Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

.(εμ)πιστ(οσυν)η.

Ειναι νωρις το πρωι, και νιωθεις μονος. Σηκωθηκες γιατι επρεπε να σηκωθεις, σηκωθηκες γιατι ειχες υποχρεωση. Και ποια ηταν αυτη? Δεν θυμασαι πια. Δεν εχει πλεον νοημα, οχι τιποτε αλλο. Απλα ξερεις πως κατι εχασες, και πως πρεπει να επαναληφθει μια ολοκληρη διαδικασια, ωστε να μην το ξαναχασεις την επομενη φορα. Εξ'ου και η πικρα που σε τρωει.

Αλλα θα μου πεις, εσυ ησουν αυτος που εμμεσως το αποφασισε αυτο. Εσυ εκανες εμμεσως την επιλογη να μην ερθει ποτε το σημερα. Εσυ και αυτοι. Αυτοι? Ναι, δεν ειναι δυσκολο να καταλαβεις για ποιους μιλω. Αυτοι που σε επισκεφθηκαν ξανα εχθες. Η μαλλον, που εσυ καλεσες, ικετευοντας για βοηθεια. Και πραγματι σε βοηθησαν. Σε καθοδηγησαν, σου ειπαν την γνωμη τους. Κι εσυ τους ακουσες, οπως σε ακουσαν και αυτοι.

Και τελικα? Πηρατε καποια αποφαση? Αμε. Βρηκαμε την λυση. Και η αληθεια ειναι πως αρχικα φοβηθηκαμε να παραδεχθουμε πολλα πραγματα, οπως καθε φορα. Αλλα τελικα μιας και ξερουμε ο ενας τον αλλο τοσο καλα, δεν αργησαμε να καταλαβουμε τι ηταν σωστο και τι λαθος. Τι νιωθουμε και τι νομιζουμε πως νιωθουμε.

Και ο πονος? Ο πονος ειναι ακομα εκει. Θα χρειαστει μεγαλη προσπαθεια, δεν ειναι ευκολο να φυγει. Δεν μπορεις να τον βγαλεις ευκολα απο μεσα σου. Και η μαλακια ειναι πως πρακτικα δεν μπορεις να κανεις τιποτα για την ενεργο καταπολεμηση του. Απλα περιμενεις με την υποψια πως καποια στιγμη θα φυγει. Και θα σε αφησει να παρεις μια βαθια ανασα και να συνεχισεις.
Και τα αισθηματα? Αχ, τα αισθηματα. Ο καρκινος και ταυτοχρονα η πεμπτουσια της ανθρωπινης ψυχης. Καταπιεζονται, αλλαζουν, μετατρεπονται. Ποτε δεν ξερεις το που, το πως και το γιατι ενος συναισθηματος. Δυσκολο πραγμα.
Και τα ονειρα? Οι φιλοδοξιες? Οι ελπιδες? Αυτα..αυτα ειναι πολυ μακρινα. Τα εχουμε καψει απο καιρο, εχουμε σταματησει να ελπιζουμε. Εχουμε σταματησει να εχουμε πιστη και εμπιστοσυνη στους ανθρωπους. Μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου ειναι οι ανθρωποι που μπορουμε να εμπιστευθουμε.

Κι εκει που παει να γινει η αλλαγη, η διαφορα, εκει που ερχεται το χερι που θα μας βγαλει απο τον βουρκο και τη λασπη, το νιωθεις πως αντι να σε τραβαει, να σε πιεζει, να σε πνιγει, να προσπαθει να σε γρατζουνισει στο προσωπο. Κι εσυ αυτο το υπομενεις, γιατι ακομα πιστευεις πως θα καταφερει να σε σωσει, να σε τραβηξει.

Πες μου. Ακομα το πιστευεις?
cipherk.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου