Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

.same old story.

Βαριεμαι. Και αυτη η βαρεμαρα με κανει..αδιαφορο. Και με την εννοια του οτι δεν ενδιαφερομαι για το τι συμβαινει γυρω μου, αλλα και με το πως με θεωρουν οι αλλοι. Κατι σαν φαντασμα. Σαν σκια. Ναι ισως τραγικοποιω λιγο τα πραγματα. Αλλα μου αρεσει, οποτε bare with it.

Λοιπον βασικα η σημερινη αναρτηση εχει θεμα το πως καποια πραγματα επαναλαμβανονται ξανα και ξανα και ξανα και ξανα και ξανα στη ζωη ολων ανεξαιρετως των ανθρωπων, χωρις αυτοι να το καταλαβαινουν, μονο και μονο επειδη απλως εκει που υπηρχε ο (α) χαρακτηρας, τωρα την θεση του εχει παρει ο (β) η εκει που υπηρχε το (α) προβλημα τωρα υπαρχει το (β). Περιεργο πραγμα. Αλλα οχι και τοσο αν το καλοσκεφεις.

Ειναι μια ιστορια βασικα. Η οποια επαναλαμβανεται. Σαν κασετα. Κι εκει που πας να σκεφτεις πως "ουφ επιτελους", ξεφυγες απο το παρελθον σου και μπορεις να κανεις μια νεα αρχη, να το, εμφανιζεται μεγαλοπρεπεστατο μπροστα σου. Ολα μαζι. Ειναι λες και ανοιγεις ξανα τα ματια σου και βλεπεις ολα αυτα που ειχες αφησει πισω. Ειναι πραγματικα αξιοπεριεργο το γιατι συμβαινει αυτο. Ειναι σαν να εχεις γεννηθει με μια προδιαγεγραμμενη κατευθυνση, με μια μοιρα. Μισω αυτη τη λεξη. Και τις αντιστοιχες με αυτην που υπαρχουν σε ξενες γλωσσες. Και σχετικα με το τελευταιο, just for the record, δεν υπαρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ γλωσσα που να μην εχει την λεξη μοιρα η κατι αντιστοιχο με αυτην στο λεξιλογιο της.

Οχι, δεν υπαρχει για μενα πραγμα που λεγεται μοιρα. Επειδη δεν θελω να υπαρχει. Δεν μπορω να αντεξω στην ιδεα πως υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο εμενα που με ελεγχει απο "ψηλα" η απο "χαμηλα" οπως το παρει κανεις. Αλλα ελα που το γαμημενο αυτο πραγμα κανει παντου την εμφανιση του. Ελα που δεν μπορω, οσο και να προσπαθω, να του ξεφυγω. Να αλλαξω την ζωη μου.

Σαν μαγνητης. Κατι τετοιο πρεπει να ειναι. Αυτο φταιει για αυτην την ποταπη και τρισαθλια ελξη μου προς εναν σηματοδοτημενο δρομο. Εναν δρομο τον οποιο "οφειλω" και "πρεπει" να παρω. Οχι δεν θα παρω, ευχαριστω. Δεν θελω αλλη επαναληψη, δεν θελω αλλο τετοιο φρικτο τραβηγμα απο το λουρι. Δεν ειμαι ζωο για να χρειαζομαι κατι τετοιο. Εχω μια ελευθερη βουληση. Α, ξεχασα τα εισαγωγικα στο τελευταιο. Οσο ελευθερη τελοσπαντων μπορει να ειναι. Γιατι η εννοια ελευθερια εχει παρει πολυ παρεξηγημενη σημασια τον τελευταιο καιρο. Και οχι δεν ειμαι υπερβολικος. Αλλα ας μην πλατιαζω παλι. Εχω μια θεληση. Εχω μια δυναμη πανω στον εαυτο μου. Μπορω να αλλαξω σχεδον τα παντα επανω μου, στον κοσμο γυρω μου. Μπορω να ξεφυγω.

Και πιανω τον εαυτο μου να αναρωτιεται ωρες ωρες τι πρεπει να κανω για να ξεφυγω απο αυτη την βαναυση ελξη προς αυτον τον προδοαγεγραμμενο και ηδη πατημενο δρομο ο οποιος παιρνει παλι το ονομα "μοιρα". Ειναι στιγμες που σκεφτομαι, "θελω οντως να ξεφυγω?" η αλλες, "εστω πως ξεφευγω, μετα τι?" και λοιπα τετοια. Και απο την αλλη υπαρχει μια μεγαλοπρεπης απαντηση-υποσχεση. Πως οταν ξεφυγω, δεν θα χρειαζεται να σκεφτομαι τιποτα απο ολα αυτα. Τιποτα απολυτως. Γιατι απλως θα ειμαι πλεον Ελευθερος. Ελευθερος απο καθε μικροτητα. Ελευθερος απο καθε υλικο αγαθο. Ελευθερος απο καθε συναισθηματικο αδιεξοδο. Ελευθερος απο καθε τι που με κραταει στον "ματαιο τουτο κοσμο" αν μπορω να το θεσω ετσι.

Και οχι δεν λεω πως θελω να πεθανω. Ισα ισα, θελω να ζησω με ολη τη σημασια της λεξης. Θελω μια γευση ελευθεριας. Πραγματικης.

Well. Αυτα. Πιστευω πως οι δυνατοτητες ειναι πολλες.
cipherk.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

.σκεψεις και λοιπες μαλακιες.

Σημερα λεω να ασχοληθω με δυο τρεις μαλακιες να περασει η ωρα. Δεν ξερω, θελω καπου να ξεσπασω. Και επειδη εχω βαρεθει το "Σημειωματαριο" και το "Word" στον υπολογιστη, λεω να γραψω εδω.

Θυμαστε τι σημαινει το ονομα του ιστολογιου ετσι δεν ειναι? Ομορφα (ναι, οποιος δεν θυμαται, μπορει να κανει τον κοπο και να διαβασει την πρωτη πρωτη αναρτηση με τιτλο "introduction"). Λοιπον, οπως ελεγε και ενας αγαπημενος παιδικος χαρακτηρας "It's time to DUEL" (Αχ ρε Yugi). Ετσι λοιπον θα ξεκινησω και εγω, υπο την μουσικη υποκρουση των αγαπημενων SepticFlesh.

Οι μερες περνουν δυσκολα, αργα και βασανιστικα τελευταια. Εχω εναν μονο στοχο και το οτι δεν αφιερωνομαι αποκλειστικα σε αυτον, ακριβως επειδη δεν χρειαζεται την απολυτη και καθολικη μου αφοσιωση, κανει τις μερες πολυ αργες και πολυ εκνευριστικες. Σιχαινομαι την νωθροτητα και ιδου: εχω γινει ενας ανθρωπος που το μονο που κανει ειναι να κοιταει το Φατσοβιβλιο του ανελλιπως, να κανει αχρηστα ποστ, να ΦΩΝΑΖΕΙ για βοηθεια για να βγει απο το βουρκο της οκνηριας και της τεμπελιας. Θελω να βγω εξω, θελω να μην βαριεμαι, θελω να προσφερω, θελω να μην αισθανομαι οπως αισθανομαι.

Η χαρα για μενα ειναι ενα περιεργο συναισθημα. Αλλα πανω απ ολα ειναι ενα συναισθημα που σε γεμιζει. Ενα συναισθημα που οταν το νιωσεις μια, δυο, τρεις φορες, γινεται το crack σου, η ηρωινη σου. Ε λοιπον, μπορω να πω πως τις τελευταιες μερες εχω στερηθει αυτο το συναισθημα. Και δεν μιλαω για το επιφανειακο γελιο οταν ο νεοαποκτηθεις τετραποδος φιλος μου κανει μαλακιες και χαιρεται. Αυτο ειναι σαν να προσπαθεις να αποκαταστησεις τα ναρκωτικα στα οποια προαναφερθηκα με μια τζουρα απο χορτο (οχι οτι κανω κατι απο ολα αυτα, αλληγορικα μιλαω). Τελοσπαντων. Συνεχιζω με το περιεργο αυτο συναισθημα της χαρας το οποιο προερχεται απο την εσωτερικη ολοκληρωση. Ειτε πνευματικη, ειτε συναισθηματικη, ειτε ψυχικη. Τεινω να ξεχωριζω αυτα τα τρια γιατι απλως μου αρεσει η υπεραναλυση. Fractal δεν ειπαμε? για βρες τωρα την ετυμολογια και δες πως συνδεεται (πολυ ομορφα θα ελεγα) το fractal με το fracture. Αλλα παλι πλατιαζω (και στη συγκεκριμενη περιπτωση μου αρεσει, απλως ισως εσενα να κουραζει).

Ομως, ποιον κοροιδευω? Αυτη εδω η σελιδα ειναι για μενα, οχι για σενα (misanthropy στο φουλ ομως. Μαλντορορ, νομιζω εκανες την δουλεια σου και αφησες ενα στιγμα πανω μου που ελπιζω να μεινει για ολη μου τη ζωη). Επιστροφη. Ναι. Ε λοιπον επειδη η σελιδα ειναι για μενα θα γραφω οτι παπαρια μου κατεβει.

Λοιπον ξερεις κατι? Εχω βαρεθει τα internet memes. Ναι αυτα που κυκλοφορουν σε διαφορα site. Αυτα με τις τρολοφατσες, με τον pedobear κτλπ. Ναι ξερω, εδω το εχεις, ετοιμος/η εισαι να το πεις. "Κι εσυ εισαι ενας υποχονδριος που δεν σηκωνει τιποτα στην πλακα". Oχι αγαπητε, δεν θεωρω πως ειμαι ετσι. Δικαιωμα σου να πιστεψεις οτι θες για μενα, δεν δινω δεκαρα. Αλλα εγω οταν κανω πλακα, την κανω με κοσμο γυρω μου. Και οχι για να γελασω μονος μου (αν και εχει τυχει αυτο). Την κανω για να χαροποιησω ΕΣΤΩ επιφανειακα καποιον η καποιους γυρω μου. Και οχι για να μαλακιστω μονος μου. Οχι πως δεν μου αρεσει το τελευταιο, δεν λεω εχει πλακα να κλαις απο τα γελια μονος σου και μετα να ερχεται καποιος και να απορει. Αλλα οχι, ολα αυτα ειναι εξαιρεσεις. Και ουτε υποχονδριος ειμαι, ουτε μαλακας. Δεν ξερω, αυτη ειναι η αποψη μου, τα συμπερασματα δικα σου.

Τελοσπαντων. Εγω αυτο που ξερω ειναι πως η βαρεμαρα σε αλλαζει. Σε κανει κλειστο (χωρις αυτο βεβαια να σημαινει πως σε κανει και κλειστομυαλο). Γενικα σου ΓΑΜΑΕΙ την ψυχολογια. Και για αυτο το λογο την απεχθανομαι οσο τιποτε αλλο. Ξερεις, αισθανομαι ασχημα οταν καποιος με ρωταει "τι κανεις?" και εγω σα μαλακας απανταω "καλαα..βαριεμαι..εσυ?". Nαι. Αυτο ακριβως ειναι που με φθειρει απιστευτα ψυχικα και συναισθηματικα (οχι πνευματικα, αν ηταν ετσι τωρα θα ημουν καποιος ο οποιος εχει μια απιστευτη ομοιοτητα σε καποιον αλλο που ειναι πραγματικα πνευματικα αναπηρος). Ναι, συνεχιζω. Αυτο που θελω να πω ειναι πως εχω βαρεθει να ειμαι ετσι. Πρεπει να αλλαξω. Η πρεπει να αλλαξει η ολη κατασταση γυρω μου, ετσι ωστε να αλλαξω κι εγω. Και οι δυο δρομοι εχουν την εννοια της αλλαγης αυτου του κενου μεσα μου. Γιατι κενος ειμαι οταν βαριεμαι. Και αυτη η κενοτητα μεγαλωνει, διογκωνεται και καποια στιγμη θα απειλησει πραγματικα.

Γιες το ξερω ολα αυτα ειναι μαλακιες για σενα που ισως μπεις στον κοπο να τα διαβασεις. Αλλα ειναι τα εσωψυχα μου, οι σκεψεις μου. Μην αγχωνεσαι, τελειωνω σε λιγο.

Επισης κατι αλλο που σιχαινομαι στους ανθρωπους ειναι ο εκμηδενισμος της μουσικης. Τι εννοω με αυτο? Εννοω την κλασσικη πλεον απαντηση (και που ΚΑΙ εγω την εχω πει) στην ερωτηση "τι μουσικη ακους?", "τα παντα σχεδον". Χμμμμ..εισαι σιγουρος? Δεν νομιζω πως μπορεις να ακους την μια στιγμη Accept, Anthrax, Deep Purple, Rush και την αλλη Δημητριου, Βισση, Παριο, Καρρα και Τερλεγκα. Ουτε νομιζω πως θα μπορουσες να ακουσεις απο την μια Carlos Santana, Buena Vista Social Club και Εisenfunk η Burial απο την αλλη. Ουτε φυσικα θα μπορουσες να ακουσεις απο την μια Lil'Wayne, Jennifer Lopez,  Justin Bieber, Jonas Brothers και απο την αλλη J.S.Bach, Ludwig van Beethoven, Maurice Ravel, Joseph Haydn και Frantz Lizst. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! Γι αυτο ΠΕΣ μου ειλικρινα ΤΙ ΣΚΑΤΑ μουσικη ακους χωρις να τα μασας. Δεν δαγκωνω, απλα εχω λιγη παραπανω μισανθρωπια μεσα μου απο τον μεσo ορο. Η τουλαχιστον ετσι θελω να πλασαρομαι. Η δεν ξερω, σε αφηνω να βγαλεις τα δικα σου συμπερασματα.

Γαμω την τυχη μου. Δεν θελω να καθομαι χωρις να κανω τιποτα. Θελω λιγη περιπετεια στη μικρη μου ζωη. Τελοσπαντων, εγραψα και τις μαλακιες μου σημερα, ξαλαφρωσα και ξερω πως οταν θα βγω απο αυτο το δωματιο που καθομαι τωρα θα αισθανομαι καλυτερα. Εστω λιγο καλυτερα.

Αυτα και για σημερα. Misanthropy for the win. Σε μια βδομαδα εχω και γενεθλια. Ποιος την χαρη μου! :)
cipherk.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

.untitled.

Η παρουσα αναρτηση δεν εχει τιτλο, γιατι απλως δεν εχω σκεφτει απο πριν για το τι θα γραψω. Δεν εχει τιτλο, γιατι δεν θελω να σκεφτω για να γραψω. Θελω ετσι, μια φορα, να μου βγει αβιαστα. Δεν προκειται να διορθωσω η να διαγραψω προτασεις. Θα γραψω, και οτι βγει.

Καποιες φορες βρισκω τον εαυτο μου να γινεται κακος χωρις λογο. Απεναντι σε ατομα που τις περισσοτερες φορες δεν τα ξερω. Αλλα ετσι δεν ειναι? Γινομαστε εχθρικοι ενστικτοδως σε οτι δεν γνωριζουμε και σε οτι μας φοβιζει. Μιλαει η προτωγονη φυση. Δεν ξερω γιατι, ειλικρινα. Μετα σκεφτομαι λογικα και το συμπερασμα που βγαινει ειναι πως απλως δεν χρειαζοταν να γινω τοσο κακος και τοσο εχθρικος. Και ειναι ασχημο, νιωθω απαισια.
Θεωρω πως η εννοια σεβασμος ειναι στις μερες μας πολυ ξεχασμενη. Και πολυ ξεπερασμενη θα μπορουσα να πω. Και το λεω γιατι τελευταια τα ματια μου εχουν δει πολλα. Δυστυχως. Ανθρωποι ειμαστε ολοι, πρεπει να διατηρειται μια ισοτητα, ετσι δεν ειναι?

Αλλα ας μην τραβηξω το συγκεκριμενο θεμα. Επομενο.

Εχω βαρεθει να βλεπω δηθεν ατομα. Δηθεν καφρους, δηθεν ντιβες, δηθεν καγκουρες, δηθεν στυλατους (aka hipsters, aka alt-bags), δηθεν πανκια, δηθεν gamers και ο καταλογος με τους δηθεν δεν εχει τελειωμο. Εχω βαρεθει να τους βλεπω. Και αναρωτιεμαι γιατι? Για ποιον πουστη λογο κανεις οτι κανεις? Λογικη απαντηση δεν εχω βρει. Δεν λεω, υπαρχουν και καποιοι οι οποιοι ειναι κατι απο τα παραπανω. ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ δεν ΔΕΙΧΝΕΙ και οταν πας να τον ρωτησεις (τον δηθεν παντα) πως και τι απανταει σε στυλ "κοιτα τη δουλεια σου" η "δε με χεζεις ρε φιλαρακι?". Αυτα ειναι. Ενιγουει. Απλως τους εχω βαρεθει. Κατι πρεπει να κανουν. Ειτε να αυτοκτονησουν, ειτε να γινουν κατι πραγματικα. Και αυτο το κατι δεν ειναι απαραιτητο να εχει ταμπελα. Αλλα να το γνωριζουν, να το αποδεχονται. Και οχι να το ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ.

Γινομαι παλι κακος ομως. Και δεν μου αρεσει. Τελοσπαντων. Μου τη σπανε οι μικρομυαλοι και μικροψυχοι. Οι τυποι που δεν σκεφτονται τιποτε αλλο εκτος απο την παρτη τους. Οι κοντοφθαλμοι. Ξερουν ποιοι ειναι, ξερουν τι κανουν. Δεν χρειαζεται να αναφερθω περεταιρω. Κριμα τα παιδια, μονο αυτο. Αλλα, δυστυχως, ετσι εμαθαν, ετσι θα ζησουν.

Τι αλλο να πω. Βαριεμαι. Μου αρεσουν οι μεγαλοψυχοι και οι κατανοητικοι ανθρωποι. Οι ανθρωποι που με τους που τους γνωρισεις σε κανουν και νιωθεις ανετα. Οι ανθρωποι που δεν εχεις αναγκη να τους δειξεις πως εισαι κατι διαφορετικο απο αυτο που εισαι.Και αυτο γιατι πολυ απλα, σε αποδεχονται. Δεν ειναι στενομυαλοι. Ειναι ανοικτοι.

Αυτα. δεν ξερω τι αλλο να προσθεσω. Ακυρη αναρτηση, το ξερω, δεν ειχα εμπνευση. Απλως ηθελα κατι να γραψω. Το πολυ πολυ να διαγραφει σε λιγο καιρο.
cipherk.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

.ίσως.

Ίσως λοιπόν. Πιθανότητες, ευκαιρίες, δυνατότητες, ενδεχόμενες εξελιξεις. Ας ξεκινήσω όπως συνηθίζω πλέον:

Ίσως: επίρρ. πιθανόν, είναι ενδεχόμενο, μπορεί.

Ίσως τελευταία να μην είμαι στα καλύτερά μου.
Ίσως να μην μπορω να δω πολλά πράγματα που είναι πασιφανή.
Ίσως να μην θέλω να τα δω.
Ίσως απλώς να τα αποφεύγω, το καθένα με διαφορετικό τρόπο.
Ίσως να έχω νέυρα για το οτιδήποτε.
Ίσως και όχι.
Ίσως να πρέπει να αλλάξω.
Ίσως να μην θέλω να αλλάξω.
Ίσως να φοβάμαι την αλλαγή.
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι ψυχίατρο.
Ίσως να μη χρειάζομαι κανέναν.
Ίσως να μην έχω κανέναν.
Ισως να νιώθω μοναξιά.
Ίσως να χρειάζομαι απλώς μια αγκαλιά.
Ίσως να αντιπαθώ κάποια άτομα.
Ίσως να συμπαθώ κάποια άλλα.
Ίσως να μην έχω καθαρές πολιτικές απόψεις.
Ίσως και να έχω.
Ίσως να μην είμαι αυτό που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρός.
Ίσως να μην γίνω ποτέ.
Ίσως και να γίνω.
Ίσως να γελώ χωρίς λόγο και αιτία.
Ισως και όχι.
Ίσως να είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό του σύμπαντος.
Ίσως να είμαι κάτι παραπάνω.
Ίσως και όχι.
Ίσως να είμαι μισάνθρωπος.
Ίσως και όχι.
Ίσως να είμαι συμπαθητικός.
Ίσως και όχι.
Ίσως να αισθάνομαι άβολα μερικές φορές.
Ίσως να αισθάνομαι όμορφα κάποιες άλλες.
Ίσως να είμαι ένας απλός κομπάρσος στο θέατρο της ζωής.
Ίσως και όχι.
Ίσως να έχεις δίκιο.
Ίσως να έχεις άδικο.
Ίσως να μην σκέφτομαι τον εαυτό μου.
Ίσως να μην σκέφτομαι τους άλλους.
Ίσως όλα αυτά να τα ονειρεύομαι.
Ίσως αυτά να είναι ένας εφιάλτης.
Ίσως και όχι.
Ίσως να μην θέλω να ξυπνήσω.

Όλα αυτά..ίσως.
cipherk.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

.fears & tears.

Ναι λοιπον. Η σημερινη αναρτηση εχει θεμα τις φοβιες και οχι μονο! Ξεκιναμε με απλη αναλυση λεξικου οπως ακριβως και στην προηγουμενη αναρτηση (εχει αρχισει και με εθιζει αυτο το πραγμα!):

Φόβος: (ο) ουσ. συναίσθημα ανησυχίας εξαιτίας κινδύνου, δέος, τρόμος.
Φοβία: (η) ουσ. (ψυχιατρ.) παθολογικός αγχώδης φόβος νευρασθενικών ή υστερικών ατόμων.
Δάκρυ: (το) ουσ. υφάλμυρο υγρό που τρέχει από τα μάτια, υπό την επήρεια εξωτερικών ερεθισμών, ή έντονων συγκινησιακών καταστάσεων.

Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη ομως. Ολοι μας εχουμε φοβιες ετσι δεν ειναι? Ετσι νομιζω και εγω. Εχω ακουσει πως για οσα πραγματα υπαρχουν, τοσες ειναι και οι φοβιες που μπορει να εχει ενας ανθρωπος. Οι πιο κοινες ειναι ισως η εντομοφοβια, η κλειστοφοβια, η υψοφοβια, η ερπετοφοβια, η αγοραφοβια κτλπ. Η απορια ομως που μου εχει δημιουργηθει ειναι το πως μπορει ενα ατομο να αποκτησει ή και να ξεπερασει μια φοβια. Σχετικα με το τελευταιο, δυο τροπους εχω στο μυαλο μου: αυτον που ερχεσαι αντιμετωπος face to face με τον φοβο σου και αυτον που απλως τον αγνοεις. Δεν ξερω ποιος ειναι καλυτερος, αλλα ξερω πως και οι δυο δουλευουν, αλλα με διαφορετικα αποτελεσματα ο καθενας.

Αλλα στην παρουσα φαση δεν θελω να πολυαναλυσω το θεμα αντιμετωπισης, οσο το θεμα αποκτησης μιας φοβιας. Τι ειναι αυτο που πυροδοτει μια φοβια? Ποιο ειναι αυτο το συναισθημα που δινει την εντυπωση απολυτης ανισχυροτητας απεναντι σε κατι η σε καποια κατασταση στο ατομο?

Για να το παιξω και λιγακι ξερολας (αφου μου αρεσει αλλωστε!), ο Σ. Φρόυντ χωριζει τον φοβο/αγχος (μιας και κατ' αυτον οι δυο αυτες εννοιες δεν διαφερουν) σε τρεις κατηγοριες:
  • Το πραγματικο αγχος/φοβο (realistic anxiety/fear, στα γερμανικα Furcht) το οποιο οφειλεται στα εξωτερικα ερεθισματα του "Εγω" (ego) και το οποιο το βιωνει κανεις οταν ειναι πχ. σε ενα λακκο με φιδια. Τοσο απλα.
  • Το ηθικο αγχος (moral anxiety, στα γερμανικα Angst) το οποιο βιωνει κανεις οταν η "απειλη" δεν ερχεται απο τον εξωτερικο, φυσικο κοσμο, αλλα απο την εσωτερικευση του κοινωνικου κοσμου του "Υπερεγω" (superego). Ουσιαστικα, ειναι μια αλλη εννοια για αισθηματα οπως ντροπη, ενοχη και τον φοβο της τιμωριας.
  • Τελος, το νευρωτικο αγχος (neurotic anxiety, στα γερμανικα neurotische Angst) το οποιο ειναι ο φοβος του να κατακλυστει ενα ατομο απο ερεθισματα απο το "Εκεινο" (id). Με λιγα λογια, βιωνεται απο τους ανθρωπους οταν ειναι ετοιμοι να χασουν την ψυχραιμια τους, τον αυτοελεγχο τους, τον ορθολογισμο τους και γενικοτερα να "φλιπαρουν". Ειναι αυτο το ειδος της ανησυχιας που κεντρισε το ενδιαφερον του Φρόυντ περισσοτερο, και συνηθως απλα ονομαζεται αγχος, η στρες.
Κατα τον Φρόυντ λοιπον η καθε κατηγορια αγχους/φοβιας (Πραγματικο αγχος/φοβος, Ηθικο αγχος και Νευρωτικο αγχος) εξαρταται απο το καθε μερος της προσωπικοτητας ενος ατομου (Εγω [ego], Υπερεγω [superego] και Εκεινο [id]), αντιστοιχα. Ωραια μεχρι και εδω.

Ναι, αλλα η ερωτηση του πως δημιουργειται μια φοβια δεν εχει απαντηθει ακομα. Κατα την γνωμη μου υπαρχουν παραγοντες οπως ωριμοτητα (αυτο και αν το αναλυει ο προαναφερθεισας κυριος), κοινωνικη επαφη, δραση στον φυσικο κοσμο και ερεθισματα, εμπειριες και φυσικα το ασυνειδητο. Η μαλλον, το μη συνειδητο. Λογω του τελευταιου μαλιστα, οι περισσοτερες φοβιες δεν μπορουν να τεκμηριωθουν ουσιαστικα, λογω του οτι ειναι κατι που η επιστημη δεν εχει ακομα αγγιξει.

Ωραια, τα βρηκαμε και εδω. Δηλαδη, δεν ξερω αν τα βρηκαμε, αλλα νομιζω πως ειναι μια εστω ικανοποιητικη προσεγγιση του θεματος, τουλαχιστον απο την επιστημονικη τους σκοπια. Ας περασουμε και στα προσωπικα.

Εχω φοβους. Και ναι προσπαθω να τους καταπολεμησω. Face to face. Εχω πρωτολεια αγοραφοβια. Εχω πρωτολεια εντομοφοβια. (Οποιος δεν ξερει τι σημαινει πρωτολεια, να κατσει να το ψαξει!) Εχω κλειστοφοβια και συγκεκριμενα ανελκυστηροφοβια (ναι ΥΠΑΡΧΕΙ γαμω!).
Αυτα. Νομιζω. Προσπαθω να τους καταπολεμησω καθημερινα και ιδιαιτερα την πρωτη. Επισης εχω και διαφορες ψυχαναγκαστικες διαταραχες. Αλλα ειναι πολλες αυτες και καποιες απο αυτες θελουν και εξηγηση. Οποτε δεν θα τις αναλυσω τωρα (μα τι κακος που ειμαι!).

Ειναι δυσκολο να ζεις. Το ειχε πει και ο κυριος που ανεφερα παραπανω. Το σιγουρο ειναι πως δεν μπορεις να ζησεις, εαν δεν εχεις δακρυσει εστω και μια φορα. Εαν δεν εχεις γευτει αυτο το "υφαλμυρο υγρο". Εμενα προσωπικα καθε φορα μου δινει δυναμη (Οχι σαν το RedBull, μην γινει παρεξηγηση παρακαλω). Μου δινει δυναμη να συνεχισω να παλευω για το καλυτερο δυνατο. Με κανει να νιωθω παραξενα ωραια. Μου δειχνει τα πραγματα με αλλη οψη, με αλλο point of view. Με ηρεμει. Χωρις αυτες τις στιγμες απολυτης συνειδητοποιησης των πραγματων, οι οποιες συνηθως ερχονται μετα τα δακρυα, ισως να μην μπορουσα να ζησω. Πιθανοτατα δηλαδη.

Well, αυτα και για σημερα. Ελπιζω να ηταν ενδιαφεροντα και χρησιμα.
cipherk.

    Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

    .trust.

    Εμπιστοσυνη λοιπον. Ωραια εννοια. Εμπιστοσύνη: (η) ουσ. η απόλυτη πίστη σε κάποιον για τα αισθήματα του, την εχεμύθεια, την ικανότητα ή άλλες ιδιότητες.

    Αυτος ειναι ο ορισμος της εννοιας απο τα περισσοτερα λεξικα (το συγκεκριμενο, ειναι Τεγοπουλου-Φυτρακη). Αυτη η ξερη, ομως, επεξηγηση της εννοιας αρκει για να καταλαβει κανεις τι πραγματικα ειναι η εμπιστοσυνη? Η πως νιωθει καποιος οταν εμπιστευεται καποιον αλλο? Η πως νιωθει ο αλλος που ο καποιος του εμπιστευθηκε κατι? Πιθανοτατα οχι. Η εμπιστοσυνη μεταξυ των ανθρωπων ειναι κατι πολυ δυσκολο να καλλιεργηθει και πολυ ευκολο να χαθει. Αλλα ολα αυτα που λεω ειναι πιθανοτατα γνωστα σε οποιον διαβαζει το συγκεκριμενο ετσι δεν ειναι? Ετσι νομιζω.

    Ομως ποσοι εκτιμουν την εμπιστοσυνη? Ποσοι δεν εχουν κανει το λαθος να εμπιστευθουν καποιο ατομο που δεν επρεπε, η ποσοι εχουν χασει την εμπιστοσυνη καποιου? Ολοι μας. Και αυτο γιατι? Ειλικρινα δεν ξερω. Υπηρξαν ατομα που προδωσα, υπηρξαν ατομα που με προδωσαν. Ειχε καποιο σκοπο αυτη η "προδοσια"? Και παλι δεν ξερω. Τις περισσοτερες φορες ηταν αποτελεσμα συμπεριφορας που ελαφρως θα την χαρακτηριζα "ελαφρομυαλη" (ωραια λεξη ε?). Και αυτο οσον αφορα εμενα. Δεν ειναι πως μου αρεσει να προδιδω ανθρωπους. Σιγουρα δεν θελω να χανω την εμπιστοσυνη των ανθρωπων που συναναστρεφομαι. Αλλα καποιες φορες παλι, δεν μπορεις να κανεις κατι αλλο, εκτος απο το να τα κανεις σκατα και, αναγκαστικα, να χασεις την εμπιστοσυνη καποιου κοντινου προσωπου, ιδιαιτερα εαν και εκεινος το θελει (με λιγα λογια, εαν ψαχνει αφορμη).


    Εν τελει, η εμπιστοσυνη ειναι κατι πολυ δυσκολο να αποκτηθει. Και η αξια της ειναι ανυπερβλητη. Αλλα κανενας δεν φαινεται να το συνειδητοποιει αυτο το πραγμα. Κανενας δεν φαινεται να νοιαζεται για το σε ποιον θελει να εχει εμπιστοσυνη και ποιος θελει να εχει σε αυτον.

    Δεν καταλαβαινω καθολου τι παιζεται πλεον με την εμπιστοσυνη μεταξυ των ανθρωπων. Το σιγουρο παντως ειναι πως λιγο ακομα να συνεχιστει αυτη η κατασταση (να και η γενικευση) και θα χαθει οριστικα απο τις ζωες των ανθρωπων (να και η τραγικοποιηση). Δεν το λεω για αστειο. Μπορει να κανω λαθος βεβαια και σιγουρα υπαρχουν εξαιρεσεις. Αλλα πλεον μου φαινεται πως ειναι πολυ δυσκολο ο ενας να εμπιστευθει τον αλλο. Και δεν μου αρεσει αυτο το πραγμα. Για να ειμαι ειλικρινης, προσπαθω κι εγω να εμπιστευθω ανθρωπους, χωρις ομως αντικτυπο. Και αυτο ειναι που μου τη δινει.

    Αυτα τα βαρετα. Καλο Σεπτεμβρη!
    cipherk.