κανεις οταν ειναι πχ. σε ενα λακκο με φιδια. Τοσο απλα.
  • Το ηθικο αγχος (moral anxiety, στα γερμανικα Angst) το οποιο βιωνει κανεις οταν η "απειλη" δεν ερχεται απο τον εξωτερικο, φυσικο κοσμο, αλλα απο την εσωτερικευση του κοινωνικου κοσμου του "Υπερεγω" (superego). Ουσιαστικα, ειναι μια αλλη εννοια για αισθηματα οπως ντροπη, ενοχη και τον φοβο της τιμωριας.
  • Τελος, το νευρωτικο αγχος (neurotic anxiety, στα γερμανικα neurotische Angst) το οποιο ειναι ο φοβος του να κατακλυστει ενα ατομο απο ερεθισματα απο το "Εκεινο" (id). Με λιγα λογια, βιωνεται απο τους ανθρωπους οταν ειναι ετοιμοι να χασουν την ψυχραιμια τους, τον αυτοελεγχο τους, τον ορθολογισμο τους και γενικοτερα να "φλιπαρουν". Ειναι αυτο το ειδος της ανησυχιας που κεντρισε το ενδιαφερον του Φρόυντ περισσοτερο, και συνηθως απλα ονομαζεται αγχος, η στρες.
Κατα τον Φρόυντ λοιπον η καθε κατηγορια αγχους/φοβιας (Πραγματικο αγχος/φοβος, Ηθικο αγχος και Νευρωτικο αγχος) εξαρταται απο το καθε μερος της προσωπικοτητας ενος ατομου (Εγω [ego], Υπερεγω [superego] και Εκεινο [id]), αντιστοιχα. Ωραια μεχρι και εδω.

Ναι, αλλα η ερωτηση του πως δημιουργειται μια φοβια δεν εχει απαντηθει ακομα. Κατα την γνωμη μου υπαρχουν παραγοντες οπως ωριμοτητα (αυτο και αν το αναλυει ο προαναφερθεισας κυριος), κοινωνικη επαφη, δραση στον φυσικο κοσμο και ερεθισματα, εμπειριες και φυσικα το ασυνειδητο. Η μαλλον, το μη συνειδητο. Λογω του τελευταιου μαλιστα, οι περισσοτερες φοβιες δεν μπορουν να τεκμηριωθουν ουσιαστικα, λογω του οτι ειναι κατι που η επιστημη δεν εχει ακομα αγγιξει.

Ωραια, τα βρηκαμε και εδω. Δηλαδη, δεν ξερω αν τα βρηκαμε, αλλα νομιζω πως ειναι μια εστω ικανοποιητικη προσεγγιση του θεματος, τουλαχιστον απο την επιστημονικη τους σκοπια. Ας περασουμε και στα προσωπικα.

Εχω φοβους. Και ναι προσπαθω να τους καταπολεμησω. Face to face. Εχω πρωτολεια αγοραφοβια. Εχω πρωτολεια εντομοφοβια. (Οποιος δεν ξερει τι σημαινει πρωτολεια, να κατσει να το ψαξει!) Εχω κλειστοφοβια και συγκεκριμενα ανελκυστηροφοβια (ναι ΥΠΑΡΧΕΙ γαμω!).
Αυτα. Νομιζω. Προσπαθω να τους καταπολεμησω καθημερινα και ιδιαιτερα την πρωτη. Επισης εχω και διαφορες ψυχαναγκαστικες διαταραχες. Αλλα ειναι πολλες αυτες και καποιες απο αυτες θελουν και εξηγηση. Οποτε δεν θα τις αναλυσω τωρα (μα τι κακος που ειμαι!).

Ειναι δυσκολο να ζεις. Το ειχε πει και ο κυριος που ανεφερα παραπανω. Το σιγουρο ειναι πως δεν μπορεις να ζησεις, εαν δεν εχεις δακρυσει εστω και μια φορα. Εαν δεν εχεις γευτει αυτο το "υφαλμυρο υγρο". Εμενα προσωπικα καθε φορα μου δινει δυναμη (Οχι σαν το RedBull, μην γινει παρεξηγηση παρακαλω). Μου δινει δυναμη να συνεχισω να παλευω για το καλυτερο δυνατο. Με κανει να νιωθω παραξενα ωραια. Μου δειχνει τα πραγματα με αλλη οψη, με αλλο point of view. Με ηρεμει. Χωρις αυτες τις στιγμες απολυτης συνειδητοποιησης των πραγματων, οι οποιες συνηθως ερχονται μετα τα δακρυα, ισως να μην μπορουσα να ζησω. Πιθανοτατα δηλαδη.

Well, αυτα και για σημερα. Ελπιζω να ηταν ενδιαφεροντα και χρησιμα.
cipherk.

    Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

    .trust.

    Εμπιστοσυνη λοιπον. Ωραια εννοια. Εμπιστοσύνη: (η) ουσ. η απόλυτη πίστη σε κάποιον για τα αισθήματα του, την εχεμύθεια, την ικανότητα ή άλλες ιδιότητες.

    Αυτος ειναι ο ορισμος της εννοιας απο τα περισσοτερα λεξικα (το συγκεκριμενο, ειναι Τεγοπουλου-Φυτρακη). Αυτη η ξερη, ομως, επεξηγηση της εννοιας αρκει για να καταλαβει κανεις τι πραγματικα ειναι η εμπιστοσυνη? Η πως νιωθει καποιος οταν εμπιστευεται καποιον αλλο? Η πως νιωθει ο αλλος που ο καποιος του εμπιστευθηκε κατι? Πιθανοτατα οχι. Η εμπιστοσυνη μεταξυ των ανθρωπων ειναι κατι πολυ δυσκολο να καλλιεργηθει και πολυ ευκολο να χαθει. Αλλα ολα αυτα που λεω ειναι πιθανοτατα γνωστα σε οποιον διαβαζει το συγκεκριμενο ετσι δεν ειναι? Ετσι νομιζω.

    Ομως ποσοι εκτιμουν την εμπιστοσυνη? Ποσοι δεν εχουν κανει το λαθος να εμπιστευθουν καποιο ατομο που δεν επρεπε, η ποσοι εχουν χασει την εμπιστοσυνη καποιου? Ολοι μας. Και αυτο γιατι? Ειλικρινα δεν ξερω. Υπηρξαν ατομα που προδωσα, υπηρξαν ατομα που με προδωσαν. Ειχε καποιο σκοπο αυτη η "προδοσια"? Και παλι δεν ξερω. Τις περισσοτερες φορες ηταν αποτελεσμα συμπεριφορας που ελαφρως θα την χαρακτηριζα "ελαφρομυαλη" (ωραια λεξη ε?). Και αυτο οσον αφορα εμενα. Δεν ειναι πως μου αρεσει να προδιδω ανθρωπους. Σιγουρα δεν θελω να χανω την εμπιστοσυνη των ανθρωπων που συναναστρεφομαι. Αλλα καποιες φορες παλι, δεν μπορεις να κανεις κατι αλλο, εκτος απο το να τα κανεις σκατα και, αναγκαστικα, να χασεις την εμπιστοσυνη καποιου κοντινου προσωπου, ιδιαιτερα εαν και εκεινος το θελει (με λιγα λογια, εαν ψαχνει αφορμη).


    Εν τελει, η εμπιστοσυνη ειναι κατι πολυ δυσκολο να αποκτηθει. Και η αξια της ειναι ανυπερβλητη. Αλλα κανενας δεν φαινεται να το συνειδητοποιει αυτο το πραγμα. Κανενας δεν φαινεται να νοιαζεται για το σε ποιον θελει να εχει εμπιστοσυνη και ποιος θελει να εχει σε αυτον.

    Δεν καταλαβαινω καθολου τι παιζεται πλεον με την εμπιστοσυνη μεταξυ των ανθρωπων. Το σιγουρο παντως ειναι πως λιγο ακομα να συνεχιστει αυτη η κατασταση (να και η γενικευση) και θα χαθει οριστικα απο τις ζωες των ανθρωπων (να και η τραγικοποιηση). Δεν το λεω για αστειο. Μπορει να κανω λαθος βεβαια και σιγουρα υπαρχουν εξαιρεσεις. Αλλα πλεον μου φαινεται πως ειναι πολυ δυσκολο ο ενας να εμπιστευθει τον αλλο. Και δεν μου αρεσει αυτο το πραγμα. Για να ειμαι ειλικρινης, προσπαθω κι εγω να εμπιστευθω ανθρωπους, χωρις ομως αντικτυπο. Και αυτο ειναι που μου τη δινει.

    Αυτα τα βαρετα. Καλο Σεπτεμβρη!
    cipherk.

    Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

    .relapse.

    Αυγουστος. Να 'μαστε και παλι σε αυτη την τρυπα που εχει την ονομασια Αθηνα. Δεν λεω πως δεν μου αρεσει. Αλλα δεν λεω πως μου αρεσει κιολας. Μου προκαλει αναμικτα συναισθηματα βασικα. Δεν ξερω γιατι τα λεω ολα αυτα τα ακυρα, απλως μου φαινεται πως απο καπου πρεπει να ξεκινησω.

    Λοιπον, εχω περιεργα συναισθηματα για την πολη που μεγαλωσα και ζω. Μου προκαλει αγχος (γαμωτη), λογω του οτι στις διακοπες που φευγεις, θυμασαι ενα σωρο πραγματα που πρεπει να γινουν, και πλεον ειναι κλασσικη φραση το "οταν παω αθηνα θυμισε μου το ταδε" ή "οταν γυρισω πρεπει οπωσδηποτε να κανω αυτο"..και παει λεγοντας.

    Ταυτοχρονα ομως μου δινει την αισθηση του οτι ειμαι σε "γνωριμα νερα" οπως λεμε. Ειναι το οτι δεν φοβαμαι να βγω, να κανω πραγματα...και ειναι κατι καλο αυτο νομιζω. Ειναι περιεργη πολη η Αθηνα..ψυχρη αλλα ταυτοχρονα τοσο ζεστη, απροσωπη αλλα ταυτοχρονα με χιλιαδες προσωπα. Πολυ περιεργη πολη.

    Καποιες φορες μου προκαλει και μια αφορητη, ασηκωτη μοναξια..την οποια μου ειναι αδυνατον να την προσδιορισω..ειναι η μοναξια του παρεισακτου, η μοναξια αυτου που δεν ταιριαζει με το συνολο. Ειναι οπως εκεινα τα I.Q. τεστ που σου λενε "βρες τι δεν ταιριαζει" και σου δειχνουν ενα πεπονι, μια φραουλα, ενα μηλο και μια γατα..ε εγω νιωθω σαν την γατα. Και ξερω το οτι αυτο που λεω τωρα αντιφασκει με αυτο που εγραψα παραπανω περι "γνωριμων νερων", αλλα, it's the way it is. Και ξαναγραφω, αυτο συμβαινει καποιες φορες.

    Τις φορες αυτες ομως, νιωθω τοσο ανεπιθυμητος. Τοσο παρεισακτος. Και αυτο συμβαινει παντα οταν ειμαι πολυ καλα. Γινεται κατι και αμεσως αισθανομαι σαν να με πηγαινουν στην απομονωση. Νιωθω σαν αυτους τους τυπους στα ψυχιατρεια που ενω πανε πολυ καλα, υποτροπιαζουν. Εξ'ου και ο τιτλος της συγκεκριμενης αναρτησης.

    Η μοναξια για μενα ειναι σαν αρρωστια. Οπως και το αγχος, αλλα αυτο θα το αναλυσω καποια αλλη στιγμη. Ειναι σαν το γαμημενο το σαρακι που σε τρωει απο μεσα. Μπορεις να το αγνοησεις και να σε καταστρεψει, μπορεις και να το αντιμετωπισεις. Πως? Ενδορφινες (οχι για το σαρακι, για την μοναξια, μην γινει καμια παρεξηγηση). Ναι λοιπον, ενδορφινες και αλλες παρομοιες ουσιες. Τι ειναι αυτες? Με λιγα λογια ειναι ενδογενη οπιοειδη πεπτιδια που λειτουργουν ως νευροδιαβιβαστες (πιασαμε τα βαρετα τωρα), και οι οποιες παραγονται οταν καποιος ειναι χαρουμενος, οταν ερωτευεται και παραγονται ταυτοχρονα με την ανδρεναλινη (οπου οι περισσοτεροι γνωριζουν ποτε παραγεται αυτη). Αυτες λοιπον ειναι οι ουσιες που μας σωζουν στη συγκεκριμενη περιπτωση υποτροπης. Πως ομως? Διασκεδαζοντας φυσικα! Ομως ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΙΣ οταν δε σου μιλαει ΚΑΝΕΝΑΣ?

    Η απαντηση μπορει να ειναι δυσκολη, αλλα δεν παυει να υπαρχει. Ειναι τα μικρα πραγματα, που ειναι ανεξαρτητα απο τον γυρω κοσμο σου, οπως ενα τσιγαρο, ενα παιχνιδι στον υπολογιστη, μια βολτα, λιγη μουσικη και ανουσια βιντεακια στο YouTube τα οποια εχουν το επιθυμητο αποτελεσμα και φυσικα ενα ψευτικο χαμογελο (αληθεια, ο εγκεφαλος οταν χαμογελαμε βεβιασμενα, ξεγελιεται και παραγει αυτες τις ουσιουλες)! Και ετσι λοιπον δημιουργειται μια καλη διαθεση. Και, αν μου επιτρεπεται η φραση, στα τετοια μου και οι αλλοι που δεν με αποδεχονται. :) Ι may look stupid, but I'm Myself. Και αυτο στην τελικη ειναι αυτο που εχει σημασια.

    Αυτα λοιπον. Ευχομαι καλη αρχη σε ολους, καλη χρονια (ειτε σχολικη, ειτε φοιτητικη, ειτε εργασιακη) και..be stoic. ;)
    cipherk.

    Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

    .επιλογες.

    Να'τος και ο Ιουνιος. Να'το και το επερχομενο καλοκαιρι. Που θα ειναι ανω κατω και αυτο οπως ειναι και η ζωη γενικοτερα. Η δικια μου, η δικια σου. Ολων μας. Απλως υπαρχουν περιοδοι χαλαρωσης και περιοδοι εντασης. Οι οποιες φυσικα διαφερουν απο ατομο σε ατομο. Και οπως ειναι λογικο, υπαρχουν και τα ενδιαμεσα σταδια. Αλλα γενικοτερα, αποψη μου ειναι πως η ζωη ολων ειναι ανω κατω..αλλων λιγοτερο και αλλων περισσοτερο.

    Ομως τι ειναι αυτο που καθοριζει το ποσο ανω κατω θα ειναι η ζωη του καθενος? Ξεκαθαρη, ευκολη και σιγουρη απαντηση ειναι οι επιλογες του καθε ατομου. Οι επιλογες, οι οποιες καθοριζουν τα παντα! Απο το τι θα φορεσει ο καθενας την επομενη μερα, μεχρι το τι καφε προτιμαει, μεχρι την ολη αντιληψη περι θρησκειας, πολιτικης αποψης, ιδεολογιων και ιδανικων. Γενικα λοιπον, σαν κοινη παραδοχη, μπορει να παρουσιαστει η αποψη: "ολη η ζωη ενος ατομου ειναι οι επιλογες του". Ναι, πραγματι, οι επιλογες σου σε κανουν αυτο που εισαι. Σε διαμορφωνουν. Σε νουθετουν. Σε καθοδηγουν καποιες φορες. Η ζωη ενος ατομου καθρεφτιζεται παντα απο τις επιλογες του.

    Καποιος μπορει να ρωτησει ομως: "Υπαρχουν σωστες και λαθος επιλογες?" Προσωπικα δεν πιστευω κατι τετοιο. Σαφεστατα ομως πιστευω πως ο καθενας ειναι υπευθυνος για αυτες, αν και εφοσον τις εχει κανει μονος του.

    Αρα λοιπον, οι επιλογες του καθενος, κρινονται απο το ποια ειναι η αποψη του περι "σωστου" και "λαθους". Πραγματι, ετσι ειναι. Οι εννοιες "σωστο" και "λαθος" ειναι δυο τελειως υποκειμενικα πραγματα των οποιων η σημασια και το νοημα αρχιζει και γινεται κατανοητο συνηθως απο την παιδικη και εφηβικη ηλικια του καθε ατομου. Και για την κατανοηση τους υπευθυνοι ειναι οι γονεις του καθε ατομου αν οχι τελειως, τοτε κατα πολυ μεγαλο ποσοστο.

    Αυτο που θελω να πω, για να γυρισω και στο κεντρικο θεμα, ειναι πως οι επιλογες δεν χρειαζεται ποτε να ειναι "σωστες" η "λαθος". Χρειαζεται απλως να πηγαζουν απο εμας. Απο τον τροπο που σκεφτομαστε, απο τον τροπο που βλεπουμε και αντιλαμβανομαστε τα πραγματα γυρω μας. Χρειαζεται απλως να σκεφτομαστε τον τροπο που η καθε επιλογη θα επιδρασει πανω στον προσωπικο και στον εκαστοτε κοινωνικο μας κυκλο (φιλοι, συγγενεις κτλπ.). Και φυσικα το πως και το κατα ποσο θα επιδρασει πανω σε αυτους.

    Ετσι ειναι ο μηχανισμος λειτουργιας, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Επιλογη -  Δραση - Αντιδραση. Και το μηνυμα που θελω να περασω με το σημερινο (περισσοτερο στον εαυτο μου παρα στον οποιο διαβαζει το συγκεκριμενο), ειναι ΣΚΕΨΟΥ πριν κανεις το οτιδηποτε. Μπορει να αλλαξει τα ΠΑΝΤΑ.

    Πολλα εγραψα ομως και ισως να κουρασα. Αυτα λοιπον (ωραιο να βγαζεις τις σκεψεις απο μεσα σου).
    cipherk.

    Σάββατο 28 Μαΐου 2011

    .δυναμεις.

    Ο περιφημος "τριτος νομος του Νευτωνα" (αν και στην πραγματικοτητα το εκπαιδευτικο συστημα, απο εναν τους εκανε τρεις) υποστηριζει πως για καθε δραση, υπαρχει και μια αντιδραση. Φυσικα, αυτο ειναι γνωστο απο την αρχαιοτητα, με πολλες μορφες, οπως για παραδειγμα την εννοια της «ὓβρις»  η οποια με την σειρα της οδηγουσε στην «νέμεσις» και τελικα στην «τίσις», δηλαδη στην τιμωρια. Το θεμα ειναι ομως το ποσο οι ανθρωποι εχουν καταλαβει την ολη εννοια της δρασης και της αντιδρασης. Και ειλικρινα, η αποψη μου ειναι πως δεν υπαρχει κανενας που να εχει καταλαβει πληρως τον ολο μηχανισμο αυτου του πραγματος. Και οχι γιατι δεν μπορει καποιος να τον καταλαβει, αλλα περισσοτερο επειδη δεν θελει να τον καταλαβει. Δεν θελει να δει σε ποιο σημειο μπορουν να τον οδηγησουν πραξεις, γεγονοτα, λεξεις...και γι'αυτο τον λογο απλως αγνοει τον συγκεκριμενο μηχανισμο. Τον μηχανισμο πανω στον οποιο βασιζεται η ολη ουσια της φυσης και του περιβαλλοντος γυρω του.

    Παντα λοιπον υπαρχουν δυναμεις που δρουν πανω στους ανθρωπους, ειτε φυσικες, ειτε πνευματικες, ειτε οποιουδηποτε αλλου ειδους. Και τις οποιες δεν πρεπει κανενας να τις αγνοει. Γιατι τις περισσοτερες φορες, οι συγκεκριμενες δυναμεις ειναι αυτες που θα πυροδοτησουν μια αντιδραση, με απωτερο σκοπο την αλλαγη. Την αλλαγη στην νοοτροπια, την αλλαγη στην συμπεριφορα, την αλλαγη σε οποιονδηποτε τομεα της ζωης.

    Οι δυναμεις αυτες ομως, καποιες φορες, δρουν ιδιαιτερα, περιεργα, τυχαια και καπως..χαζα. Δρουν χωρις λογο, εμφανιζονται απο το πουθενα, προκαλουν ενα σωρο πραγματα (αν θες πες τα προβληματα, αν θες πες τα στιγμες, αν θες πες τα χαρες..δεν εχει σημασια, μιας και ολα ειναι αποτελεσματα, δηλαδη αντιδρασεις, των δυναμεων αυτων). Και συνηθως, οι πιο δυσκολες, οι πιο απροβλεπτες και οι πιο χαρουμενες καταστασεις, ειναι αυτες που δημιουργουνται απο αυτες τις "χαζες" δυναμεις. Και αυτο γιατι, ποτε δεν ξερεις ποια θα ειναι η αντιδραση.

    Ισως εκει τελικα να βρισκεται η μαγεια. Στην αγνοια του αποτελεσματος. Ισως εκει τελικα να βρισκεται η ολη ουσια και το νοημα σε αυτο που εχει επικρατησει να ονομαζουμε ζωη. Στις "χαζες" δυναμεις που δρουν επανω στους ανθρωπους και στις διαφορες αντιδρασεις των δυναμεων αυτων.

    Και τελος, ισως να μην πρεπει να αγνοουμε τις συγκεκριμενες δυναμεις. Γιατι στην τελικη, οι περισσοτεροι χαρουμενοι ανθρωποι ειναι αυτοι που εχουν στηριχθει πανω σε αυτες τις απροβλεπτες δυναμεις. "Living by your wants will never make you happy" ειχα ακουσει καποτε. Ισως τελικα να ισχυει.

    Αυτα τα βαρετα και για σημερα (ιλαροτης στο φουλ).
    cipherk.

    Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

    .changes.

    Ουφ, μπηκε κι ο μαης. Κι ενω μυριζει καλοκαιρι, βρεχει. Γιατι βρεχει? Ηλιθια ερωτηση, το ξερω. Τρεχα γυρευε και η απαντηση βεβαια. Τελοσπαντων. Η κακη ψυχολογια παντα παραμενει. Και δεν ειναι πως δεν θελω να αλλαξει. Ειναι πως δεν γινεται κατι για να αλλαξει. Θα μου πει βεβαια καποιος, "Δεν προκειται να γινει τιποτα απο μονο του για να αλλαξει η κατασταση! Εσυ θα πρεπει να κανεις κατι για να την αλλαξεις!". Ναι, ας πουμε πως συμφωνω. Το οτι θελω κατι ομως, δεν σημαινει πως κανω και κατι για να το πετυχω? Ετσι νομιζω. Και πιστευω πως οσο μπορω, συμβιβαζομαι, προσπαθωντας παντα να φτασω στο επιθυμητο αποτελεσμα.

    Μηπως ομως το οτι προσπαθω να συμβιβαστω με τα πραγματα που εχουν ερθει και συνεχιζουν να ερχονται στη ζωη δεν ειναι η σωστη αντιμετωπιση? Μηπως πρεπει οχι μονο να μη προσπαθω να συμβιβαστω αλλα να παρω τα πραγματα στα χερια μου και να τα αλλαξω ολα?

    Μηπως πρεπει τελικα να "γυρισω σελιδα" σε ολα? Μηπως πρεπει να κανω κατι σαν νεα αρχη? Να αντιμετωπιζω διαφορετικα τα οσα μου συμβαινουν? Δεν ξερω, ποτε δε μου αρεσε να παιρνω ρισκα και να τα "πεταω" ολα στον καδο. Και γι' αυτο προβληματιζομαι. Το οτι καποια στιγμη βεβαια αποφασισω να κανω την αλλαγη, ειναι σιγουρο. Το θεμα ειναι ο χρονος.

    Το ποτε και το σε τι κατασταση θα βρισκομαι. Σιγουρα, υπαρχουν και χειροτερα. Αλλα στην τελικη κανενας δεν μου απαγορευει να κανω μικροαλλαγες (αρχικα) οι οποιες στο κατω κατω ποτε δεν εβλαψαν και κανεναν.Ετσι δεν ειναι?

    Αυτα και για σημερα. Και 3 λεξεις που αντικατοπτριζουν την "καθημερινοτητα" μου: δυσκολιες, προβληματα και τρεχαματα. Και ισως στην τελικη ολα αυτα να ειναι μικροπραγματα, τα οποια με αποσπουν απο το να βρω και να δω την ουσια. Ποια ουσια? Δεν ξερω.
    cipherk.

    Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

    why?

    Δεν ξερω, δεν μπορω να βρω καποιον καταλληλο τιτλο για την συγκεκριμενη αναρτηση. Θελω να εκφρασω καποιες αποψεις για καποια ατομα. Οχι δεν θελω να κραξω, αν και μπορει καποιος να το δει ετσι. Θελω απλως να προβληματιστω και να προβληματισω.

    Υπαρχουν καποια ατομα στη ζωη μου τα οποια τα εκτιμω παρα πολυ. Που ουσιαστικα δεν εχω τιποτα εναντιον τους. Που οτιδηποτε και να μου ζητησουν θα σκοτωθω να το κανω. Γιατι? Γιατι τα θεωρω φιλους μου. Και πιστευω πως οι φιλοι ειναι πανω απ' ολα. Και αυτο γιατι τους διαλεγεις και σε διαλεγουν φυσικα. Ουσιαστικα, ειναι τα μονα ατομα στη ζωη καποιου που μπορουν να επιλεχτουν μεσα απο μια θαλασσα αγνωστων. Γι' αυτο τους βαζω πολυ ψηλα.

    Μονο που μερικες φορες, εκει που πιστευεις πως ναι, καποιος ειναι φιλος σου, ερχονται καποια γεγονοτα που σε κανουν να αλλαζεις γνωμη. Να προβληματιζεσαι. Να σκεφτεσαι πως, ισως εχεις βαλει πολυ ψηλα καποιον. Και το κορυφαιο σε ολη αυτη την παρανοια ειναι να μην ξερεις το ΓΙΑΤΙ. Το γιατι με γραφει? Γιατι δεν εχει ακουστει καν? Γιατι μου λεει πως δεν γινεται το ενα και το αλλο?

    Ποναει ετσι δεν ειναι? Και το χειροτερο ειναι να περνας μια δυσκολη φαση (βλεπε αρρωστιες, διαβασματα και γενικοτερα γεγονοτα οχι τοσο ευχαριστα). Εκει να δεις τι γινεται. Ξαφνικα ολοι σε ξεχνουν. Ολοι σε εχουν γραμμενο/φτυμενο/οπωςθεςπεςτο. Εκει που χρειαζεσαι περισσοτερο καποιον να του πεις τον πονο σου, να πιεις μια μπυρα, να σου πει κατι να φωτιστει το προσωπο σου, να γελασεις, βρισκεσαι αντιμετωπος με πλατες. Πλατες και σκιες. Ψευτικες υποσχεσεις δοσμενες απο ατομα "δικα σου". Δεν ειναι αδικο ομως αυτο? Ισως.

    Ισως να υπαρχει καποιος λογος που κι εγω νιωθω ετσι τελευταια. Και φαινεται κι εδω αυτο. Εκει που εγραφα μια φορα το διημερο, τωρα τιποτα. Κενοτητα, νωθροτητα, καμια εμπνευση, τιποτα και κανενας να με κινει. Κριμα δεν ειναι?

    Τελοσπαντων. Πολλες προσωπικες αποψεις βγηκαν σημερα, και δεν ξερω αν ειναι καλο αυτο.

    Ας πουμε πως τελειωσα και για σημερα.
    cipherk.

    Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

    .χαμογελα.

    Ενα χαμογελο λενε, παντα βοηθαει. Σε οτιδηποτε. Ακομα και αν ειναι ψευτικο. Παντα, λενε, σε βοηθαει να δεις τα πραγματα πιο χαλαρα. Χωρις να τα πολυσκεφτεις. Χωρις να τα αναλυσεις. Χωρις να τα καταλαβεις ισως. Και αυτο γιατι? Γιατι το ενα χαμογελο σε κανει να αγνοησεις οτι αλλο υπαρχει γυρω σου και να το ακολουθησεις. Να ακολουθησεις το προσωπο που σου χαμογελαει. Και οπως λενε επισης, η αγνοια τις περισσοτερες φορες ειναι δυναμη.

    Οχι, εγω πιστευω το αντιθετο. Πιστευω πως καθε στιγμη αξιζει να αναλυθει. Με ψυχρη και απολυτη λογικη. Σιγουρα, δεν θα αναλυθει μονο με αυτες αλλα και με μια μιξη συναισθηματων, τα οποια καθοριζονται αναλογα με τη στιγμη. Και αυτο γιατι η καθε στιγμη που θα αναλυθει, θα σου δωσει γνωση. Γνωση, για να ξερεις τι σε περιμενει στο μελλον, σε μια ενδεχομενη αντιστοιχη στιγμη. Για να αποφυγεις το οποιοδηποτε μελλοντικο στιγμιαιο λαθος. Σε καμια περιπτωση δεν συμμεριζομαι την αποψη του "ξερεις, δεν γουσταρω να σκεφτω, δεν αξιζει". Οχι, λαθος. Παντα αξιζει.

    Και η κλασσικη απαντηση σε αυτη την αποψη ποια ειναι? Α, ναι: "και τι ρε φιλε, ολη σου τη ζωη θα σκεφτεσαι τι εκανες τοτε και τοτε? δεν θα ζησεις ευτυχισμενα, γιατι θα θες να σκεφτεσαι την καθε στιγμη και το οτιδηποτε συνεβη". Ναι, σιγουρα, δεν λεω πως συνεχεια σκεφτομαι το πως θα μπορεσω να χειριστω την ταδε κατασταση, αναγοντας την σε στιγμες του παρελθοντος. Γιατι ετσι θα χασω την ουσια, την ζωη, την στιγμη που θα περναει μπροστα μου την ωρα εκεινη. Αλλα τις στιγμες που δεν εχω κατι να κανω προσπαθω να σκεφτω διαφορα πραγματα τα οποια θα μπορουσα να εχω ενδεχομενως αποφυγει. Παρεξηγησεις, τσακωμους...γενικοτερα, πραγματα που ο καθενας θα ηθελε να αποφυγει νομιζω. Και πραγματικα τις τελευταιες μερες η ζωη μου ειναι γεματη απο τετοιες στιγμες. Στιγμες που, δεν εχω κατι να κανω, στιγμες που νιωθω ενα κενο.

    Τελοσπαντων, το ζητημα ποιο ειναι? Να χαμογελας και να τα ξεχνας ολα? Μπορει. Σιγουρα ομως οταν δεν εχεις ενα ατομο με το οποιο μπορεις να μοιραστεις αυτο το χαμογελο, νομιζω πως χανει την αξια του. Και οχι μονο το χαμογελο αλλα και η οποιαδηποτε στιγμη. Ο ανθρωπος ειναι φτιαγμενος για να αλληλοεξαρταται απο τον περιγυρο του. Και πιο ειδικα, για να υπαρχει μια σχεση αλληλεξαρτησης με τα ατομα που αγαπα και τον αγαπουν. Τις τελευταιες μερες δυσκολευομαι ολο και περισσοτερο να χαμογελασω. Πολυ. Και οσο παει η κατασταση, χειροτερευει.

    Ας ειναι. Αλλωστε, who cares for that guy over there sittin' alone? Ετσι.

    Αυτα. Ευχομαι να μην νιωσει ποτε κανενας ετσι.
    cipherk.

    .depression.

    Υπαρχει λοιπον ενα πολυ αγαπητο μου ατομο, το οποιο μου ειπε να γραψω το συγκεκριμενο κειμενο γιατι οπως υποστηριξε, θα ενδιεφερε αρκετο κοσμο. Για να δουμε λοιπον. Το θεμα που μου ζητησε να αναπτυξω ειναι, μια πολυ γνωστη σε ολους εννοια και φαση. Η καταθλιψη. Και οι διαφορες φασεις της. Μου ζητησε βεβαια να μιλησω συγκεκριμενα για τον εαυτο μου, για το πως ταξινομω τις διαφορες φασεις και με τι τροπο τις ξεχωριζω. Ας μην πολυλογω λοιπον και ας ξεκινησω.

    Η καταθλιψη για εμενα μπορει να ξεκινησει απο κατι πολυ μικρο και πολλες φορες ασημαντο. Κατι που ομως ταυτοχρονα σου δινει τροφη για σκεψη. Και που ταυτοχρονα δινει και τροφη στο αισθημα της αποξενωσης, της αηδιας, της στεναχωριας, του κενου που νιωθεις μεσα σου.

    Και καπως ετσι ξεκιναει η φαση της (κατα την αποψη μου παντα, πιθανοτατα κανενας δεν θα την συμμεριζεται) πρασινης καταθλιψης. Η φαση αυτη λοιπον, χαρακτηριζεται απο ενα κενο το οποιο νιωθω μεσα μου. Ενα κενο το οποιο μπορει να κλεισει, κανοντας ισως μια νεα γνωριμια η γενικοτερα κατι το δημιουργικο. Και ξερω πως μπορει να κλεισει, χωρις ωστοσο να κανω κατι. Απλως ζω με την γνωση αυτου του γεγονοτος, και προσπαθωντας να το αποδεχτω. Η φαση αυτη χαρακτιριζεται επισης απο νωθροτητα, ιλαροτητα και γενικοτερα μια αντιμετωπιση του στυλ "χαλαρα, φαση ειναι, θα μου περασει". Υπαρχουν φορες που δεν μου περναει, υπαρχουν και φορες που μου περναει και ειμαι παλι (θεωρητικα μιλαμε, γιατι παντα υπαρχουν καποια προβληματα για να με βασανισουν) χαρουμενος.

    Στις φορες που δεν μου περναει, βυθιζομαι στην φαση της κιτρινης καταθλιψης. Η φαση αυτη χαρακτηριζεται απο την αισθηση του οτι το κενο που εχω αρχισει και νιωθω μεσα μου με τρωει. Αρχιζει δηλαδη και γινεται μεγαλυτερο. Και με κανει να καταλαβω πως χρειαζεται να ενεργησω, να πω σε καποιον τα προβληματα μου. Ουσιαστικα, αυτο που χρειαζεται καποιος σε μια τετοια φαση ειναι καποιος να του μιλησει. Και να γινει κατανοητος. Και να τον στηριξει καποιος. Με την ολη εννοια του "στηριζω". Γενικα, σε μια τετοια φαση χρειαζομαι αποδοχη (για να γυρισω παλι στο προσωπικο). Υπαρχουν φορες που υπαρχει ενα τετοιο ατομο, η προσπαθω να το βρω εγω. Και υπαρχουν και φορες που, δεν πα' να χτυπαω τον κωλο μου κατω, τετοιο ατομο δεν βρισκω. Και γενικοτερα, στην κιτρινη καταθλιψη ανοιγομαι στα ατομα που μιλω. Μεσα απο μια κιτρινη καταθλιψη μου, μπορεις να με κανεις να σου πω παρα πολλα πραγματα για μενα, ακομα και τα πιο ενδομυχα μυστικα μου.
    Απο την ολη φαση λοιπον της κιτρινης καταθλιψης υπαρχουν δυο μονοπατια (που ουσιαστικα, οδηγουν στον ιδιο προορισμο, αλλα με διαφορετικο τροπο το καθενα).

    Ας ξεκινησουμε ομως με το τελος της κιτρινης φασης. Εκει υπαρχει ενας κινδυνος, απο τον οποιο ξεκιναει το ενα μονοπατι. Ο κινδυνος του οτι εχω ανοιχτει υπερβολικα πολυ στον συνομιλητη μου και ισως αυτα που λεω εκεινη τη στιγμη με εκθεσουν και ενδεχομενως αποτελεσουν αντικειμενο χλευασμου. Πανω εκει λοιπον παταει και η φαση της λεγομενης κοκκινης καταθλιψης. Η αλλιως "καταθλιψης για γερα νευρα". Σε αυτην την φαση αρχιζω και εκνευριζομαι, αρχικα με τον εαυτο μου, λογω του οτι επετρεψα να εκτεθω τοσο πολυ και να ανοιχτω, ενδεχομενως και σε καποιο ατομο το οποιο πιστευω πως δεν ειναι και ιδιαιτερα εμπιστο. Βεβαια, απο την αλλη, μπορει και να ειναι αρκετα εμπιστο, ακομα και συγγενικο μου προσωπο, και να μην με καταλαβαινει. Η, να μην θελει να με καταλαβει. Και αυτο εχει ως αποτελεσμα πιθανοτατα εναν εκνευρισμο, και μια απογνωση του στυλ "τι σκατα λεω, τι σκατα εκανα?". Ξερεις, αυτη η μπερδεμενη φαση, που δεν ξερεις τι γινεται και πλεον "εχεις χασει την μπαλα".

    Απο εκει μπορω ειτε να ηρεμησω και να το ξεχασω, ειτε να χωθω ακομα πιο βαθια, στο επομενο σταδιο, στο οποιο μπορω να παω και χωρις να περασω απο την "ζωνη της κοκκινης καταθλιψης". Το σταδιο της μπλε καταθλιψης. Απο την κιτρινη καταθλιψη, μπορω να περασω κατευθειαν στην μπλε, οταν δεν εχω βρει καποιο ατομο να μιλησω. Και απο την κοκκινη καταθλιψη (δυσκολα) μπορω να περασω στην μπλε, οταν εχω πλεον ηρεμησει, και εχω αποδεχθει τα πραγματα ως εχουν. Η μπλε καταθλιψη λοιπον, ειναι η καταθλιψη της ηρεμιας, της στωικοτητας και της αποδοχης. Η καταθλιψη που (σνηθως) βαζεις καταθλιπτικα τραγουδια και δακρυζεις η ακομα και κλαις. Χωρις νευρα, χωρις απογνωση, εχοντας γνωση του οτι εισαι χαλια και του οτι ενδεχομενως τελικα κανενας να μην νοιαζεται για σενα. Παρεπιπτοντως, πρεπει να αναφερω πως το μπλε χρωμα μου ηρθε λογω της θαλασσας και του ουρανου, δυο πραγματων που απο την μια στιγμη στην αλλη μπορουν να αλλαξουν, να γινουν απο ηρεμα, τρομακτικα και το αντιστροφο (αυτο εξαρταται συνηθως απο το αν εχω περασει απο την φαση της κοκκινης η οχι).

    Ετσι λοιπον, για να συνεχισθει και η "κατηφορα" μου, μετα την μπλε καταθλιψη ερχεται η γκριζα. Η γκριζα καταθλιψη χαρακτηριζεται απο την τρελα της. Απο το γνωστο (απο ταινιες φυσικα) σαρδονιο χαμογελο. Απο την αισθηση του οτι "ει, ειμαι εδω μονος μου στον πατο, ας ταρακουνησω και τους αλλους". Ναι. Οπως και να εχει ειναι η καταθλιψη για την οποια δεν θελω να πω πολλα πραγματα, λεγοντας μονο το οτι ειναι αυτοκαταστροφικη και σαδιστικη. Και οφειλω να ομολογησω πως τις περισσοτερες φορες που με εχει πιασει τετοια καταθλιψη, το χαιρομαι. Οχι γιατι γενικοτερα ειμαι ενας ανθρωπος που του αρεσει ο πονος των αλλων, αλλα επειδη ετσι ειναι αυτη η φαση. Και τελος, μπορω να πω πως μετανιωνω για ολα οσα εχω κανει σε διαφορα ατομα οταν βρισκομουν σε αυτην την φαση. Η συγκεκριμενη μπορει να κρατησει απο μερικες ωρες, εως και μερικες ημερες.

    Και τελος, ερχεται η μαυρη καταθλιψη. Η καταθλιψη που βλεπω πως, οτι και να κανω, δεν υπαρχει περιπτωση να αλλαξω τιποτα και πως το καλυτερο θα ηταν να αποδεχτω πως ειμαι ενα τιποτα, ενα μηδενικο. Και το καλυτερο πραγμα που εχω να κανω ειναι τουλαχιστον να μην ενοχλω τους γυρω μου. Μπορει να κρατησει μεχρι εβδομαδες η συγκεκριμενη φαση (για μενα που την εχω περασει μια φορα κρατησε κατι παραπανω απο εναν μηνα) και πιστευω πως αν δεν ειναι ακριβως αυτο που περιγραφουν οι ψυχολογοι και οι ψυχιατροι σαν "μειζων καταθλιπτικη διαταραχη", ειναι παντως παρα πολυ κοντα σε αυτο.

    Ελπιζω να ηταν αρκετα ενδιαφεροντα ολα αυτα. Και ελπιζω να βοηθησουν οσο κοσμο χρειαζεται βοηθεια. Και θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε αυτο το ατομο που μου ειπε να γραψω το συγκεκριμενο κειμενο, γιατι ισως να μην το καταλαβαινει, αλλα χωρις τη βοηθεια του, ισως τις τελευταιες μερες να ημουν πολυ πολυ χειροτερα.

    Αυτα λοιπον (πιστευω πως ειναι το πιο μακροσκελες κειμενο που εχω γραψει μεχρι στιγμης εδω).
    cipherk.

    Κυριακή 10 Απριλίου 2011

    Αφοσιωση.

    Ειλικρινα, δεν ξερω απο που να αρχισω με τη συγκεκριμενη ιστορια. Ειναι μερες που σκεφτομαι θετικα και μερες που σκεφτομαι πολυ αρνητικα. Δεν υπαρχει μεση λυση. Και αυτη η μερα ειναι απο αυτες που σκεφτομαι πολυ αρνητικα. Γιατι? Δεν ξερω. Ισως επειδη δεν ξυπνησα και με τον καλυτερο τροπο. Αισθανομαι πως κατι λειπει. Ενα τεραστιο κενο το οποιο δεν λεει να κλεισει, οσα τραγουδια και αν ακουσω. Οσο πολυ και αν ξεχαστω βλεποντας χαζα βιντεακια στο youtube. Οση τηλεοραση και να δω. Πιανω τον εαυτο μου να εκπεμπει εναν πολυ ιδιαιτερο αρνητισμο. Και σιγουρα ο αρνητισμος αυτος δεν βοηθαει. Ποτε δεν βοηθησε. Απλως εκανε τα πραγματα χειροτερα. Παντα. Ελα ομως που δεν μπορω να τα "ξεχασω ολα" και να "φορεσω το λαμπεροτερο χαμογελο μου". Ενω υπο αλλες συνθηκες αυτο θα ηταν ευκολο, σημερα δεν ειναι.

    Ας μπω στο ψητο και ας παρω τα πραγματα απ' την αρχη. Ειναι αυτο το ατομο. Αυτο το ατομο με το οποιο μιλας, σε εντελως φιλικο τονο. Για να μην καταλαβει ισως τα συναισθηματα που θα μπορουσες να αναπτυξεις για αυτο. Σιγουρα, δεν το ξερεις τοσο καλα αυτο το ατομο. Το γνωρισες προσφατα. Παρολαυτα ομως, αισθανεσαι πως μπορεις να κανεις τα παντα γι'αυτο. Αισθανεσαι πως αρχιζει και γινεται σιγα σιγα μια καθημερινη σου σκεψη. Μια σκεψη στην οποια δεν υπαρχει απλος ενθουσιασμος. Υπαρχει κατι το περιεργο. Κατι που ισως δεν εχεις ξανανιωσει. Η κατι που εχεις νιωσει πολυ λιγες φορες. Το οτι νοιαζεσαι γι' αυτο το ατομο. Το οτι μπορει να σε συμπληρωσει. Το οτι μπορει να γινει ενα απο τα πιο σημαντικα προσωπα της ζωης σου ολης. Το οτι ονειρευεσαι να περασεις καποια πραγματα μονο με αυτο το συγκεκριμενο ατομο. Το οτι το θες διπλα σου.

    Κι ομως, δεν εχεις το θαρρος να του μιλησεις στα ισα. Να του πεις αυτα που αισθανεσαι. Να το κανεις να καταλαβει πως το βλεπεις ακομα και στον υπνο σου. Να του πεις πως η ζωη σου ειναι ΑΔΕΙΑ χωρις αυτο. Να, να, να... τοσοι πολλοι λογοι. Και ομως, εσυ να μην μπορεις να του πεις τιποτα. Μα τιποτα. Ξερεις...για να μην χαλασει η "φιλια" σας.

    Και καποια στιγμη, οπως ειναι αναποφευκτο, θα σταματησετε να μιλατε. Θα χαθειτε. Κι εσυ θα καθεσαι μονος και θα σκεφτεσαι: " Ρε γαμωτο...επρεπε να ειχαμε μιλησει...". Και τοτε θα ειναι αργα. Πολυ αργα. Και θα καθεσαι παλι μονος, απαρηγορητος, χωρις να εχεις καποιον να σε παρει αγκαλια. Γιατι αυτος ο "καποιος" θα ειναι πλεον μακρια.

    Δεν ξερω και πως να κλεισω το θεμα τωρα. Τελοσπαντων. Αυτα. Δεν εχω καποιο καλυτερο κλεισιμο.
    cipherk.

    Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

    .the days.

    Ουφ, τι μερα κι αυτη. Περιεργη. Απο τις μερες που εχεις κανει τα απειρα χιλιομετρα, εχεις ξυπνησει απο τις 7 το πρωι και..νιωθεις πως δεν εχεις κανει ΤΙΠΟΤΑ. Γιατι? Κανενας δεν ξερει (ναι, ουτε ο θεος, γιατι απλουστατα, δεν πιστευω).

    Τελοσπαντων. Ας μην ξεφευγουμε. Ποιο ειναι το θεμα σημερα? Ναι. Αααυτες οι γαμημενες μερες που εχεις κανει πραγματα απιστευτα, που δεν ηξερες πως μπορεις, η πως εχεις την αντοχη για να τα κανεις. Και νιωθεις ενθουσιασμο! Νιωθεις ολοκληρωμενος. Γενικα νιωθεις αυτο το συναισθημα της..ικανοποιησης. Καταλαβαινεις. Σιγουρα το εχεις νιωσει καποια στιγμη. Οτι μπορεις. Οτι το'χεις. Ενταξει χωρις βεβαια υπερβολες. Αλλα, να λες απο μεσα σου: "Κατι καταφερα (και) σημερα, καπου φανηκα (κι εγω) χρησιμος". Και να γυρνας σπιτι με ενα χαμογελο πλατυ. Ναι, αυτο. Το "μεχρι τα αυτια".

    Και ομως, παρολαυτα, να υπαρχει κατι που σου λειπει. Καποιος δικος σου ανθρωπος να του το πεις. Να του πεις "εκανα το ταδε". Και να σου πει μπραβο. Να σου δωσει την χαρα του οτι καποιος πιστευει σε σενα. Ενα προσωπο που αγαπας, και ξερεις πως..περιμενει για σενα. Περιμενει ενα σου τηλεφωνημα, ενα μηνυμα, ενα βλεμμα, μια αγκαλια, ενα φιλι. Οτιδηποτε. Αρκει να ειναι απο εσενα, και να ξερει πως του το λες επειδη, σκεφτεσαι πως υπαρχει κι εκεινος. Και το ξερεις πως υπαρχει για σενα. Οπως κι εκεινος ξερει πως υπαρχεις γι'αυτον.

    Κατι τετοιες στιγμες λοιπον ειναι που αισθανεσαι καπως: "Μα, κοιτα, εκανα αυτο, γιατι κανενας δεν ειναι περηφανος για μενα?". Και οπως ειναι φυσικο και λογικο, η καλη σου ψυχολογια γινεται σταχτη και θρυψαλλα (οπως θες πεστο) μεσα σε λιγες μονο στιγμες. Αυτες οι μερες να μην υπηρχαν και θα ενιωθα καλυτερα. Και εγω, και εσυ. Και ο οποιοσδηποτε. Αρκει ενας ανθρωπος να σε σκεφτεται.

    Και, για να αναγω και την ολη κατασταστη στο γενικο, πιστευω πως αν πραγματικα υπαρχουν ανθρωποι που σκεφτονται ο ενας τον αλλον, αν αρχισουμε να σκεφτομαστε λιγο παραπανω τον συνανθρωπο μας (ειπαμε οχι και τον καθεναν που βλεπουμε στο μετρο, ας ξεκινησουμε απο τα βασικα τουλαχιστον), ο κοσμος θα γινοταν καλυτερος. Πολυ καλυτερος. Και ειναι κριμα ενας τετοιος κοσμος να γινεται χειροτερος μερα με την μερα.

    Αυτα και σημερα. (Συνεχιζω να εχω αυτην την περιεργη ιλαροτητα καθε φορα που γραφω. Δεν ξερω γιατι).
    cipherk.

    Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

    .try and you won't regret it.

    Ξερεις ειναι φορες που προσπαθεις να καταφερεις κατι και στο τελος, στην τελικη ευθεια γκρεμιζονται ολα σαν ενα πυργακι απο τραπουλοχαρτα. Λιγες ειναι οι φορες που μου εχει συμβει κατι τετοιο. Ισως να ειμαι ιδιαιτερα τυχερος. Και λεω τυχερος, γιατι ουτε σε θεους και δαιμονες πιστευω, ουτε προληπτικος ειμαι, ουτε πιστευω ιδιαιτερα στις συμπτωσεις. Με εχει συνεπαρει ομως η θεωρια του ντετερμινισμου. Σιγουρα, δεν μπορω ακομα να βασιστω επανω της. Αλλα εξηγει πολλα πραγματα παντα κοιτωντας τα απο αλλη οπτικη γωνια και βλεποντας τα ολα να αλληλοεξαρτωνται. Περιεργο ε?

    Τελοσπαντων. Ξερω πως η προσπαθεια, ακομα και αν δεν αποδωσει στο 100%, σιγουρα μετραει. Μετραει γιατι μεσα απο την προσπαθεια μαθαινεις, (εξ)ερευνας και αντιλαμβανεσαι. Οταν σου δινεται κατι ετοιμο, δεν μπορεις να το καταλαβεις και να το αντιληφθεις. Δεν σου εχει τυχει ποτε να αντιγραφεις και να εισαι σε φαση "μα, τι μαλακιες (αντι)γραφω?". Προσωπικα, μου εχει τυχει. Και δεν ειναι τυχαιο το οτι σε εκεινο το συγκεκριμενο διαγωνσμα/τεστ θα μπορουσα να εχω γραψει καλυτερα, ακομα και με μια αναγνωση της προς εξεταση υλης.

    Παλι ξεφευγω ομως.  Πολλες φορες, η προσπαθεια δεν βγαζει πουθενα, χωρις ομως να αναιρειται η εμπειρια και η γνωση που παιρνεις απο αυτην. Απλως, δεν βγαζει πουθενα. Προσπαθεις, προσπαθεις, προσπαθεις..και τσουπ! κανεις τη μαλακια και ολα γκρεμιζονται/χανονται/γαμιουνται/οπωςθεςπεστο. Δεν πιστευω στις συμπτωσεις, αλλα στην τυχαιοτητα και στην αλληλεξαρτηση. Δηλαδη, αν προσπαθεις κατι, και στο τελος αποτυχεις, δεν οφειλεται σε καποια συμπτωση, αλλα στο οτι κατι πηγε στραβα η στο οτι κατι εκανες λαθος και το οποιο ειχε ως αποτελεσμα την αποτυχια.

    Βεβαια, το λαθος μπορει να μην ειναι παντα δικο σου. Και ας μην ξεχναμε το τι ελεγε και ο Φροϋντ. Τα λαθη ειναι στη φυση των ανθρωπων. Σε ολες τους τις μορφες. Ας μεινουμε ομως στον αρχικο υρμο. Την εννοια της προσπαθειας. Εδω λοιπον που θελω να καταληξω μετα το συγκεκριμενο κατεβατο, ειναι πως, δεν υπαρχει προσπαθεια που να μην αξιζει. Αρκει βεβαια να τοποθετειται μεσα σε καποια λογικα πλαισια. Πχ. να μην βγεις εξω και να πεις "Πιστευω πως μπορω να πεταξω, κι ας μην ειμαι πουλι, ας κανω μια προσπαθεια" και να δοκιμασεις να πεσεις απο το μπαλκονι σου που βρισκεται στον 6ο. Νομιζω πως δεν χρειαζεται να εξηγησω το γιατι. Παρολαυτα, οπως ελεγα, η οποιαδηποτε προσπαθεια, παντα μετραει. Μαθαινεις, ερευνεις, ανακαλυπτεις τα ορια σου, τον ιδιο σου τον εαυτο. Ακομα και απο μια καθημερινη και ρουτινιαρικη προσπαθεια, αποκομιζεις πραγματα. Τα βαζεις στο "σακιδιο της ζωης". Ακομα και αν ξερεις πως μια προσπαθεια θα αποτυχει, αξιζει να την κανεις (παντα μεσα σε λογικα πλασια βεβαια).

    Αυτα. Ειχα καλη διαθεση τωρα που το εγραφα το συγκεκριμενο. Δεν ξερω αν θα ειναι και τα επομενα ετσι. (:
    cipherk.

    Introduction.

     .Οκει, η ωρα ειναι περασμενες δωδεκα. Κι οπως σχεδον παντα πριν κοιμηθω (ισως για καποιους τετοια ωρα να ειναι νωρις, ισως για αλλους αργα, δεν ξερω) και παντα περιπου τετοια ωρα, με πιανουν τα νευρα μου. Νευρα που, τις περισσοτερες τουλαχιστον φορες, δεν ξερω για ποιο λογο υπαρχουν. Ξερεις, αναιτια. Εφτιαξα μπλογκ, ναι. Ε και? δεν νομιζω να υπαρξει καποια διαφορα στη ζωη μου. Δεν μπορω βεβαια και να πω πως ειμαι ιδιαιτερα οπτιμιστης απο την αλλη. Φρακταλ, λοιπον. Το ονομα του μπλογκ. Συνηθως κανενας απο οσους ξερω δεν ξερει τι σημαινει φρακταλ δομη. Ενας υπηρξε μονο και γι'αυτο του τρεφω ιδιαιτερη συμπαθεια. Αλλα σιγουρα το μπλογκ αυτο δεν ειναι για εκεινον. Ισως ειναι για μενα. Και το τονιζω αυτο το  ισως. Δεν μπορω να πω με σιγουρια για ποιο λογο αποφασισα να αρχισω κι εγω να γραφω. Ισως να ειναι μοδα. Ισως και οχι. Ισως να μπορεις να εκφρασεις συναισθηματα απο εδω και αυτα σου τα συναισθηματα να περνουν στους αναγνωστες του συγκεκριμενου. Ισως και οχι. Και ισως τελικα αυτο το μπλογκ να μην ειναι για κανεναν. Σιγουρα, δεν θα βρεις ροζ αρκουδακια, γλειφιτζουρια και λοιπα "χαρουμενα πραγματακια" εδω. Θα βρεις σκεψεις τυχαιες, χαοτικες, ενος..ας πουμε λιγο παραξενου μυαλου. Εξ'ου και ο τιτλος του μπλογκ. Φρακταλ δομες λοιπον ονομαζονται οι δομες που υπαρχουν μεσα στο χαος. Γιατι και το χαος πρεπει να εχει καποιες βασικες μεν, χαοτικες δε, δομες. Ο οποιοσδηποτε μπορει να δει φρακταλ δομες απλως παρατηρωντας τον καπνο ενος τσιγαρου. Ειτε ειναι ακουμπισμενο σε ενα τασακι, ειτε μολις εχει βγει απο τα πνευμονια. Ουσιαστικα ειναι οι διαφορες τυχαιες κινησεις.

    Ξεφυγα ομως. Επιστροφη. Ειμαι καπου στα 18, οδευοντας γρηγορα γρηγορα στα 19 (βλεποντας να ερχεται καταπανω μου το "ωριμο" 20αρι). Περνανε γρηγορα τα γαμημενα. Ναι, για τα χρονια λεω. Γαμωτο, εχω αισθανθει πολλες φορες πως πραγματα περνανε απο μπροστα μου χωρις να προλαβαινω να καταλαβω(!) πως πρεπει να τα "πιασω", να τα "αισθανθω" και ουσιαστικα να τα κανω δικα μου. Δεν γινεται αυτο το πραγμα. Πρακτικα αδυνατον. Η ζωη μας εχει "μηχανοποιηθει" τοσο πολυ που κανοντας την παραμικρη κινηση για να αδραξεις κατι καινουργιο, χανεις αναγκαστικα κατι αλλο.

    Ναι ξερω τι θα πεις. "Αμπελοφιλοσοφιες του κωλου ειναι αυτα που μας λες τωρα". Λες να μην το ξερω? Φυσικα και ξερω πως, λεω μπουρδες. Απλως τις λεω για να τις βγαλω απο μεσα μου. Μιλουσα λοιπον για τα χρονια. Περνουν γρηγορα, κανοντας σε να καταλαβεις πως ειτε το θελεις ειτε Οχι, εισαι (και ειμαστε) κατι το εφημερο. Ουσιαστικα λοιπον, μονος του καποιος δεν μπορει να αλλαξει τον κοσμο, λογω ακριβως αυτης της εφημερης φυσης του. Ομως μπορει να περασει καποια ιδεα, με την βοηθεια της οποιας, θα επηρεασει τον κοσμο, τα "μιντια", την κουλτουρα και ακομα και τον πολιτισμο ενος λαου. Παλι μαλακιες καθομαι και λεω ομως. Χα, ηττοπαθεια. Τελοσπαντων, εκει που θελω να καταληξω ειναι πως οι ΙΔΕΕΣ και οι ΣΚΕΨΕΙΣ αντεχουν την δοκιμασια του χρονου.

    Ο οποιοσδηποτε μπορει να εχει ιδεες ειναι ανθρωπος. Και οποιος μπορει να τις αμφισβητησει βεβαια, ειναι επισης ανθρωπος. Dubito ergo cogito. Cogito ergo sum.

    Αυτα για σημερα.
    cipherk.