Βαριεμαι. Και αυτη η βαρεμαρα με κανει..αδιαφορο. Και με την εννοια του οτι δεν ενδιαφερομαι για το τι συμβαινει γυρω μου, αλλα και με το πως με θεωρουν οι αλλοι. Κατι σαν φαντασμα. Σαν σκια. Ναι ισως τραγικοποιω λιγο τα πραγματα. Αλλα μου αρεσει, οποτε bare with it.
Λοιπον βασικα η σημερινη αναρτηση εχει θεμα το πως καποια πραγματα επαναλαμβανονται ξανα και ξανα και ξανα και ξανα και ξανα στη ζωη ολων ανεξαιρετως των ανθρωπων, χωρις αυτοι να το καταλαβαινουν, μονο και μονο επειδη απλως εκει που υπηρχε ο (α) χαρακτηρας, τωρα την θεση του εχει παρει ο (β) η εκει που υπηρχε το (α) προβλημα τωρα υπαρχει το (β). Περιεργο πραγμα. Αλλα οχι και τοσο αν το καλοσκεφεις.
Ειναι μια ιστορια βασικα. Η οποια επαναλαμβανεται. Σαν κασετα. Κι εκει που πας να σκεφτεις πως "ουφ επιτελους", ξεφυγες απο το παρελθον σου και μπορεις να κανεις μια νεα αρχη, να το, εμφανιζεται μεγαλοπρεπεστατο μπροστα σου. Ολα μαζι. Ειναι λες και ανοιγεις ξανα τα ματια σου και βλεπεις ολα αυτα που ειχες αφησει πισω. Ειναι πραγματικα αξιοπεριεργο το γιατι συμβαινει αυτο. Ειναι σαν να εχεις γεννηθει με μια προδιαγεγραμμενη κατευθυνση, με μια μοιρα. Μισω αυτη τη λεξη. Και τις αντιστοιχες με αυτην που υπαρχουν σε ξενες γλωσσες. Και σχετικα με το τελευταιο, just for the record, δεν υπαρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ γλωσσα που να μην εχει την λεξη μοιρα η κατι αντιστοιχο με αυτην στο λεξιλογιο της.
Οχι, δεν υπαρχει για μενα πραγμα που λεγεται μοιρα. Επειδη δεν θελω να υπαρχει. Δεν μπορω να αντεξω στην ιδεα πως υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο εμενα που με ελεγχει απο "ψηλα" η απο "χαμηλα" οπως το παρει κανεις. Αλλα ελα που το γαμημενο αυτο πραγμα κανει παντου την εμφανιση του. Ελα που δεν μπορω, οσο και να προσπαθω, να του ξεφυγω. Να αλλαξω την ζωη μου.
Σαν μαγνητης. Κατι τετοιο πρεπει να ειναι. Αυτο φταιει για αυτην την ποταπη και τρισαθλια ελξη μου προς εναν σηματοδοτημενο δρομο. Εναν δρομο τον οποιο "οφειλω" και "πρεπει" να παρω. Οχι δεν θα παρω, ευχαριστω. Δεν θελω αλλη επαναληψη, δεν θελω αλλο τετοιο φρικτο τραβηγμα απο το λουρι. Δεν ειμαι ζωο για να χρειαζομαι κατι τετοιο. Εχω μια ελευθερη βουληση. Α, ξεχασα τα εισαγωγικα στο τελευταιο. Οσο ελευθερη τελοσπαντων μπορει να ειναι. Γιατι η εννοια ελευθερια εχει παρει πολυ παρεξηγημενη σημασια τον τελευταιο καιρο. Και οχι δεν ειμαι υπερβολικος. Αλλα ας μην πλατιαζω παλι. Εχω μια θεληση. Εχω μια δυναμη πανω στον εαυτο μου. Μπορω να αλλαξω σχεδον τα παντα επανω μου, στον κοσμο γυρω μου. Μπορω να ξεφυγω.
Και πιανω τον εαυτο μου να αναρωτιεται ωρες ωρες τι πρεπει να κανω για να ξεφυγω απο αυτη την βαναυση ελξη προς αυτον τον προδοαγεγραμμενο και ηδη πατημενο δρομο ο οποιος παιρνει παλι το ονομα "μοιρα". Ειναι στιγμες που σκεφτομαι, "θελω οντως να ξεφυγω?" η αλλες, "εστω πως ξεφευγω, μετα τι?" και λοιπα τετοια. Και απο την αλλη υπαρχει μια μεγαλοπρεπης απαντηση-υποσχεση. Πως οταν ξεφυγω, δεν θα χρειαζεται να σκεφτομαι τιποτα απο ολα αυτα. Τιποτα απολυτως. Γιατι απλως θα ειμαι πλεον Ελευθερος. Ελευθερος απο καθε μικροτητα. Ελευθερος απο καθε υλικο αγαθο. Ελευθερος απο καθε συναισθηματικο αδιεξοδο. Ελευθερος απο καθε τι που με κραταει στον "ματαιο τουτο κοσμο" αν μπορω να το θεσω ετσι.
Και οχι δεν λεω πως θελω να πεθανω. Ισα ισα, θελω να ζησω με ολη τη σημασια της λεξης. Θελω μια γευση ελευθεριας. Πραγματικης.
Well. Αυτα. Πιστευω πως οι δυνατοτητες ειναι πολλες.
cipherk.
Λοιπον βασικα η σημερινη αναρτηση εχει θεμα το πως καποια πραγματα επαναλαμβανονται ξανα και ξανα και ξανα και ξανα και ξανα στη ζωη ολων ανεξαιρετως των ανθρωπων, χωρις αυτοι να το καταλαβαινουν, μονο και μονο επειδη απλως εκει που υπηρχε ο (α) χαρακτηρας, τωρα την θεση του εχει παρει ο (β) η εκει που υπηρχε το (α) προβλημα τωρα υπαρχει το (β). Περιεργο πραγμα. Αλλα οχι και τοσο αν το καλοσκεφεις.
Ειναι μια ιστορια βασικα. Η οποια επαναλαμβανεται. Σαν κασετα. Κι εκει που πας να σκεφτεις πως "ουφ επιτελους", ξεφυγες απο το παρελθον σου και μπορεις να κανεις μια νεα αρχη, να το, εμφανιζεται μεγαλοπρεπεστατο μπροστα σου. Ολα μαζι. Ειναι λες και ανοιγεις ξανα τα ματια σου και βλεπεις ολα αυτα που ειχες αφησει πισω. Ειναι πραγματικα αξιοπεριεργο το γιατι συμβαινει αυτο. Ειναι σαν να εχεις γεννηθει με μια προδιαγεγραμμενη κατευθυνση, με μια μοιρα. Μισω αυτη τη λεξη. Και τις αντιστοιχες με αυτην που υπαρχουν σε ξενες γλωσσες. Και σχετικα με το τελευταιο, just for the record, δεν υπαρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ γλωσσα που να μην εχει την λεξη μοιρα η κατι αντιστοιχο με αυτην στο λεξιλογιο της.
Οχι, δεν υπαρχει για μενα πραγμα που λεγεται μοιρα. Επειδη δεν θελω να υπαρχει. Δεν μπορω να αντεξω στην ιδεα πως υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο εμενα που με ελεγχει απο "ψηλα" η απο "χαμηλα" οπως το παρει κανεις. Αλλα ελα που το γαμημενο αυτο πραγμα κανει παντου την εμφανιση του. Ελα που δεν μπορω, οσο και να προσπαθω, να του ξεφυγω. Να αλλαξω την ζωη μου.
Σαν μαγνητης. Κατι τετοιο πρεπει να ειναι. Αυτο φταιει για αυτην την ποταπη και τρισαθλια ελξη μου προς εναν σηματοδοτημενο δρομο. Εναν δρομο τον οποιο "οφειλω" και "πρεπει" να παρω. Οχι δεν θα παρω, ευχαριστω. Δεν θελω αλλη επαναληψη, δεν θελω αλλο τετοιο φρικτο τραβηγμα απο το λουρι. Δεν ειμαι ζωο για να χρειαζομαι κατι τετοιο. Εχω μια ελευθερη βουληση. Α, ξεχασα τα εισαγωγικα στο τελευταιο. Οσο ελευθερη τελοσπαντων μπορει να ειναι. Γιατι η εννοια ελευθερια εχει παρει πολυ παρεξηγημενη σημασια τον τελευταιο καιρο. Και οχι δεν ειμαι υπερβολικος. Αλλα ας μην πλατιαζω παλι. Εχω μια θεληση. Εχω μια δυναμη πανω στον εαυτο μου. Μπορω να αλλαξω σχεδον τα παντα επανω μου, στον κοσμο γυρω μου. Μπορω να ξεφυγω.
Και πιανω τον εαυτο μου να αναρωτιεται ωρες ωρες τι πρεπει να κανω για να ξεφυγω απο αυτη την βαναυση ελξη προς αυτον τον προδοαγεγραμμενο και ηδη πατημενο δρομο ο οποιος παιρνει παλι το ονομα "μοιρα". Ειναι στιγμες που σκεφτομαι, "θελω οντως να ξεφυγω?" η αλλες, "εστω πως ξεφευγω, μετα τι?" και λοιπα τετοια. Και απο την αλλη υπαρχει μια μεγαλοπρεπης απαντηση-υποσχεση. Πως οταν ξεφυγω, δεν θα χρειαζεται να σκεφτομαι τιποτα απο ολα αυτα. Τιποτα απολυτως. Γιατι απλως θα ειμαι πλεον Ελευθερος. Ελευθερος απο καθε μικροτητα. Ελευθερος απο καθε υλικο αγαθο. Ελευθερος απο καθε συναισθηματικο αδιεξοδο. Ελευθερος απο καθε τι που με κραταει στον "ματαιο τουτο κοσμο" αν μπορω να το θεσω ετσι.
Και οχι δεν λεω πως θελω να πεθανω. Ισα ισα, θελω να ζησω με ολη τη σημασια της λεξης. Θελω μια γευση ελευθεριας. Πραγματικης.
Well. Αυτα. Πιστευω πως οι δυνατοτητες ειναι πολλες.
cipherk.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου