Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

life, lies and death.

Όμορφες, φθινοπωρινές μέρες. Κάποιες ηλιόλουστες, κάποιες συννεφιασμένες, βροχερές. Μέρες με νόημα, μέρες χωρίς σκοπό, μέρες δύσκολες, εύκολες, σύντομες ή αργές. Μέρες που προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου, μέρες που είσαι σίγουρος για σένα, μέρες απογοητευτικές ή ενθαρρυντικές. Και εσύ, περνάς μέσα στον κόσμο σαν φάντασμα, χωρίς να δίνεις σημασία και χωρίς να σου δίνει κι εσένα κανείς την σημασία που χρειάζεσαι ωστε να πάρεις σάρκα και οστά, την σημασία που χρειάζεσαι για να αναπνεύσεις. Μα, δεν ήταν πάντα έτσι? Δεν ήσουν πάντα ένα αερικό, ένας άνθρωπος χωρίς σχήμα και χωρίς υπόσταση, ένα πνεύμα στο χωριό των ζωντανών νεκρών?

Κι όμως, ο άνθρωπος που πιστεύεις πως ήσουν και πως είσαι, δεν είναι ο άνθρωπος που θες. Δεν είναι ο άνθρωπος που έλεγες πως δεν θα δώσει σημασία σε κούφια λόγια, δεν είναι ο άνθρωπος που δεν θα επενδύσει πάνω σε ψεύτικες υποσχέσεις, δεν είναι ο άνθρωπος που θα δει μέσα από το ψέμα, αλλά αντιθέτως θα το πιστέψει, ακριβώς γιατί θέλει να το πιστέψει, ΘΕΛΕΙ να πιστέψει πως αυτό το τόσο μα τόσο κάλπικο γεγονός είναι κάτι το όμορφο, κάτι το οποίο αξίζει να το έχει, γιατί έτσι φαίνεται. Όλα έτσι φαίνονται. Σε όλα θες να πιστέψεις, σε όλα θες να αφεθείς να σε παρασύρουν και καταλήγεις να παρασύρεσαι και εν τέλει να πνίγεσαι εσύ από τα δικά σου δάκρυα, μέσα στην δική σου πανταχού-παρούσα πίστη σου στον κόσμο. Θέλεις τόσο μα τόσο πολύ να αλλάξεις τον κόσμο, να σταματήσεις αυτό τον οργασμό από ψέματα που έχει καταλήξει να κατευθύνει τις ψυχές των ανθρώπων. Και όλο λες πως δεν θα ξανακάνεις το ίδιο λάθος, όλο λες πως δεν θα ξαναπιστέψεις τίποτα από τα λεγόμενα κάποιου ή κάποιας, δεν θα επενδύσεις ποτέ ξανά πάνω στις λέξεις που όλοι μας με τόση ευκολία ξεστομίζουμε. Και καταλήγεις ξανά στον ίδιο φαύλο κύκλο πίστης-απογοήτευσης.

Ο κόσμος αλλάζει γλυκέ μου ονειροπόλε. Δεν είναι για σένα. Ο κόσμος γίνεται μια μηχανή χωρίς συναίσθημα, ένα ανήθικο αστείο χωρίς κανένα νόημα πέρα από την εφήμερη και ανούσια παρουσία μας. Ο κόσμος...Ο κόσμος είναι ένα τέρας, ένα τέρας της καθημερινότητας,ένα τέρας του προσωπικού συμφέροντος, ένα τέρας το οποίο είναι έτοιμο να σε καταπιεί και να σε χωνέψει μέχρι εσύ να πεις το πρώτο "γειά" και το τελευταίο "αντίο". Κι εσύ θες να τον αλλάξεις? Πόσο μα πόσο γελασμένος είσαι πια? Πόσο ρομαντικός...Ανάθεμα.

Μια αγκαλιά χρειάζεσαι μικρέ μου. Μια αγκαλιά που όταν είσαι σε αυτήν τίποτα δεν θα σε αγγίζει. Μια αγκαλιά στην οποία θα μπορείς άφοβα να ονειρευτείς πάλι, θα μπορείς να ζήσεις. Κι έτσι ίσως αλλάξεις τον κόσμο.

cipherk.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου