single.

Βασικα το να είσα ελεύθερος είναι μια πολύ περίεργη κατάσταση. Και κάποιοι το καταλαβαίνουν, κάποιοι επιλέγουν να μην το καταλάβουν και κάποιοι απλώς δεν τους ενδιαφέρει να καταλάβουν αυτή την περιέργεια. Χωρίς να θέλω να "τσουβαλιάσω"  κόσμο, πιστεύω πως υπάρχουν, ανάλογα με τα παραπάνω και οι αντίστοιχες κατηγορίες ανθρώπων ή και φάσεων ("είμαι σε αυτή τη φάση" κτλ.)

Αυτοί που καταλαβαίνουν την περιέργεια του να είσαι ελεύθερος, είναι οι αποκαλούμενοι και μπακούρια, φορέβερ αλόουν και τα ρέστα. Ξέρετε, καταλαβαίνουν αυτή την περίεργη κατάσταση, λόγω του ότι ζουν μόνιμα σε αυτήν.
Οι επόμενοι, αυτοί που επιλέγουν να μην καταλάβουν, είναι επίσης άνθρωποι που ζουν σε μια παρόμοια με την παραπάνω κατάσταση, απλώς δεν την έχουν φιλοσοφήσει τόσο πολύ, όσο τα άτομα της πρώτης ομάδας. Είναι αυτοί που κάνουν τις λεγόμενες "ελεύθερες σχέσεις", αυτοί που κάνουν ουάν νάιτ σταντ και γενικώς αυτοί που, κατά την άποψή τους φυσικά, "ζουν την ζωή" (το λεγόμενο YOLO).
Και η τελευταία ομάδα είναι οι άνθρωποι που είναι μόνιμα σε μια σχέση. Αυτοί που θέλουν πάντα κάποιον δίπλα τους, και παραδόξως, βρίσκουν πάντα "τον/την κατάλληλο/η".

Λοιπόν το να είσαι ελεύθερος, είναι ωραιο, δε λέω. Έχει μια περιέργεια. Ξέρεις, ελευθερία, δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για τον άλλο, δεν υπάρχουν απαιτήσεις, δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν και τα λοιπά. Ωραία όλα αυτά.

Αλλά ταυτόχρονα νιώθεις και μια μοναξιά. Η μοναξιά αυτή μπορεί μερικές φορές να είναι ευχάριστη, όμως τις περισσότερες φορές σου γαμάει την ψυχολογία. Σου λείπει πολλές φορές αυτό το συναίσθημα, πως έχεις κάποιον και παράλληλα σε έχει και αυτός. Η μοναξιά οδηγεί στη μιζέρια και η μιζέρια κάποια στιγμή σε κουράζει.

Και τότε αρχίζεις και φίλοσοφείς λίγο παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε τα πράγματα. Τα τρία βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα "Ποιός είμαι;", "Τι κάνω;" και "Που πάω;" δεν τέθηκαν από ανθρώπους που ήταν σε σχέση, έτσι δεν είναι; Τέθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν να ασχοληθούν με κάτι καλύτερο, είτε γιατί είχαν ξεπεράσει το στάδιο της ανθρώπινης σχέσης και είχαν βρει μια πνευματική ηρεμία μακριά από τις σαρκικές και μη απολαύσεις, είτε από ανθρώπους που απλώς δεν είχαν σχέση εκείνη την περίοδο. Και το θέμα είναι πως αυτά τα ερωτήματα τίθενται καθημερινά, από ανθρώπους απλούς, που είναι σε παρόμοιες φάσεις.

Άλλωστε, γι'αυτό η φιλοσοφία είναι ίσως η πιο, ας το πούμε τεμπέλικη επιστήμη. Γιατί απαραίτητη ίσως προϋπόθεση για να φιλοσοφήσεις, είναι να έχεις μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Και πως βρίσκεις αυτό το χρόνο? Μα φυσικά απομακρύνεσαι και αποστασιοποιείσαι όσο περισσότερο μπορείς από τις ανθρώπινες σχέσεις.

Βέβαια εδώ κολλάει το εξής ερώτημα: πώς γίνεται να μιλάς για ανθρώπινες σχέσεις σε φιλοσοφική βάση, εφόσον έχεις αποστασιοποιηθεί από αυτές; Παρατηρώντας. Σίγουρα, δεν έχεις και την καλύτερη άποψη για τις ανθρώπινες σχέσεις όταν απλώς τις παρατηρείς, αλλά στάνταρ, έχεις μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για αυτές, ακριβώς επειδή είσαι παρατηρητής και κρίνεις αντικειμενικά.

Ξέφυγα όμως. Ναι, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως, ναι, ωραίο να είσαι ελεύθερος, έχεις ίσως μια πιο σφαιρική άποψη των γεγονότων και καταλαβαίνεις καλύτερα τους γύρω σου. Αλλά ρε γαμώτο, όταν είσαι ελεύθερος σου λείπει αυτό το γαμημένο το συναίσθημα, πως έχεις αξία για κάποιον, πως μετράς, πως κάποιος σε χρειάζεται. Και αυτό, το ότι τον χρειάζεσαι κι εσύ. Ανήκεις σε αυτόν. Και σου ανήκει και αυτός. Έστω και για λίγο καιρό, για όσο κρατά μια σχέση, έχεις κάποιον.

Αυτό, το γαμημένο το συναίσθημα.
cipherk.