Πάει καιρός. Την προηγούμενη φορά που έγραψα, το έκανα γιατί ήθελα να μοιραστώ εκείνα τα συναισθήματα που είχα...τα οποία δυστυχώς ακόμα έχω και με καίνε όσο τίποτε άλλο. Δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως...πως τόσα πράγματα έχουν αλλάξει, τόσα πράγματα έχουν μετατραπεί σε απλές και φαινομενικά αθώες αναμνήσεις. Δεν γίνεται να τελειώσουν όλα έτσι. Δεν πρέπει, δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορώ.
Και βλέπεις, δυο μέρες πέρασαν μόνο και ήδη αισθάνομαι το παγωμένο πέπλο της μοναξιάς να με καταβάλλει, να με δένει, να μου σφίγγει την καρδιά σαν μέγγενη. Ένα χαμόγελό σου. Αυτό θα τα απαλύνει όλα. Μια σου λέξη, μια σου φράση. Όσο ανόητη και αν είναι. Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τα πάρω όλα αυτά. Είναι αναμνήσεις πλέον. Μου λείπεις. Εσύ, τα χαζά σου αστεία, το γέλιο σου, τα όσα ζήσαμε, τα όσα είχαμε πει να κάνουμε μαζί και ποτέ δεν κάναμε. Μου λείπεις.
Ότι βάζεις στόχο και προσπαθείς το καταφέρνεις, εμένα αυτό μου έχει δείξει η ποταπή σε εμπειρίες ζωή μου. Όταν θες κάτι το προσπαθείς. Όταν χάσεις κάτι τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία του, την αξία που είχε για εσένα. Και τότε θες να το ξανακερδίσεις, γιατί καταλαβαίνεις πως υπήρξε για κάποιον λόγο. Για κάποιον λόγο μπήκε στη ζωή σου. Γιατί είσαι εσύ.
Και τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι συνέχεια, ακατάπαυστα, και σχεδόν με έναν φρενήρη ρυθμό το μυαλό μου τρέχει. Τρέχει στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον. Τρέχει να δει που έγινε το λάθος. Και όταν το βρει διαλύεται, σκορπίζει σε κατευθύνσεις περίεργες, μπερδεμένες, τυχαίες. Ήσουν κάτι μοναδικό, κάτι που δεν πρόκειται να ξαναζήσω, όσο και αν το θέλω. Σε χρειάζομαι δίπλα μου. Και εγώ είχα μισόκλειστα τα μάτια μου, ανίκανος να το παραδεχτώ, να ρίξω, να πατήσω κάτω τον εγωισμό και τον ναρκισσισμό μου. Σε χρειάζομαι.
Αλλά η ζωή θα προχωρήσει, ο χρόνος θα κυλήσει, η κλεψύδρα θα γυρίσει ξανά. Και κάποτε θα λέμε..."Θυμάσαι?"
Όχι, δεν θέλω να το σκέφτομαι καν.
Μα έτσι θα γίνει.
Όχι δεν θέλω να το ξανακούσω αυτό.
Το ξέρεις πως έτσι θα γίνει.
Αρνούμαι να το δεχθώ, δεν θέλω να γίνει έτσι...όχι έτσι. Σ'αγαπώ.
cipherk.
Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως...πως τόσα πράγματα έχουν αλλάξει, τόσα πράγματα έχουν μετατραπεί σε απλές και φαινομενικά αθώες αναμνήσεις. Δεν γίνεται να τελειώσουν όλα έτσι. Δεν πρέπει, δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορώ.
Και βλέπεις, δυο μέρες πέρασαν μόνο και ήδη αισθάνομαι το παγωμένο πέπλο της μοναξιάς να με καταβάλλει, να με δένει, να μου σφίγγει την καρδιά σαν μέγγενη. Ένα χαμόγελό σου. Αυτό θα τα απαλύνει όλα. Μια σου λέξη, μια σου φράση. Όσο ανόητη και αν είναι. Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τα πάρω όλα αυτά. Είναι αναμνήσεις πλέον. Μου λείπεις. Εσύ, τα χαζά σου αστεία, το γέλιο σου, τα όσα ζήσαμε, τα όσα είχαμε πει να κάνουμε μαζί και ποτέ δεν κάναμε. Μου λείπεις.
Ότι βάζεις στόχο και προσπαθείς το καταφέρνεις, εμένα αυτό μου έχει δείξει η ποταπή σε εμπειρίες ζωή μου. Όταν θες κάτι το προσπαθείς. Όταν χάσεις κάτι τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία του, την αξία που είχε για εσένα. Και τότε θες να το ξανακερδίσεις, γιατί καταλαβαίνεις πως υπήρξε για κάποιον λόγο. Για κάποιον λόγο μπήκε στη ζωή σου. Γιατί είσαι εσύ.
Και τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι συνέχεια, ακατάπαυστα, και σχεδόν με έναν φρενήρη ρυθμό το μυαλό μου τρέχει. Τρέχει στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον. Τρέχει να δει που έγινε το λάθος. Και όταν το βρει διαλύεται, σκορπίζει σε κατευθύνσεις περίεργες, μπερδεμένες, τυχαίες. Ήσουν κάτι μοναδικό, κάτι που δεν πρόκειται να ξαναζήσω, όσο και αν το θέλω. Σε χρειάζομαι δίπλα μου. Και εγώ είχα μισόκλειστα τα μάτια μου, ανίκανος να το παραδεχτώ, να ρίξω, να πατήσω κάτω τον εγωισμό και τον ναρκισσισμό μου. Σε χρειάζομαι.
Αλλά η ζωή θα προχωρήσει, ο χρόνος θα κυλήσει, η κλεψύδρα θα γυρίσει ξανά. Και κάποτε θα λέμε..."Θυμάσαι?"
Όχι, δεν θέλω να το σκέφτομαι καν.
Μα έτσι θα γίνει.
Όχι δεν θέλω να το ξανακούσω αυτό.
Το ξέρεις πως έτσι θα γίνει.
Αρνούμαι να το δεχθώ, δεν θέλω να γίνει έτσι...όχι έτσι. Σ'αγαπώ.
cipherk.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου