.stress

Δεν έχω ιδέα πως πρέπει να ξεκινήσω την συγκεκριμένη ανάρτηση. Ίσως με κάποιες πληροφορίες από την Wiki, ίσως με τον ορισμό που δίνει το λεξικό μου, ίσως με κάτι έξυπνο, ίσως και με τίποτα από όλα αυτά. Το θέμα είναι πως αυτό το γαμημένο το άγχος μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα και μορφές και να σε επηρεάσει πάρα πολυ, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Τις περισσότερες φορές αρνητικά. Και αυτό γιατί? Γιατί μπαίνει μέσα σου και σε τρώει, σου γαμάει την ψυχολογία και την λογική, σε διαλύει. It makes you it's bitch με πολύ απλά λόγια.

Και γιατί μου ήρθε τώρα να μιλήσω γι'αυτό? Γιατί τώρα το νιώθω. Όχι δηλαδή πως γενικά είμαι ένας μη αγχώδης τύπος, άλλωστε πλέον το άγχος μου έχει σωματοποιηθεί κατά καιρούς, απλώς τώρα μου συμβαίνει σε βαθμό που θέλω να γράψω. Γιατί πιστέυω πως το γράψιμο, ειδικά όταν ξέρεις πως έστω κάποιος θα διαβάσει τις μπούρδες που θα γράψεις σε ηρεμέι σε ένα βαθμό. Σου δίνει την ψευδαίσθηση πως είσαι σημαντικός για αυτόν που μπήκε στον κόπο να μπει σε αυτή τη σελίδα. Αλλά μάλλον πρέπει να μπω στο ψητό.

Λοιπόν τις τελευταίες μέρες και ενόψει εξεταστικής με ΠΟΛΛΑ μαθήματα και μιας και δεν είμαι και το πιο διαβαστερό παιδί (ούτε καν ένα πράγμα) έχω αρχίσει να αγχώνομαι. Για τα πάντα. Από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο θέμα. Με το διάβασμα, με τους δικούς μου, με το αν θα βρω κοπέλα, με το τι θα κάνω στη ζωή μου. Ξέρεις μου είναι πολύ δύσκολο  να πω " κοιτάω το τώρα και δεν με νοιάζει το μετά". Και ξέρω πως είναι πολύ μεγάλη μαλακία αυτό, μιας και όταν κοιτάς το μετά, χάνεις το τώρα. But, I can't help it.

Γι'αυτό λέω συνεχώς πως θέλω να ξεφύγω. Τελείως. Να αφήσω πίσω τους πάντες και τα πάντα. Ή κάτι τέτοιο. Θέλω ρε παιδί μου μια ανανέωση. Θέλω ένα κάτι. Ένα κάτι που θα αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι, που ζω, που υπάρχω.

Που θέλω να καταλήξω? Στο ότι όλο αυτό το πράγμα που περνάω είναι ένας φάκινγκ φαύλος κύκλος. Αγχώνομαι που δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου, με αποτέλεσμα το άγχος να απωθεί τους λιγοστούς που έχω δίπλα μου. Αγχώνομαι που δεν περνάω μαθήματα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ και να κάτσω να τα διαβάσω τα γαμημένα! Και πάει λέγοντας. Από το πιο μικρό, στο πιο μεγάλο ζήτημα, όλα είναι ένας γαμημένος κύκλος.

Και? Μπορώ να τον σπάσω? Θα δείξει. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Or so they say.
Αυτά. Εν όψει Σεπτέμβρη εύχομαι σε όλους καλή αρχή, καλή πρόοδο. Α και οπως είπα πριν από ένα χρόνο και κάτι, be stoic! :)
cipherk.