Okay λοιπόν. Βαθιά ανάσα και ξεκινάμε. Ουφ. Τόσα πράγματα, τόσα πρόσωπα, τόσα γεγονότα. Η αλήθεια είναι πως ναι, όλο αυτόν τον καιρό βαριόμουν να γράψω, δεν μου έβγαινε. Και να που ένα κομμάτι μου έδωσε, νομίζω, την έμπνευση που χρειαζόμουν. Έχει τόσο περίεργο στίχο, τόσο..κάπως. Προσωπικά, σαν τραγούδι το θεωρώ πανέμορφο. Το παράδοξο είναι πως παρόλη την μείζονα μελωδία (στο μεγαλύτερο μέρος) του, παρόλο το περίεργο, σχετικά ανεβαστικό, ρυθμό του, μου βγάζει μια πικρία.
Μια πικρία περίεργη αλλά ταυτόχρονα μεθυστική. Στα κάτι λιγότερο από 4 λεπτά που διαρκεί με παρασέρνει σε μια αλλόκοτη αίσθηση. Διαφορετική, ιδανική, ακατάληπτη, μοναδική.
Οι στίχοι. Οι στίχοι κρύβουν πάντα ένα νόημα. Πολιτικό? Συναισθηματικό? Ίσως. Ανάλογα πως και σε τι κατάσταση τους ακούει κανείς. Μπορείς να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Πάντα μου άρεσε η λογική αυτή. Να αφήνεις τον ακροατή να βγάζει ένα δικό του νόημα. Αυτό που στην εκάστοτε περίπτωση θέλει να βγάλει.
Αλλά αρκετά για αυτό. Αν θες να το ακούσεις, απλώς δες τον τίτλο.
Ουφ. Ναι. Επιστροφή. Το κομμάτι τελείωσε και ξαναπατάω το repeat. Ξανά και ξανά και ξανά. Για να συνεχίσω να γράφω. Μου είπαν να μην πιεστώ να γράψω, πως θα βγει μόνο του. Ας είναι. Ήθελα τόσο πολύ, μου είχε λείψει αυτό το παράδοξο συναίσθημα.
Ξέρω πως κάθε στιγμή που ζούμε μας σημαδεύει. Στον βαθμό που εμείς, με την λογική μας, την αφήνουμε να κάνει κάτι τέτοιο. Όσο περισσότερο συναισθηματικά ζεις, όσο δεν βάζεις λογικούς φραγμούς σε αυτά που κάνεις (γαμώτο, πάλι το γύρισα σε β' ενικό), τόσο πιο εύκολα σημαδεύεσαι. Τόσο πιο εύκολα πληγώνεσαι. Η λογική έχει σώσει πολλούς, ας το παραδεχτούμε αυτό. Ταυτόχρονα όμως όσο πιο πολύ την χρησιμοποείς τόσο περισσότερο κουράζεσαι, τόσο περισσότερο κλείνεσαι στον εαυτό σου. Τόσο περισσότερο αποστασιοποιείσαι. Αυτή όμως η απόσταση, σε κάνει να βλέπεις πράγματα, να τα περιμένεις, να σου φαίνονται πολλά πράγματα προβλέψιμα, λογικά.
Αλλόκοτα συναισθήματα, λογική μαζί με πάθος, ένας καταραμένος συνδυασμός. Μπορούν να υπάρξουν μαζί τελικά?
Και τα σημάδια του χρόνου? Οι γραμμές στα χέρια? Αυτά τι σου θυμίζουν?
cipherk.
Μια πικρία περίεργη αλλά ταυτόχρονα μεθυστική. Στα κάτι λιγότερο από 4 λεπτά που διαρκεί με παρασέρνει σε μια αλλόκοτη αίσθηση. Διαφορετική, ιδανική, ακατάληπτη, μοναδική.
Οι στίχοι. Οι στίχοι κρύβουν πάντα ένα νόημα. Πολιτικό? Συναισθηματικό? Ίσως. Ανάλογα πως και σε τι κατάσταση τους ακούει κανείς. Μπορείς να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Πάντα μου άρεσε η λογική αυτή. Να αφήνεις τον ακροατή να βγάζει ένα δικό του νόημα. Αυτό που στην εκάστοτε περίπτωση θέλει να βγάλει.
Αλλά αρκετά για αυτό. Αν θες να το ακούσεις, απλώς δες τον τίτλο.
Ουφ. Ναι. Επιστροφή. Το κομμάτι τελείωσε και ξαναπατάω το repeat. Ξανά και ξανά και ξανά. Για να συνεχίσω να γράφω. Μου είπαν να μην πιεστώ να γράψω, πως θα βγει μόνο του. Ας είναι. Ήθελα τόσο πολύ, μου είχε λείψει αυτό το παράδοξο συναίσθημα.
Ξέρω πως κάθε στιγμή που ζούμε μας σημαδεύει. Στον βαθμό που εμείς, με την λογική μας, την αφήνουμε να κάνει κάτι τέτοιο. Όσο περισσότερο συναισθηματικά ζεις, όσο δεν βάζεις λογικούς φραγμούς σε αυτά που κάνεις (γαμώτο, πάλι το γύρισα σε β' ενικό), τόσο πιο εύκολα σημαδεύεσαι. Τόσο πιο εύκολα πληγώνεσαι. Η λογική έχει σώσει πολλούς, ας το παραδεχτούμε αυτό. Ταυτόχρονα όμως όσο πιο πολύ την χρησιμοποείς τόσο περισσότερο κουράζεσαι, τόσο περισσότερο κλείνεσαι στον εαυτό σου. Τόσο περισσότερο αποστασιοποιείσαι. Αυτή όμως η απόσταση, σε κάνει να βλέπεις πράγματα, να τα περιμένεις, να σου φαίνονται πολλά πράγματα προβλέψιμα, λογικά.
Αλλόκοτα συναισθήματα, λογική μαζί με πάθος, ένας καταραμένος συνδυασμός. Μπορούν να υπάρξουν μαζί τελικά?
Και τα σημάδια του χρόνου? Οι γραμμές στα χέρια? Αυτά τι σου θυμίζουν?
cipherk.
Είμαι ακριβώς στη φάση που δεν ξέρω αν πρέπει να προτάξω συναίσθημα ή λογική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις νομίζω από τα συναισθήματα παίρνεις περισσότερα. Η λογική θα σε προστατεύσει, το συναίσθημα θα σου δώσει ζωή. Μπορεί και πόνο, αλλά θα σου δώσει και ζωή.
Δεν ξέρω τι να πω πάνω στο σχόλιό σου, αλήθεια.
ΔιαγραφήΕίναι ανάλογα με το τι πραγματικά θέλεις νομίζω, την εκάστοτε φάση της ζωής σου. Αλλά το να ξέρεις τι θέλεις είναι ακόμα πιο δύσκολο από την ίσως απλή επιλογή ανάμεσα σε συναίσθημα και λογική. Και αυτό είναι που περιπλέκει τα πράγματα.
Και το όλο ερώτημά μου είναι το αν μπορείς να κάνεις μια ταυτόχρονη επιλογή και των δύο.