some people just deserve it.

Όπως τα λέει και ο τίτλος. Σιχάθηκα. Σιχάθηκα το ψέμα, την πίκρα και τα δάκρυα. Σιχάθηκα τη γεύση της ήττας. Και περισσότερο απ' όλους και απ' όλα, σιχάθηκα εσένα. Εσένα καταραμένε καθρέφτη, που μου υπενθυμίζεις διαρκώς το ότι δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα. Εσένα που συνεχώς μου δείχνεις και μου αποδεικνύεις πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, πως οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν. Εσένα που επιβεβαιώνεις πως αναπνέω, πως υπάρχω. Και πως παρόλα αυτά δεν έχω την δύναμη να αλλάξω κάτι.

Τα σιχάθηκα όλα αυτά. Θέλω να φύγω, να αλλάξω, να μην είμαι αυτός που είμαι τώρα. Να μήν μου υπενθυμίζεις συνεχώς, καταραμένε, το ποιός είμαι. Αλλά τα συναισθήματα, τα συναισθήματα..αυτά πρέπει να πεθάνουν πρώτα. Γιατί αυτά είναι που φαίνονται πρώτα στον καθρέφτη. Και γιατί χωρίς συναισθήματα μπορώ να αλλάξω τα πάντα. Γιατί χωρίς αυτά είμαι ελεύθερος, χωρίς κανένα βάρος, χωρίς τύψεις, χωρίς έγνοιες για κανέναν. Και για να γίνω όλα αυτά πρέπει δυστυχώς να σκοτώσω κάθε συναίσθημα. Κάθε δεσμό.

Όχι, δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο, είναι λάθος! Θα σου είναι δύσκολο και πιθανότατα ανέφικτο.

Μπορεί. Σκέψου όμως τις δυνατότητες. Σκέψου το πόσα πράγματα θα μπορούσες να κάνεις αν δεν είχες κανένα συναίσθημα. Σκέψου την καθαρότητα μυαλού που θα είχες. Σκέψου! Σκέψου και διέλυσέ τα όλα! Άλλωστε όλες σου οι σχέσεις μέχρι τώρα χάθηκαν λόγω μειωμένων ή αυξημένων συναισθημάτων. Και αν δεν έχεις αυτά, ΔΕΝ χρειάζεσαι καμία σχέση. Τόσο απλό.

Πρέπει να τα διαλύσεις όλα, να τα κάψεις. Γιατί στην τελική, τα συναισθήματα μόνο κακό φέρνουν. Κατέρριψέ τα! Σκότωσέ τα! Και θα δεις, θα πάνε όλα καλά. Γιατί έτσι πρέπει.


cipherk.

Ιωνάθαν.

Κι ήταν τότε που ήρθαν εκείνοι αργά ένα βράδυ και βρήκαν τον Ιωνάθαν να ανεμοπορεί γαλήνιος και μονάχος στον πολυαγαπημένο του ουρανό. Οι δυο γλάροι που εμφανίστηκαν, από ένας στο πλάι της κάθε φτερούγας του, ήταν καθάριοι σαν την αστροφεγγιά, με μια λάμψη απαλή και φιλικοί στον αέρα της βαθιάς νύχτας. Πιο όμορφη απ'όλα, όμως, ήταν η επιδεξιότητα με την οποία πετούσαν, κινώντας τις άκρες των φτερών τους σε μια σταθερή απόσταση ακριβώς τριών εκατοστών από τα δικά του.

Χωρίς προειδοποίηση ο Ιωνάθαν τους υπέβαλε στο τεστ του, ένα τεστ που δεν το είχε περάσει ποτέ κανένας γλάρος. Έστρεψε τις φτερούγες και μείωσε την ταχύτητά του στο ένα μίλι την ώρα, μένοντας σχεδόν ακίνητος. Τα δυο ακτινοβόλα πουλιά ελάττωσαν σχεδόν ταυτόχρονα και με την ίδια ευκολία την δική τους ταχύτητα, διατηρώντας πάντα την ίδια απόσταση. Γνώριζαν την τεχνική της αργής πτήσης.

Εκείνος δίπλωσε κατόπιν τα φτερά του, έκανε μια βόλτα στον αέρα και βούτηξε με εκατόν ενενήντα μίλια την ώρα. Τον ακολούθησαν κι οι δυο μαζί σαν σαΐτες, σ' έναν άψογο σχηματισμό.

Τέλος ο Ιωνάθαν μετέτρεψε αυτήν την ταχύτητα σε μια μακριά κάθετη αργή περιστροφή. Οι γλάροι τον μιμήθηκαν, χαμογελώντας.

Επανήλθε σε ομαλή πτήση κι έμεινε μερικές στιγμές σιωπηλός πριν μιλήσει:

«Πολύ ωραία», είπε. «Τώρα πείτε μου ποιοι είστε!»

«Ιωνάθαν, είμαστε απ' το Σμήνος σου. Αδέρφια σου είμαστε».

Η φωνή τους ήταν δυνατή και ήρεμη.

«Ήρθαμε να σε ανεβάσουμε πιο ψηλά, να σε πάμε σπίτι σου».

«Εγώ δεν έχω σπίτι. Ούτε Σμήνος. Είμαι Απόβλητος. Και τώρα που μιλάμε βρισκόμαστε στην κορυφή του Μεγάλου Ανέμου των Βουνών. Μερικές δεκάδες μέτρα ψηλότερα και δε θα μπορεί να πάει άλλο το γέρικο κορμί μου».

«Και βέβαια μπορεί, Ιωνάθαν. Μπορεί γιατί το 'χεις μάθει να το κάνει. Τελείωσες τη φοίτησή σου στο ένα σχολείο και τώρα ήρθε η ώρα ν' αρχίσεις σ' ένα άλλο».

Η κατανόηση που φώτιζε όλη του τη ζωή έλαμψε πάλι εκείνη τη στιγμή για τον Ιωνάθαν το Γλάρο. Δίκιο είχαν. Μπορούσε να πετάξει ψηλότερα κι ήταν καιρός πια να πάει σπίτι του.

'Εριξε μια τελευταία παρατεταμένη ματιά στον ουρανό και σε εκείνη τη μεγαλόπρεπη, ασημένια γη, όπουυ τόσα πολλά είχε μάθει.

«Είμαι έτοιμος», είπε τελικά.

Κι ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον ο Γλάρος υψώθηκε μαζί με τα άλλα δυο αστροφώτιστα θαλασσοπούλια κι εξαφανίστηκε μέσα σ' έναν απόλυτα σκοτεινιασμένο ουρανό.

[Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, Richard Bach, Εκδόσεις Διόπτρα]
cipherk.

full moon.

Ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου. Οι μαλακίες να γίνονται κάθε φορά που προσπαθείς να καταφέρεις κάτι. Ψέμματα, ανούσια και αναίτια. Μυστικά από εδώ, μυστικά απο εκεί. Μαλακίες εδώ, μαλακίες εκεί.
Και στο τέλος τι? Πίκρα παντού. Και το φεγγάρι να σε κοιτάζει από εκεί ψηλά, ειρωνικά.

Όχι, δεν φταίει το φεγγάρι. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Πώς γίνεται να φταίει αυτό το πανέμορφο ουράνιο σώμα, για κάτι που συμβαίνει με εσένα. Με εσένα και εκείνη. Με εκείνη.

Εκείνη.


Δεν γνωρίζεις τι γίνεται. Και αυτό είναι που σου σπάει τα νεύρα. Που κάνει την αναπνοή σου βαριά και δύσκολη. Τα όνειρά σου σφύζουν από την εικόνα της. Ακόμα και αν δεν την έχεις δει ποτέ. Ξυπνάς λουσμένος στον ιδρώτα, με τους σφυγμούς της καρδιάς σου να φτάνουν στα ύψη. Και όλα αυτά για εκείνη.

Εκείνη.

Πόσα πράγματα θα έκανες για έστω μια στιγμή μαζί της. Πόσα πράγματα μπορείς να αλλάξεις, για εκείνη. Πόση δύναμη σου δίνει μία μόνο σκέψη της. Μία εικόνα στο μυαλό σου.

Εκείνη.

Και το φεγγάρι σε κοιτάζει, από ψηλά. Λέγοντάς σου: "Υπομονή".


Καληνύχτες και καλό μήνα.
cipherk.