Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

why?

Δεν ξερω, δεν μπορω να βρω καποιον καταλληλο τιτλο για την συγκεκριμενη αναρτηση. Θελω να εκφρασω καποιες αποψεις για καποια ατομα. Οχι δεν θελω να κραξω, αν και μπορει καποιος να το δει ετσι. Θελω απλως να προβληματιστω και να προβληματισω.

Υπαρχουν καποια ατομα στη ζωη μου τα οποια τα εκτιμω παρα πολυ. Που ουσιαστικα δεν εχω τιποτα εναντιον τους. Που οτιδηποτε και να μου ζητησουν θα σκοτωθω να το κανω. Γιατι? Γιατι τα θεωρω φιλους μου. Και πιστευω πως οι φιλοι ειναι πανω απ' ολα. Και αυτο γιατι τους διαλεγεις και σε διαλεγουν φυσικα. Ουσιαστικα, ειναι τα μονα ατομα στη ζωη καποιου που μπορουν να επιλεχτουν μεσα απο μια θαλασσα αγνωστων. Γι' αυτο τους βαζω πολυ ψηλα.

Μονο που μερικες φορες, εκει που πιστευεις πως ναι, καποιος ειναι φιλος σου, ερχονται καποια γεγονοτα που σε κανουν να αλλαζεις γνωμη. Να προβληματιζεσαι. Να σκεφτεσαι πως, ισως εχεις βαλει πολυ ψηλα καποιον. Και το κορυφαιο σε ολη αυτη την παρανοια ειναι να μην ξερεις το ΓΙΑΤΙ. Το γιατι με γραφει? Γιατι δεν εχει ακουστει καν? Γιατι μου λεει πως δεν γινεται το ενα και το αλλο?

Ποναει ετσι δεν ειναι? Και το χειροτερο ειναι να περνας μια δυσκολη φαση (βλεπε αρρωστιες, διαβασματα και γενικοτερα γεγονοτα οχι τοσο ευχαριστα). Εκει να δεις τι γινεται. Ξαφνικα ολοι σε ξεχνουν. Ολοι σε εχουν γραμμενο/φτυμενο/οπωςθεςπεςτο. Εκει που χρειαζεσαι περισσοτερο καποιον να του πεις τον πονο σου, να πιεις μια μπυρα, να σου πει κατι να φωτιστει το προσωπο σου, να γελασεις, βρισκεσαι αντιμετωπος με πλατες. Πλατες και σκιες. Ψευτικες υποσχεσεις δοσμενες απο ατομα "δικα σου". Δεν ειναι αδικο ομως αυτο? Ισως.

Ισως να υπαρχει καποιος λογος που κι εγω νιωθω ετσι τελευταια. Και φαινεται κι εδω αυτο. Εκει που εγραφα μια φορα το διημερο, τωρα τιποτα. Κενοτητα, νωθροτητα, καμια εμπνευση, τιποτα και κανενας να με κινει. Κριμα δεν ειναι?

Τελοσπαντων. Πολλες προσωπικες αποψεις βγηκαν σημερα, και δεν ξερω αν ειναι καλο αυτο.

Ας πουμε πως τελειωσα και για σημερα.
cipherk.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

.χαμογελα.

Ενα χαμογελο λενε, παντα βοηθαει. Σε οτιδηποτε. Ακομα και αν ειναι ψευτικο. Παντα, λενε, σε βοηθαει να δεις τα πραγματα πιο χαλαρα. Χωρις να τα πολυσκεφτεις. Χωρις να τα αναλυσεις. Χωρις να τα καταλαβεις ισως. Και αυτο γιατι? Γιατι το ενα χαμογελο σε κανει να αγνοησεις οτι αλλο υπαρχει γυρω σου και να το ακολουθησεις. Να ακολουθησεις το προσωπο που σου χαμογελαει. Και οπως λενε επισης, η αγνοια τις περισσοτερες φορες ειναι δυναμη.

Οχι, εγω πιστευω το αντιθετο. Πιστευω πως καθε στιγμη αξιζει να αναλυθει. Με ψυχρη και απολυτη λογικη. Σιγουρα, δεν θα αναλυθει μονο με αυτες αλλα και με μια μιξη συναισθηματων, τα οποια καθοριζονται αναλογα με τη στιγμη. Και αυτο γιατι η καθε στιγμη που θα αναλυθει, θα σου δωσει γνωση. Γνωση, για να ξερεις τι σε περιμενει στο μελλον, σε μια ενδεχομενη αντιστοιχη στιγμη. Για να αποφυγεις το οποιοδηποτε μελλοντικο στιγμιαιο λαθος. Σε καμια περιπτωση δεν συμμεριζομαι την αποψη του "ξερεις, δεν γουσταρω να σκεφτω, δεν αξιζει". Οχι, λαθος. Παντα αξιζει.

Και η κλασσικη απαντηση σε αυτη την αποψη ποια ειναι? Α, ναι: "και τι ρε φιλε, ολη σου τη ζωη θα σκεφτεσαι τι εκανες τοτε και τοτε? δεν θα ζησεις ευτυχισμενα, γιατι θα θες να σκεφτεσαι την καθε στιγμη και το οτιδηποτε συνεβη". Ναι, σιγουρα, δεν λεω πως συνεχεια σκεφτομαι το πως θα μπορεσω να χειριστω την ταδε κατασταση, αναγοντας την σε στιγμες του παρελθοντος. Γιατι ετσι θα χασω την ουσια, την ζωη, την στιγμη που θα περναει μπροστα μου την ωρα εκεινη. Αλλα τις στιγμες που δεν εχω κατι να κανω προσπαθω να σκεφτω διαφορα πραγματα τα οποια θα μπορουσα να εχω ενδεχομενως αποφυγει. Παρεξηγησεις, τσακωμους...γενικοτερα, πραγματα που ο καθενας θα ηθελε να αποφυγει νομιζω. Και πραγματικα τις τελευταιες μερες η ζωη μου ειναι γεματη απο τετοιες στιγμες. Στιγμες που, δεν εχω κατι να κανω, στιγμες που νιωθω ενα κενο.

Τελοσπαντων, το ζητημα ποιο ειναι? Να χαμογελας και να τα ξεχνας ολα? Μπορει. Σιγουρα ομως οταν δεν εχεις ενα ατομο με το οποιο μπορεις να μοιραστεις αυτο το χαμογελο, νομιζω πως χανει την αξια του. Και οχι μονο το χαμογελο αλλα και η οποιαδηποτε στιγμη. Ο ανθρωπος ειναι φτιαγμενος για να αλληλοεξαρταται απο τον περιγυρο του. Και πιο ειδικα, για να υπαρχει μια σχεση αλληλεξαρτησης με τα ατομα που αγαπα και τον αγαπουν. Τις τελευταιες μερες δυσκολευομαι ολο και περισσοτερο να χαμογελασω. Πολυ. Και οσο παει η κατασταση, χειροτερευει.

Ας ειναι. Αλλωστε, who cares for that guy over there sittin' alone? Ετσι.

Αυτα. Ευχομαι να μην νιωσει ποτε κανενας ετσι.
cipherk.

.depression.

Υπαρχει λοιπον ενα πολυ αγαπητο μου ατομο, το οποιο μου ειπε να γραψω το συγκεκριμενο κειμενο γιατι οπως υποστηριξε, θα ενδιεφερε αρκετο κοσμο. Για να δουμε λοιπον. Το θεμα που μου ζητησε να αναπτυξω ειναι, μια πολυ γνωστη σε ολους εννοια και φαση. Η καταθλιψη. Και οι διαφορες φασεις της. Μου ζητησε βεβαια να μιλησω συγκεκριμενα για τον εαυτο μου, για το πως ταξινομω τις διαφορες φασεις και με τι τροπο τις ξεχωριζω. Ας μην πολυλογω λοιπον και ας ξεκινησω.

Η καταθλιψη για εμενα μπορει να ξεκινησει απο κατι πολυ μικρο και πολλες φορες ασημαντο. Κατι που ομως ταυτοχρονα σου δινει τροφη για σκεψη. Και που ταυτοχρονα δινει και τροφη στο αισθημα της αποξενωσης, της αηδιας, της στεναχωριας, του κενου που νιωθεις μεσα σου.

Και καπως ετσι ξεκιναει η φαση της (κατα την αποψη μου παντα, πιθανοτατα κανενας δεν θα την συμμεριζεται) πρασινης καταθλιψης. Η φαση αυτη λοιπον, χαρακτηριζεται απο ενα κενο το οποιο νιωθω μεσα μου. Ενα κενο το οποιο μπορει να κλεισει, κανοντας ισως μια νεα γνωριμια η γενικοτερα κατι το δημιουργικο. Και ξερω πως μπορει να κλεισει, χωρις ωστοσο να κανω κατι. Απλως ζω με την γνωση αυτου του γεγονοτος, και προσπαθωντας να το αποδεχτω. Η φαση αυτη χαρακτιριζεται επισης απο νωθροτητα, ιλαροτητα και γενικοτερα μια αντιμετωπιση του στυλ "χαλαρα, φαση ειναι, θα μου περασει". Υπαρχουν φορες που δεν μου περναει, υπαρχουν και φορες που μου περναει και ειμαι παλι (θεωρητικα μιλαμε, γιατι παντα υπαρχουν καποια προβληματα για να με βασανισουν) χαρουμενος.

Στις φορες που δεν μου περναει, βυθιζομαι στην φαση της κιτρινης καταθλιψης. Η φαση αυτη χαρακτηριζεται απο την αισθηση του οτι το κενο που εχω αρχισει και νιωθω μεσα μου με τρωει. Αρχιζει δηλαδη και γινεται μεγαλυτερο. Και με κανει να καταλαβω πως χρειαζεται να ενεργησω, να πω σε καποιον τα προβληματα μου. Ουσιαστικα, αυτο που χρειαζεται καποιος σε μια τετοια φαση ειναι καποιος να του μιλησει. Και να γινει κατανοητος. Και να τον στηριξει καποιος. Με την ολη εννοια του "στηριζω". Γενικα, σε μια τετοια φαση χρειαζομαι αποδοχη (για να γυρισω παλι στο προσωπικο). Υπαρχουν φορες που υπαρχει ενα τετοιο ατομο, η προσπαθω να το βρω εγω. Και υπαρχουν και φορες που, δεν πα' να χτυπαω τον κωλο μου κατω, τετοιο ατομο δεν βρισκω. Και γενικοτερα, στην κιτρινη καταθλιψη ανοιγομαι στα ατομα που μιλω. Μεσα απο μια κιτρινη καταθλιψη μου, μπορεις να με κανεις να σου πω παρα πολλα πραγματα για μενα, ακομα και τα πιο ενδομυχα μυστικα μου.
Απο την ολη φαση λοιπον της κιτρινης καταθλιψης υπαρχουν δυο μονοπατια (που ουσιαστικα, οδηγουν στον ιδιο προορισμο, αλλα με διαφορετικο τροπο το καθενα).

Ας ξεκινησουμε ομως με το τελος της κιτρινης φασης. Εκει υπαρχει ενας κινδυνος, απο τον οποιο ξεκιναει το ενα μονοπατι. Ο κινδυνος του οτι εχω ανοιχτει υπερβολικα πολυ στον συνομιλητη μου και ισως αυτα που λεω εκεινη τη στιγμη με εκθεσουν και ενδεχομενως αποτελεσουν αντικειμενο χλευασμου. Πανω εκει λοιπον παταει και η φαση της λεγομενης κοκκινης καταθλιψης. Η αλλιως "καταθλιψης για γερα νευρα". Σε αυτην την φαση αρχιζω και εκνευριζομαι, αρχικα με τον εαυτο μου, λογω του οτι επετρεψα να εκτεθω τοσο πολυ και να ανοιχτω, ενδεχομενως και σε καποιο ατομο το οποιο πιστευω πως δεν ειναι και ιδιαιτερα εμπιστο. Βεβαια, απο την αλλη, μπορει και να ειναι αρκετα εμπιστο, ακομα και συγγενικο μου προσωπο, και να μην με καταλαβαινει. Η, να μην θελει να με καταλαβει. Και αυτο εχει ως αποτελεσμα πιθανοτατα εναν εκνευρισμο, και μια απογνωση του στυλ "τι σκατα λεω, τι σκατα εκανα?". Ξερεις, αυτη η μπερδεμενη φαση, που δεν ξερεις τι γινεται και πλεον "εχεις χασει την μπαλα".

Απο εκει μπορω ειτε να ηρεμησω και να το ξεχασω, ειτε να χωθω ακομα πιο βαθια, στο επομενο σταδιο, στο οποιο μπορω να παω και χωρις να περασω απο την "ζωνη της κοκκινης καταθλιψης". Το σταδιο της μπλε καταθλιψης. Απο την κιτρινη καταθλιψη, μπορω να περασω κατευθειαν στην μπλε, οταν δεν εχω βρει καποιο ατομο να μιλησω. Και απο την κοκκινη καταθλιψη (δυσκολα) μπορω να περασω στην μπλε, οταν εχω πλεον ηρεμησει, και εχω αποδεχθει τα πραγματα ως εχουν. Η μπλε καταθλιψη λοιπον, ειναι η καταθλιψη της ηρεμιας, της στωικοτητας και της αποδοχης. Η καταθλιψη που (σνηθως) βαζεις καταθλιπτικα τραγουδια και δακρυζεις η ακομα και κλαις. Χωρις νευρα, χωρις απογνωση, εχοντας γνωση του οτι εισαι χαλια και του οτι ενδεχομενως τελικα κανενας να μην νοιαζεται για σενα. Παρεπιπτοντως, πρεπει να αναφερω πως το μπλε χρωμα μου ηρθε λογω της θαλασσας και του ουρανου, δυο πραγματων που απο την μια στιγμη στην αλλη μπορουν να αλλαξουν, να γινουν απο ηρεμα, τρομακτικα και το αντιστροφο (αυτο εξαρταται συνηθως απο το αν εχω περασει απο την φαση της κοκκινης η οχι).

Ετσι λοιπον, για να συνεχισθει και η "κατηφορα" μου, μετα την μπλε καταθλιψη ερχεται η γκριζα. Η γκριζα καταθλιψη χαρακτηριζεται απο την τρελα της. Απο το γνωστο (απο ταινιες φυσικα) σαρδονιο χαμογελο. Απο την αισθηση του οτι "ει, ειμαι εδω μονος μου στον πατο, ας ταρακουνησω και τους αλλους". Ναι. Οπως και να εχει ειναι η καταθλιψη για την οποια δεν θελω να πω πολλα πραγματα, λεγοντας μονο το οτι ειναι αυτοκαταστροφικη και σαδιστικη. Και οφειλω να ομολογησω πως τις περισσοτερες φορες που με εχει πιασει τετοια καταθλιψη, το χαιρομαι. Οχι γιατι γενικοτερα ειμαι ενας ανθρωπος που του αρεσει ο πονος των αλλων, αλλα επειδη ετσι ειναι αυτη η φαση. Και τελος, μπορω να πω πως μετανιωνω για ολα οσα εχω κανει σε διαφορα ατομα οταν βρισκομουν σε αυτην την φαση. Η συγκεκριμενη μπορει να κρατησει απο μερικες ωρες, εως και μερικες ημερες.

Και τελος, ερχεται η μαυρη καταθλιψη. Η καταθλιψη που βλεπω πως, οτι και να κανω, δεν υπαρχει περιπτωση να αλλαξω τιποτα και πως το καλυτερο θα ηταν να αποδεχτω πως ειμαι ενα τιποτα, ενα μηδενικο. Και το καλυτερο πραγμα που εχω να κανω ειναι τουλαχιστον να μην ενοχλω τους γυρω μου. Μπορει να κρατησει μεχρι εβδομαδες η συγκεκριμενη φαση (για μενα που την εχω περασει μια φορα κρατησε κατι παραπανω απο εναν μηνα) και πιστευω πως αν δεν ειναι ακριβως αυτο που περιγραφουν οι ψυχολογοι και οι ψυχιατροι σαν "μειζων καταθλιπτικη διαταραχη", ειναι παντως παρα πολυ κοντα σε αυτο.

Ελπιζω να ηταν αρκετα ενδιαφεροντα ολα αυτα. Και ελπιζω να βοηθησουν οσο κοσμο χρειαζεται βοηθεια. Και θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε αυτο το ατομο που μου ειπε να γραψω το συγκεκριμενο κειμενο, γιατι ισως να μην το καταλαβαινει, αλλα χωρις τη βοηθεια του, ισως τις τελευταιες μερες να ημουν πολυ πολυ χειροτερα.

Αυτα λοιπον (πιστευω πως ειναι το πιο μακροσκελες κειμενο που εχω γραψει μεχρι στιγμης εδω).
cipherk.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Αφοσιωση.

Ειλικρινα, δεν ξερω απο που να αρχισω με τη συγκεκριμενη ιστορια. Ειναι μερες που σκεφτομαι θετικα και μερες που σκεφτομαι πολυ αρνητικα. Δεν υπαρχει μεση λυση. Και αυτη η μερα ειναι απο αυτες που σκεφτομαι πολυ αρνητικα. Γιατι? Δεν ξερω. Ισως επειδη δεν ξυπνησα και με τον καλυτερο τροπο. Αισθανομαι πως κατι λειπει. Ενα τεραστιο κενο το οποιο δεν λεει να κλεισει, οσα τραγουδια και αν ακουσω. Οσο πολυ και αν ξεχαστω βλεποντας χαζα βιντεακια στο youtube. Οση τηλεοραση και να δω. Πιανω τον εαυτο μου να εκπεμπει εναν πολυ ιδιαιτερο αρνητισμο. Και σιγουρα ο αρνητισμος αυτος δεν βοηθαει. Ποτε δεν βοηθησε. Απλως εκανε τα πραγματα χειροτερα. Παντα. Ελα ομως που δεν μπορω να τα "ξεχασω ολα" και να "φορεσω το λαμπεροτερο χαμογελο μου". Ενω υπο αλλες συνθηκες αυτο θα ηταν ευκολο, σημερα δεν ειναι.

Ας μπω στο ψητο και ας παρω τα πραγματα απ' την αρχη. Ειναι αυτο το ατομο. Αυτο το ατομο με το οποιο μιλας, σε εντελως φιλικο τονο. Για να μην καταλαβει ισως τα συναισθηματα που θα μπορουσες να αναπτυξεις για αυτο. Σιγουρα, δεν το ξερεις τοσο καλα αυτο το ατομο. Το γνωρισες προσφατα. Παρολαυτα ομως, αισθανεσαι πως μπορεις να κανεις τα παντα γι'αυτο. Αισθανεσαι πως αρχιζει και γινεται σιγα σιγα μια καθημερινη σου σκεψη. Μια σκεψη στην οποια δεν υπαρχει απλος ενθουσιασμος. Υπαρχει κατι το περιεργο. Κατι που ισως δεν εχεις ξανανιωσει. Η κατι που εχεις νιωσει πολυ λιγες φορες. Το οτι νοιαζεσαι γι' αυτο το ατομο. Το οτι μπορει να σε συμπληρωσει. Το οτι μπορει να γινει ενα απο τα πιο σημαντικα προσωπα της ζωης σου ολης. Το οτι ονειρευεσαι να περασεις καποια πραγματα μονο με αυτο το συγκεκριμενο ατομο. Το οτι το θες διπλα σου.

Κι ομως, δεν εχεις το θαρρος να του μιλησεις στα ισα. Να του πεις αυτα που αισθανεσαι. Να το κανεις να καταλαβει πως το βλεπεις ακομα και στον υπνο σου. Να του πεις πως η ζωη σου ειναι ΑΔΕΙΑ χωρις αυτο. Να, να, να... τοσοι πολλοι λογοι. Και ομως, εσυ να μην μπορεις να του πεις τιποτα. Μα τιποτα. Ξερεις...για να μην χαλασει η "φιλια" σας.

Και καποια στιγμη, οπως ειναι αναποφευκτο, θα σταματησετε να μιλατε. Θα χαθειτε. Κι εσυ θα καθεσαι μονος και θα σκεφτεσαι: " Ρε γαμωτο...επρεπε να ειχαμε μιλησει...". Και τοτε θα ειναι αργα. Πολυ αργα. Και θα καθεσαι παλι μονος, απαρηγορητος, χωρις να εχεις καποιον να σε παρει αγκαλια. Γιατι αυτος ο "καποιος" θα ειναι πλεον μακρια.

Δεν ξερω και πως να κλεισω το θεμα τωρα. Τελοσπαντων. Αυτα. Δεν εχω καποιο καλυτερο κλεισιμο.
cipherk.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

.the days.

Ουφ, τι μερα κι αυτη. Περιεργη. Απο τις μερες που εχεις κανει τα απειρα χιλιομετρα, εχεις ξυπνησει απο τις 7 το πρωι και..νιωθεις πως δεν εχεις κανει ΤΙΠΟΤΑ. Γιατι? Κανενας δεν ξερει (ναι, ουτε ο θεος, γιατι απλουστατα, δεν πιστευω).

Τελοσπαντων. Ας μην ξεφευγουμε. Ποιο ειναι το θεμα σημερα? Ναι. Αααυτες οι γαμημενες μερες που εχεις κανει πραγματα απιστευτα, που δεν ηξερες πως μπορεις, η πως εχεις την αντοχη για να τα κανεις. Και νιωθεις ενθουσιασμο! Νιωθεις ολοκληρωμενος. Γενικα νιωθεις αυτο το συναισθημα της..ικανοποιησης. Καταλαβαινεις. Σιγουρα το εχεις νιωσει καποια στιγμη. Οτι μπορεις. Οτι το'χεις. Ενταξει χωρις βεβαια υπερβολες. Αλλα, να λες απο μεσα σου: "Κατι καταφερα (και) σημερα, καπου φανηκα (κι εγω) χρησιμος". Και να γυρνας σπιτι με ενα χαμογελο πλατυ. Ναι, αυτο. Το "μεχρι τα αυτια".

Και ομως, παρολαυτα, να υπαρχει κατι που σου λειπει. Καποιος δικος σου ανθρωπος να του το πεις. Να του πεις "εκανα το ταδε". Και να σου πει μπραβο. Να σου δωσει την χαρα του οτι καποιος πιστευει σε σενα. Ενα προσωπο που αγαπας, και ξερεις πως..περιμενει για σενα. Περιμενει ενα σου τηλεφωνημα, ενα μηνυμα, ενα βλεμμα, μια αγκαλια, ενα φιλι. Οτιδηποτε. Αρκει να ειναι απο εσενα, και να ξερει πως του το λες επειδη, σκεφτεσαι πως υπαρχει κι εκεινος. Και το ξερεις πως υπαρχει για σενα. Οπως κι εκεινος ξερει πως υπαρχεις γι'αυτον.

Κατι τετοιες στιγμες λοιπον ειναι που αισθανεσαι καπως: "Μα, κοιτα, εκανα αυτο, γιατι κανενας δεν ειναι περηφανος για μενα?". Και οπως ειναι φυσικο και λογικο, η καλη σου ψυχολογια γινεται σταχτη και θρυψαλλα (οπως θες πεστο) μεσα σε λιγες μονο στιγμες. Αυτες οι μερες να μην υπηρχαν και θα ενιωθα καλυτερα. Και εγω, και εσυ. Και ο οποιοσδηποτε. Αρκει ενας ανθρωπος να σε σκεφτεται.

Και, για να αναγω και την ολη κατασταστη στο γενικο, πιστευω πως αν πραγματικα υπαρχουν ανθρωποι που σκεφτονται ο ενας τον αλλον, αν αρχισουμε να σκεφτομαστε λιγο παραπανω τον συνανθρωπο μας (ειπαμε οχι και τον καθεναν που βλεπουμε στο μετρο, ας ξεκινησουμε απο τα βασικα τουλαχιστον), ο κοσμος θα γινοταν καλυτερος. Πολυ καλυτερος. Και ειναι κριμα ενας τετοιος κοσμος να γινεται χειροτερος μερα με την μερα.

Αυτα και σημερα. (Συνεχιζω να εχω αυτην την περιεργη ιλαροτητα καθε φορα που γραφω. Δεν ξερω γιατι).
cipherk.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

.try and you won't regret it.

Ξερεις ειναι φορες που προσπαθεις να καταφερεις κατι και στο τελος, στην τελικη ευθεια γκρεμιζονται ολα σαν ενα πυργακι απο τραπουλοχαρτα. Λιγες ειναι οι φορες που μου εχει συμβει κατι τετοιο. Ισως να ειμαι ιδιαιτερα τυχερος. Και λεω τυχερος, γιατι ουτε σε θεους και δαιμονες πιστευω, ουτε προληπτικος ειμαι, ουτε πιστευω ιδιαιτερα στις συμπτωσεις. Με εχει συνεπαρει ομως η θεωρια του ντετερμινισμου. Σιγουρα, δεν μπορω ακομα να βασιστω επανω της. Αλλα εξηγει πολλα πραγματα παντα κοιτωντας τα απο αλλη οπτικη γωνια και βλεποντας τα ολα να αλληλοεξαρτωνται. Περιεργο ε?

Τελοσπαντων. Ξερω πως η προσπαθεια, ακομα και αν δεν αποδωσει στο 100%, σιγουρα μετραει. Μετραει γιατι μεσα απο την προσπαθεια μαθαινεις, (εξ)ερευνας και αντιλαμβανεσαι. Οταν σου δινεται κατι ετοιμο, δεν μπορεις να το καταλαβεις και να το αντιληφθεις. Δεν σου εχει τυχει ποτε να αντιγραφεις και να εισαι σε φαση "μα, τι μαλακιες (αντι)γραφω?". Προσωπικα, μου εχει τυχει. Και δεν ειναι τυχαιο το οτι σε εκεινο το συγκεκριμενο διαγωνσμα/τεστ θα μπορουσα να εχω γραψει καλυτερα, ακομα και με μια αναγνωση της προς εξεταση υλης.

Παλι ξεφευγω ομως.  Πολλες φορες, η προσπαθεια δεν βγαζει πουθενα, χωρις ομως να αναιρειται η εμπειρια και η γνωση που παιρνεις απο αυτην. Απλως, δεν βγαζει πουθενα. Προσπαθεις, προσπαθεις, προσπαθεις..και τσουπ! κανεις τη μαλακια και ολα γκρεμιζονται/χανονται/γαμιουνται/οπωςθεςπεστο. Δεν πιστευω στις συμπτωσεις, αλλα στην τυχαιοτητα και στην αλληλεξαρτηση. Δηλαδη, αν προσπαθεις κατι, και στο τελος αποτυχεις, δεν οφειλεται σε καποια συμπτωση, αλλα στο οτι κατι πηγε στραβα η στο οτι κατι εκανες λαθος και το οποιο ειχε ως αποτελεσμα την αποτυχια.

Βεβαια, το λαθος μπορει να μην ειναι παντα δικο σου. Και ας μην ξεχναμε το τι ελεγε και ο Φροϋντ. Τα λαθη ειναι στη φυση των ανθρωπων. Σε ολες τους τις μορφες. Ας μεινουμε ομως στον αρχικο υρμο. Την εννοια της προσπαθειας. Εδω λοιπον που θελω να καταληξω μετα το συγκεκριμενο κατεβατο, ειναι πως, δεν υπαρχει προσπαθεια που να μην αξιζει. Αρκει βεβαια να τοποθετειται μεσα σε καποια λογικα πλαισια. Πχ. να μην βγεις εξω και να πεις "Πιστευω πως μπορω να πεταξω, κι ας μην ειμαι πουλι, ας κανω μια προσπαθεια" και να δοκιμασεις να πεσεις απο το μπαλκονι σου που βρισκεται στον 6ο. Νομιζω πως δεν χρειαζεται να εξηγησω το γιατι. Παρολαυτα, οπως ελεγα, η οποιαδηποτε προσπαθεια, παντα μετραει. Μαθαινεις, ερευνεις, ανακαλυπτεις τα ορια σου, τον ιδιο σου τον εαυτο. Ακομα και απο μια καθημερινη και ρουτινιαρικη προσπαθεια, αποκομιζεις πραγματα. Τα βαζεις στο "σακιδιο της ζωης". Ακομα και αν ξερεις πως μια προσπαθεια θα αποτυχει, αξιζει να την κανεις (παντα μεσα σε λογικα πλασια βεβαια).

Αυτα. Ειχα καλη διαθεση τωρα που το εγραφα το συγκεκριμενο. Δεν ξερω αν θα ειναι και τα επομενα ετσι. (:
cipherk.

Introduction.

 .Οκει, η ωρα ειναι περασμενες δωδεκα. Κι οπως σχεδον παντα πριν κοιμηθω (ισως για καποιους τετοια ωρα να ειναι νωρις, ισως για αλλους αργα, δεν ξερω) και παντα περιπου τετοια ωρα, με πιανουν τα νευρα μου. Νευρα που, τις περισσοτερες τουλαχιστον φορες, δεν ξερω για ποιο λογο υπαρχουν. Ξερεις, αναιτια. Εφτιαξα μπλογκ, ναι. Ε και? δεν νομιζω να υπαρξει καποια διαφορα στη ζωη μου. Δεν μπορω βεβαια και να πω πως ειμαι ιδιαιτερα οπτιμιστης απο την αλλη. Φρακταλ, λοιπον. Το ονομα του μπλογκ. Συνηθως κανενας απο οσους ξερω δεν ξερει τι σημαινει φρακταλ δομη. Ενας υπηρξε μονο και γι'αυτο του τρεφω ιδιαιτερη συμπαθεια. Αλλα σιγουρα το μπλογκ αυτο δεν ειναι για εκεινον. Ισως ειναι για μενα. Και το τονιζω αυτο το  ισως. Δεν μπορω να πω με σιγουρια για ποιο λογο αποφασισα να αρχισω κι εγω να γραφω. Ισως να ειναι μοδα. Ισως και οχι. Ισως να μπορεις να εκφρασεις συναισθηματα απο εδω και αυτα σου τα συναισθηματα να περνουν στους αναγνωστες του συγκεκριμενου. Ισως και οχι. Και ισως τελικα αυτο το μπλογκ να μην ειναι για κανεναν. Σιγουρα, δεν θα βρεις ροζ αρκουδακια, γλειφιτζουρια και λοιπα "χαρουμενα πραγματακια" εδω. Θα βρεις σκεψεις τυχαιες, χαοτικες, ενος..ας πουμε λιγο παραξενου μυαλου. Εξ'ου και ο τιτλος του μπλογκ. Φρακταλ δομες λοιπον ονομαζονται οι δομες που υπαρχουν μεσα στο χαος. Γιατι και το χαος πρεπει να εχει καποιες βασικες μεν, χαοτικες δε, δομες. Ο οποιοσδηποτε μπορει να δει φρακταλ δομες απλως παρατηρωντας τον καπνο ενος τσιγαρου. Ειτε ειναι ακουμπισμενο σε ενα τασακι, ειτε μολις εχει βγει απο τα πνευμονια. Ουσιαστικα ειναι οι διαφορες τυχαιες κινησεις.

Ξεφυγα ομως. Επιστροφη. Ειμαι καπου στα 18, οδευοντας γρηγορα γρηγορα στα 19 (βλεποντας να ερχεται καταπανω μου το "ωριμο" 20αρι). Περνανε γρηγορα τα γαμημενα. Ναι, για τα χρονια λεω. Γαμωτο, εχω αισθανθει πολλες φορες πως πραγματα περνανε απο μπροστα μου χωρις να προλαβαινω να καταλαβω(!) πως πρεπει να τα "πιασω", να τα "αισθανθω" και ουσιαστικα να τα κανω δικα μου. Δεν γινεται αυτο το πραγμα. Πρακτικα αδυνατον. Η ζωη μας εχει "μηχανοποιηθει" τοσο πολυ που κανοντας την παραμικρη κινηση για να αδραξεις κατι καινουργιο, χανεις αναγκαστικα κατι αλλο.

Ναι ξερω τι θα πεις. "Αμπελοφιλοσοφιες του κωλου ειναι αυτα που μας λες τωρα". Λες να μην το ξερω? Φυσικα και ξερω πως, λεω μπουρδες. Απλως τις λεω για να τις βγαλω απο μεσα μου. Μιλουσα λοιπον για τα χρονια. Περνουν γρηγορα, κανοντας σε να καταλαβεις πως ειτε το θελεις ειτε Οχι, εισαι (και ειμαστε) κατι το εφημερο. Ουσιαστικα λοιπον, μονος του καποιος δεν μπορει να αλλαξει τον κοσμο, λογω ακριβως αυτης της εφημερης φυσης του. Ομως μπορει να περασει καποια ιδεα, με την βοηθεια της οποιας, θα επηρεασει τον κοσμο, τα "μιντια", την κουλτουρα και ακομα και τον πολιτισμο ενος λαου. Παλι μαλακιες καθομαι και λεω ομως. Χα, ηττοπαθεια. Τελοσπαντων, εκει που θελω να καταληξω ειναι πως οι ΙΔΕΕΣ και οι ΣΚΕΨΕΙΣ αντεχουν την δοκιμασια του χρονου.

Ο οποιοσδηποτε μπορει να εχει ιδεες ειναι ανθρωπος. Και οποιος μπορει να τις αμφισβητησει βεβαια, ειναι επισης ανθρωπος. Dubito ergo cogito. Cogito ergo sum.

Αυτα για σημερα.
cipherk.