transition.

Μετά από αρκετό καιρό αποχής από το γράψιμο, ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, αποφασίζω να ανοίξω το αγαπημένο, και παρατημένο εδώ που τα λέμε, μπλογκ μου. Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να γράψω οπότε δεν ξέρω πως να αρχίσω και τι σκατά θέλω/έχω να πω. Ο τίτλος δεν με δυσκόλεψε όπως άλλες φορές, μιας και το θέμα για το οποίο επέλεξα να γράψω είναι η αλλαγή, ή καλύτερα η μετάβαση.

Η μετάβαση από τη μια φάση ενός ανθρώπου σε άλλη. Αυτό που λέμε, an end of an era. Και ποιό είναι καλύτερο σημείο αναφοράς από την αλλαγή του χρόνου για κάτι τέτοιο - κανένα κατά την άποψή μου. Η αλλαγή του χρόνου πάντα με κάνει να σκέφτομαι το τι ήθελα από την χρονιά που φεύγει, το αν το απέκτησα και το τι θέλω από την χρονιά που έρχεται και πως θα το αποκτήσω/κατακτήσω. Οπότε είναι μια περίοδος για να θέσεις στόχους, να σκεφτείς το πως θα ήθελες τον εαυτό σου στο τέλος της χρονιάς που ξεκινά, να ψαχτείς, να ανοίξεις τους ορίζοντές σου και ναι δεις τι χρειάζεσαι ώστε να θέσεις τα θεμέλια των ονείρων σου.

Μπορεί να ξεκινάς από τα πιο απλά πράγματα όπως το πόσα μαθήματα πρέπει να περάσεις στις εξεταστικές που έρχονται, τι καινούργια cd θα πάρεις, τι ταινίες θα δεις, και να φτάνεις σε πιο σύνθετα και πολύπλοκα πράγματα όπως το πως θες να διαμορφώσεις μια παρέα, ή την παρέα στην οποία ήδη είσαι, το πως θες να εξελιχθούν οι σχέσεις με τους δικούς σου ανθρώπους, μέχρι και να κάνεις ένα re-evaluation των στόχων και των ονείρων σου και να σκεφτείς τρόπους ώστε να τα πετύχεις. Το θέμα είναι πως όλα αυτά, τα "δύσκολα", χρειάζονται πολλή δουλειά, υπομονή και επιμονή για να πραγματοποιηθούν.

Η δημιουργία μιας παρέας, μιας φιλίας ή μια σχέσης είναι κάτι αρκετά δύσκολο, κρίνοντας από τα στάνταρ της εποχής. Και φυσικά αν πάρεις ως παράδειγμα κάποιον σαν κι εμένα, ιδιαίτερα απαιτητικό δηλαδή ως προς τις διαπροσωπικές του σχέσεις, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο μιας και δεν υπάρχουν πολλά άτομα που να μπορούν να με "αντέξουν". Καλώς ή κακώς.

Θεωρώ λοιπόν πως η αρχή μιας νέας χρονιάς, και ιδιαίτερα του 2014, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον σαν εμένα μιας και κάποιες περιστάσεις και κάποια γεγονότα έχουν επηρεάσει την καθημερινότητά μου σε μεγάλο βαθμό. Βρίσκω τον εαυτό μου μόνο παρόλο που υποτίθεται πως έχω φίλους. Anyway, όπως και να έχει το πράγμα, η δική μου άποψη είναι πως πάντα πρέπει να βρίσκεις την δύναμη να πετυχαίνεις σε ό,τι κάνεις, παρά τις όποιες αντιξοότητες, παρά το γεγονός πως δεν αισθάνεσαι κανέναν δίπλα σου.

Ελπίζω να μην κούρασα, το όλο point σε αυτή την ανάρτηση ήταν να δώσω θάρρος κυρίως σε εμένα αλλά και σε όποιον κάνει τον κόπο να διαβάσει τα παραπάνω. Εύχομαι ότι καλύτερο για το 2014, να είστε χαρούμενοι, όσο μπορείτε σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, υγιείς και να είστε πάντα μα πάντα αισιόδοξοι.

Καλό βράδυ και ευτυχισμένο το 2014.
cipherk.

journey.

Δεν ξέρω από που να αρχίσω με αυτό το καταραμένο καλοκαίρι. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ίσως είναι από τα χειρότερα της ζωής μου, ίσως το χειρότερο. Το ελπίζω δηλαδή. Δεν ξέρω τι σκατά είναι. Δεν ξέρω αν είναι το γαμημένο το κάρμα (bitch), δεν ξέρω αν είναι ο καιρός τέτοιος, δεν ξέρω αν το ζώδιό μου δεν πάει καλά, δεν ξέρω τι τρέχει με μένα τον ίδιο. Ψάχνω μέσα από όλες αυτές τις αναποδιές να βρω τον εαυτό μου, ή έστω ένα κομμάτι αυτού. Και τελικά?

Τελικά καταλήγω να χάνομαι εγώ ο ίδιος. Να χάνω την εμπιστοσύνη που είχα σε διάφορα άτομα, σε εμένα τον ίδιο. Να χάνω πράγματα μέσα από τα χέρια μου, να μην έχω διάθεση για τίποτα, να είμαι μονίμως σε μια φάση "meh, οκει, και τι έγινε". Και τώρα να κάθομαι και να γράφω για όλα αυτά. Fuck this shit. Τι σκατά πρέπει να κάνω?

Και βασικά, πρέπει να κάνω κάτι? Ή είναι φάση που θα περάσει? Ή είναι όλα μέσα στο γαμημένο το μυαλό μου? Αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο για το τι σκατά κάνω σε αυτό τον γαμημένο κόσμο, τι σκατά θα απογίνω. Απαντήσεις βρίσκω πολλές. Πολλά όνειρα, πολλά ενδιαφέροντα. Καμία διάθεση όμως. Τίποτα. Κενό. Ένα απέραντο, μόνιμο, αποπνικτικό, λευκό κενό.

Μου λείπεις. Εγώ αυτό ξέρω. Μου λείπεις. Δυστυχώς δεν έχω την δυνατότητα να σου μιλήσω, δεν ξέρω αν θα την έχω ποτέ ξανά. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Ένα από τα πράγματα που έχω μάθει είναι να είμαι πάντα αισιόδοξος. Να λέω πως μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, και εν τέλει να το καταφέρνω. Δεν ξέρω αν μπορώ όμως τώρα. Δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο μου τον εαυτό, στις δυνάμεις μου.


Είχα πάει ένα ταξίδι. Και γύρισα σήμερα. Και, ξέρεις, πέρασα από εκεί που φεύγαμε όταν σε έπαιρνα από το σπίτι. Ή όταν έφευγα και σε άφηνα. Όταν πέρασα, σφίχτηκε η καρδιά μου. Το μυαλό μου γύρισε σε εκείνες τις όμορφες στιγμές. Σε αυτό το κεφάλαιο που φαίνεται πως για σένα έχει κλείσει. Και μάλλον είχε κλείσει προ πολλού. Σ' αγαπώ όμως, δεν το αλλάζει τίποτα αυτό και ούτε πρόκειται. Ήσουν ένα φως στο μαύρο, ένα χρώμα στο λευκό. Και αυτό δεν το αλλάζει τίποτα. Μακάρι το ταξίδι μας να κρατούσε περισσότερο. Μακάρι να ήταν όλα όπως τότε. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω ότι ήθελες. Μακάρι...

Αλλά δεν το κατάφερα. Δεν κατάφερα να σε κρατήσω κοντά μου. Όμως όλες οι πληγές κλείνουν κάποια στιγμή, σωστά? Όλα στο τέλος φεύγουν. Στο τέλος.

cipherk.

memories.

Πάει καιρός. Την προηγούμενη φορά που έγραψα, το έκανα γιατί ήθελα να μοιραστώ εκείνα τα συναισθήματα που είχα...τα οποία δυστυχώς ακόμα έχω και με καίνε όσο τίποτε άλλο. Δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως...πως τόσα πράγματα έχουν αλλάξει, τόσα πράγματα έχουν μετατραπεί σε απλές και φαινομενικά αθώες αναμνήσεις. Δεν γίνεται να τελειώσουν όλα έτσι. Δεν πρέπει, δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορώ.

Και βλέπεις, δυο μέρες πέρασαν μόνο και ήδη αισθάνομαι το παγωμένο πέπλο της μοναξιάς να με καταβάλλει, να με δένει, να μου σφίγγει την καρδιά σαν μέγγενη. Ένα χαμόγελό σου. Αυτό θα τα απαλύνει όλα. Μια σου λέξη, μια σου φράση. Όσο ανόητη και αν είναι. Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τα πάρω όλα αυτά. Είναι αναμνήσεις πλέον. Μου λείπεις. Εσύ, τα χαζά σου αστεία, το γέλιο σου, τα όσα ζήσαμε, τα όσα είχαμε πει να κάνουμε μαζί και ποτέ δεν κάναμε. Μου λείπεις.

Ότι βάζεις στόχο και προσπαθείς το καταφέρνεις, εμένα αυτό μου έχει δείξει η ποταπή σε εμπειρίες ζωή μου. Όταν θες κάτι το προσπαθείς. Όταν χάσεις κάτι τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία του, την αξία που είχε για εσένα. Και τότε θες να το ξανακερδίσεις, γιατί καταλαβαίνεις πως υπήρξε για κάποιον λόγο. Για κάποιον λόγο μπήκε στη ζωή σου. Γιατί είσαι εσύ.

Και τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι συνέχεια, ακατάπαυστα, και σχεδόν με έναν φρενήρη ρυθμό το μυαλό μου τρέχει. Τρέχει στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον. Τρέχει να δει που έγινε το λάθος. Και όταν το βρει διαλύεται, σκορπίζει σε κατευθύνσεις περίεργες, μπερδεμένες, τυχαίες. Ήσουν κάτι μοναδικό, κάτι που δεν πρόκειται να ξαναζήσω, όσο και αν το θέλω. Σε χρειάζομαι δίπλα μου. Και εγώ είχα μισόκλειστα τα μάτια μου, ανίκανος να το παραδεχτώ, να ρίξω, να πατήσω κάτω τον εγωισμό και τον ναρκισσισμό μου. Σε χρειάζομαι.


Αλλά η ζωή θα προχωρήσει, ο χρόνος θα κυλήσει, η κλεψύδρα θα γυρίσει ξανά. Και κάποτε θα λέμε..."Θυμάσαι?"

Όχι, δεν θέλω να το σκέφτομαι καν.
Μα έτσι θα γίνει.
Όχι δεν θέλω να το ξανακούσω αυτό.
Το ξέρεις πως έτσι θα γίνει.
Αρνούμαι να το δεχθώ, δεν θέλω να γίνει έτσι...όχι έτσι. Σ'αγαπώ.

 cipherk.

what? 2013 already!

Έφτασε λοιπόν το 2013, μπήκε για τα καλά. Και πάνε πλέον 2 μήνες από τότε που έχω να γράψω. Γιατί, θα με ρωτήσεις, και εγώ ευθέως θα σου απαντήσω: γιατί δεν έχω να γράψω για κάτι. Συνήθως γράφω για πράγματα που σκέφτομαι, για πράγματα που με βασανίζουν, για πράγματα, συνήθως άσχημα, που έχω μέσα μου. Λοιπόν, δεν έχω. Παράξενο έτσι? Τόσο παράξενο που ακόμα κι εγώ ο ίδιος εκπλήσσομαι!

Είναι πανέμορφο το συναίσθημα του να νοιάζεται κάποιος για σένα, και να το γνωρίζεις, να το αισθάνεσαι, να το βλέπεις. Σε γεμίζει και σε κάνει να θες να κάνεις το ίδιο κι εσύ για αυτόν τον "κάποιον", ή μάλλον, "κάποια" στη συγκεκριμένη περίπτωση. Σε κάνει να θες να ανακαλύψεις τον κόσμο ολόκληρο, και σίγουρα στην προσπάθειά σου για αυτήν την ανακάλυψη, ανακαλύπτεις και πτυχές του εαυτού σου που ποτέ δεν φανταζόσουν πως υπάρχουν.

Μιλάω με γενικούρες, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να πω περισσότερα. Απλώς εύχομαι σε όλους κάτι παρόμοιο, γιατί είναι πολύ ξεχωριστά, πολύ όμορφα, τα συναισθήματα αυτά. Τα συναισθήματα που όσο περνάει ο καιρός, καλλιεργούνται, ωριμάζουν, και εν τέλει δίνουν νόημα στην ζωή σου.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους κάποια στιγμή να νιώσουν όλα αυτά τα συναισθήματα. Και εύχομαι ένα ιδιαίτερο, δημιουργικό και ξεχωριστό 2013 (πω, μιλάμε για πολύ καλοσύνη όμως!).

Α, και ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ, για να μην ξεχνιόμαστε!
cipherk.