Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την νύχτα, ένα χρόνο πριν. Ήταν σαν να ξυπνάω από ένα όνειρο, ένα πολύ αληθινό όνειρο με τον πιο βίαιο και βάναυσο τρόπο. Και το πιο αστείο γεγονός είναι πως οι μέρες ένα χρόνο μετά, σχεδόν συμπίπτουν. Βράδυ Τρίτης 2 Ιουλίου τότε, ξημερώματα Τετάρτης 2 Ιουλίου και σήμερα. Ειρωνικό τουλάχιστον. Το σύμπαν έχει έναν ιδιαίτερα καυστικό τρόπο να σε κοροιδεύει και να σε χλευάζει, και κάπως έτσι, να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έχεις καταφέρει να κάνεις από τότε μέχρι σήμερα, πόσο έχεις προχωρήσει με την ζωή σου, πόσο έχεις αλλάξει. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σου, πόσο έχεις αλλάξει τους γύρω σου, πόσο μεγάλη απόσταση έχεις διανύσει από τότε στην σκάλα που κάποιος κάποτε είχε ονομάσει χάος.
Λοιπόν, ένα χρόνο μετά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει, αν εξαιρέσεις αυτά που έτσι κι αλλιώς γίνονται. Τι εννοώ? Το ότι είμαι κατά ένα έτος μεγαλύτερος, κατά ένα έτος πιο κουρασμένος, κατά ένα έτος πιο απογοητευμένος. Απογοητευμένος που δεν έχω την δύναμη να προχωρήσω. Να σε αφήσω, να σε βγάλω από το μυαλό μου. Είναι λες και έχεις χαράξει με το πιο κοφτερό μαχαίρι στο μυαλό μου το όνομά σου, την φωνή σου, το γέλιο σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, το χάδι σου. Και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ουλή που έχει αφήσει αυτό το τραύμα. Και το λέω με υπερηφάνεια αυτό, νιώθω πολύ τυχερός που ήσουν εκεί, για όσο διάστημα ήσουν εκεί, μακάρι να ήταν περισσότερο, μακάρι να ήταν μεγαλύτερη η ουλή, πιο βαθιά, πιο δύσκολο να επουλωθεί.
Κι όμως, επουλώθηκε. Δύσκολα μεν, αλλά επουλώθηκε. Κάτι για το οποίο είμαι ακόμα πιο υπερήφανος. Και αυτό γιατί μου έδειξες πως ακόμα και οι άνθρωποι που πιστεύεις πως δεν θα σε αφήσουν ποτέ, οι άνθρωποι που πιστεύεις πως θα είναι κοντά σου, οι άνθρωποι που σου είναι αγαπητοί μπορούν να σε πληγώσουν με τον χειρότερο τρόπο. Και ποιός είναι ο τρόπος? Να σε αφήσουν. Και να μην γυρίσουν ποτέ ξανά. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι πάντα φεύγουν, είτε σε ως φυσικές παρουσίες, είτε πνευματικά. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να αναζητούν την ελευθερία, και όχι για να φυλακίζονται από οτιδήποτε. Από μία σχέση, από κάποιον φίλο τους, από μία κοινωνία, από μία ιδέα, από μία θρησκεία. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να κάνουν αυτό που θέλουν, να έχουν την επιλογή να κάνουν αυτό που η συνείδησή τους θεωρεί καλύτερο και σωστότερο για την πνευματική και ψυχική τους ηρεμία. Και οι άνθρωποι που φυλακίζονται από τα παραπάνω δεν είναι παρά υποχείρια, πιόνια, στο τραπέζι των ελεύθερων.
Και μου έδειξες και την άλλη πλευρά. Μου έδειξες πως είναι να σε αγαπά κάποιος υπέρμετρα, να σε λατρεύει, και να τον λατρεύεις κι εσύ εις διπλούν. Μου έδειξες πως είναι να νοιάζεσαι για κάποιον, μου έμαθες την έννοια της λέξης "αγαπώ". Μου δίδαξες την αγάπη και τον πόνο, μου έμαθες ξανά το "γειά" και το "αντίο". Και δεν νομίζω πως θα μπορέσω να σου τα ξεπληρώσω ποτέ όλα αυτά.
Ό,τι είμαι σήμερα, έναν χρόνο μετά, οφείλεται σε εσένα. Εσύ μου άνοιξες τα μάτια, εσύ μου έδειξες το χρώμα που υπάρχει στην ζωή και εσύ μου έμαθες πως είναι να κλείνεις τα μάτια και να δακρύζεις, πως είναι να μην θες να ρίξεις ούτε μία ματιά παραπάνω σε αυτά που σε κάνουν να πονάς. Και παρόλο που ξέρω πως δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο, δεν με πειράζει. Ίσως καλύτερα να μην το διαβάσεις ποτέ. Ίσως κάποια στιγμή, αν ποτέ οι δρόμοι μας μας φέρουν πάλι κοντά, να σου το δώσω εγώ ο ίδιος να το διαβάσεις. Μπορεί. Αλλά θέλω να ξέρεις πως σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που με έκανες ό,τι είμαι σήμερα, σε ευχαριστώ που μου έδειξες τι σημαίνει αγάπη και πόσο πονάει όταν την χάνεις.
Το χαμόγελό σου θα είναι πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου.
Γι'αυτό θα'θελα να χαμογελάς.
cipherk
Λοιπόν, ένα χρόνο μετά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει, αν εξαιρέσεις αυτά που έτσι κι αλλιώς γίνονται. Τι εννοώ? Το ότι είμαι κατά ένα έτος μεγαλύτερος, κατά ένα έτος πιο κουρασμένος, κατά ένα έτος πιο απογοητευμένος. Απογοητευμένος που δεν έχω την δύναμη να προχωρήσω. Να σε αφήσω, να σε βγάλω από το μυαλό μου. Είναι λες και έχεις χαράξει με το πιο κοφτερό μαχαίρι στο μυαλό μου το όνομά σου, την φωνή σου, το γέλιο σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, το χάδι σου. Και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ουλή που έχει αφήσει αυτό το τραύμα. Και το λέω με υπερηφάνεια αυτό, νιώθω πολύ τυχερός που ήσουν εκεί, για όσο διάστημα ήσουν εκεί, μακάρι να ήταν περισσότερο, μακάρι να ήταν μεγαλύτερη η ουλή, πιο βαθιά, πιο δύσκολο να επουλωθεί.
Κι όμως, επουλώθηκε. Δύσκολα μεν, αλλά επουλώθηκε. Κάτι για το οποίο είμαι ακόμα πιο υπερήφανος. Και αυτό γιατί μου έδειξες πως ακόμα και οι άνθρωποι που πιστεύεις πως δεν θα σε αφήσουν ποτέ, οι άνθρωποι που πιστεύεις πως θα είναι κοντά σου, οι άνθρωποι που σου είναι αγαπητοί μπορούν να σε πληγώσουν με τον χειρότερο τρόπο. Και ποιός είναι ο τρόπος? Να σε αφήσουν. Και να μην γυρίσουν ποτέ ξανά. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι πάντα φεύγουν, είτε σε ως φυσικές παρουσίες, είτε πνευματικά. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να αναζητούν την ελευθερία, και όχι για να φυλακίζονται από οτιδήποτε. Από μία σχέση, από κάποιον φίλο τους, από μία κοινωνία, από μία ιδέα, από μία θρησκεία. Μου έδειξες πως οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να κάνουν αυτό που θέλουν, να έχουν την επιλογή να κάνουν αυτό που η συνείδησή τους θεωρεί καλύτερο και σωστότερο για την πνευματική και ψυχική τους ηρεμία. Και οι άνθρωποι που φυλακίζονται από τα παραπάνω δεν είναι παρά υποχείρια, πιόνια, στο τραπέζι των ελεύθερων.
Και μου έδειξες και την άλλη πλευρά. Μου έδειξες πως είναι να σε αγαπά κάποιος υπέρμετρα, να σε λατρεύει, και να τον λατρεύεις κι εσύ εις διπλούν. Μου έδειξες πως είναι να νοιάζεσαι για κάποιον, μου έμαθες την έννοια της λέξης "αγαπώ". Μου δίδαξες την αγάπη και τον πόνο, μου έμαθες ξανά το "γειά" και το "αντίο". Και δεν νομίζω πως θα μπορέσω να σου τα ξεπληρώσω ποτέ όλα αυτά.
Ό,τι είμαι σήμερα, έναν χρόνο μετά, οφείλεται σε εσένα. Εσύ μου άνοιξες τα μάτια, εσύ μου έδειξες το χρώμα που υπάρχει στην ζωή και εσύ μου έμαθες πως είναι να κλείνεις τα μάτια και να δακρύζεις, πως είναι να μην θες να ρίξεις ούτε μία ματιά παραπάνω σε αυτά που σε κάνουν να πονάς. Και παρόλο που ξέρω πως δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο, δεν με πειράζει. Ίσως καλύτερα να μην το διαβάσεις ποτέ. Ίσως κάποια στιγμή, αν ποτέ οι δρόμοι μας μας φέρουν πάλι κοντά, να σου το δώσω εγώ ο ίδιος να το διαβάσεις. Μπορεί. Αλλά θέλω να ξέρεις πως σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που με έκανες ό,τι είμαι σήμερα, σε ευχαριστώ που μου έδειξες τι σημαίνει αγάπη και πόσο πονάει όταν την χάνεις.
Το χαμόγελό σου θα είναι πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου.
Γι'αυτό θα'θελα να χαμογελάς.
cipherk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου