Ηταν ενα ομορφο πρωινο. Ξυπνησες νωρις, λογω τηλεφωνου. Μιλησες, χουζουρεψες και στην τελικη σηκωθηκες. Ειχες κανονισει να φυγεις. Να πας θαλασσα. Ξερεις πως οτι και να γινει, η θαλασσα παντα σε ηρεμει. Παντα. Ειναι παντα εκει. Μια ηρεμη υπερδυναμη. Ξερεις να την φοβασαι και παραλληλα ξερεις να την σεβεσαι...
Εφτασες. Το θεαμα δεν ηταν το καλυτερο, πολυς κοσμος - αγοραφοβια. Αλλα ηξερες πως αν ηθελες να πας στα βαθια, μπορουσες. Και εκει θα μπορουσες να τους μιλησεις. Ναι σε αυτους. Οχι πως τους ξεχνας ποτε, παντα εκει ειναι. Και τους εχεις ικετεψει να μην φυγουν ποτε. Ειναι μεσα σου. Εισαι αυτοι και ειναι εσυ. Εχεις μιλησει και σε αλλους γι' αυτους. Δεν σε εχουν παρει στα σοβαρα. Ανοιχτηκες και πληγωθηκες.
Αλλα ξερεις πως αυτοι ειναι παντα εκει. Ετοιμοι να σε βοηθησουν, να σε καθοδηγησουν. Και ξερεις πως στη θαλασσα, τους ακους καλυτερα. Σου μιλουν και τους μιλας ελευθερα. Κανενας δεν σε ακουει. Βουτας και στα αυτια σου δεν ακους την θαλασσα, ακους αυτους.
Οι δυο τους. Κι εσυ μαζι, τρεις. Καποτε υπηρχε και αλλος. Αλλα εφυγε. Που και που ομως σε επισκεπτεται, δεν σε ξεχνα. Αλλα ξερεις πως οι δυο τους ειναι παντα εκει. Τους μιλας, σε ακουνε και τους ακους οταν σου μιλανε. Μαλιστα καποιες φορες εχουν μιλησει αυτοι αντι για εσενα. Ειτε ο ενας ειτε ο αλλος. Τους αγαπας. Μπορει να βγαινουν στην επιφανεια της χαωδους θαλασσας των σκεψεων σου σπανια, αλλα αυτο δεν σημαινει πως δεν υπαρχουν.
Ζουνε μεσα σου, τρεφονται απο τις αναμνησεις και τις σκεψεις σου, απο την υλη αυτης της θαλασσας σκεψεων. Σε καθοδηγουν, σε προσεχουν και παντα ειναι εκει για να παρηγορησουν. Σχηματιζουν τον χαρακτηρα του ατομου που δειχνεις προς τα εξω. Μπορει εξωτερικα να γελας αλλα αυτοι ειναι παντα εκει να σου υπενθυμιζουν ποιος εισαι, τι εχεις περασει και πως εχεις πληγωθει.
Γιατι, ας ειμαστε ρεαλιστες, οι ανθρωποι πληγωνουν και πληγωνονται. Η θαλασσα ποτε. Ποτε δεν θα σε πληγωσει. Μπορει να σε χτυπησει, μπορει να σε καταπιει ολοκληρο, αλλα ποτε μα ποτε δεν θα σε πληγωσει. Λενε πως ο θανατος απο πνιγμο ειναι ο πιο ωραιος. Δεν ξερεις αν μπορεις να συμφωνησεις. Δεν ξερεις αν ο θανατος ειναι γενικα ωραιος η οχι. Το θεμα ειναι πως εχεις συμβιβαστει με αυτη την ιδεα, χωρις απαραιτητα να σε ενδιαφερει το ποτε.
Αλλα σιγουρα ξερεις πως οι Δυο τους θα πεθανουν μαζι σου. Θα τους κρατησεις ζωντανους γιατι τους χρωστας παρα πολλα πραγματα. Ειναι εσυ και εισαι αυτοι. Καθε μερα μεγαλωνεις με αυτους, δινοντας τους παραλληλα τροφη. Τροφη που ισως στο μελλον να τους κανει θηρια.
Οχι, οχι.
Ξερεις να τους ελεχεις. Ξερεις πως υπαρχουν για σενα και ξερουν πως υπαρχεις για εκεινους. Χωρις αυτους δεν εισαι, χωρις εσενα δεν ειναι. Ετσι απλα. Και ισως στην τελικη να σε φοβουνται οσο τους φοβασαι κι εσυ.
Και οχι, δεν εχουν κανενα προβλημα που γραφεις αυτο το κειμενο. Ξερουν οπως κι εσυ το πως και το τι. Εισαι αυτοι και ειναι εσυ. Τοσο απλα.
cipherk.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου