Υπαρχει λοιπον ενα πολυ αγαπητο μου ατομο, το οποιο μου ειπε να γραψω το συγκεκριμενο κειμενο γιατι οπως υποστηριξε, θα ενδιεφερε αρκετο κοσμο. Για να δουμε λοιπον. Το θεμα που μου ζητησε να αναπτυξω ειναι, μια πολυ γνωστη σε ολους εννοια και φαση. Η καταθλιψη. Και οι διαφορες φασεις της. Μου ζητησε βεβαια να μιλησω συγκεκριμενα για τον εαυτο μου, για το πως ταξινομω τις διαφορες φασεις και με τι τροπο τις ξεχωριζω. Ας μην πολυλογω λοιπον και ας ξεκινησω.
Η καταθλιψη για εμενα μπορει να ξεκινησει απο κατι πολυ μικρο και πολλες φορες ασημαντο. Κατι που ομως ταυτοχρονα σου δινει τροφη για σκεψη. Και που ταυτοχρονα δινει και τροφη στο αισθημα της αποξενωσης, της αηδιας, της στεναχωριας, του κενου που νιωθεις μεσα σου.
Και καπως ετσι ξεκιναει η φαση της (κατα την αποψη μου παντα, πιθανοτατα κανενας δεν θα την συμμεριζεται) πρασινης καταθλιψης. Η φαση αυτη λοιπον, χαρακτηριζεται απο ενα κενο το οποιο νιωθω μεσα μου. Ενα κενο το οποιο μπορει να κλεισει, κανοντας ισως μια νεα γνωριμια η γενικοτερα κατι το δημιουργικο. Και ξερω πως μπορει να κλεισει, χωρις ωστοσο να κανω κατι. Απλως ζω με την γνωση αυτου του γεγονοτος, και προσπαθωντας να το αποδεχτω. Η φαση αυτη χαρακτιριζεται επισης απο νωθροτητα, ιλαροτητα και γενικοτερα μια αντιμετωπιση του στυλ "χαλαρα, φαση ειναι, θα μου περασει". Υπαρχουν φορες που δεν μου περναει, υπαρχουν και φορες που μου περναει και ειμαι παλι (θεωρητικα μιλαμε, γιατι παντα υπαρχουν καποια προβληματα για να με βασανισουν) χαρουμενος.
Στις φορες που δεν μου περναει, βυθιζομαι στην φαση της κιτρινης καταθλιψης. Η φαση αυτη χαρακτηριζεται απο την αισθηση του οτι το κενο που εχω αρχισει και νιωθω μεσα μου με τρωει. Αρχιζει δηλαδη και γινεται μεγαλυτερο. Και με κανει να καταλαβω πως χρειαζεται να ενεργησω, να πω σε καποιον τα προβληματα μου. Ουσιαστικα, αυτο που χρειαζεται καποιος σε μια τετοια φαση ειναι καποιος να του μιλησει. Και να γινει κατανοητος. Και να τον στηριξει καποιος. Με την ολη εννοια του "στηριζω". Γενικα, σε μια τετοια φαση χρειαζομαι αποδοχη (για να γυρισω παλι στο προσωπικο). Υπαρχουν φορες που υπαρχει ενα τετοιο ατομο, η προσπαθω να το βρω εγω. Και υπαρχουν και φορες που, δεν πα' να χτυπαω τον κωλο μου κατω, τετοιο ατομο δεν βρισκω. Και γενικοτερα, στην κιτρινη καταθλιψη ανοιγομαι στα ατομα που μιλω. Μεσα απο μια κιτρινη καταθλιψη μου, μπορεις να με κανεις να σου πω παρα πολλα πραγματα για μενα, ακομα και τα πιο ενδομυχα μυστικα μου.
Απο την ολη φαση λοιπον της κιτρινης καταθλιψης υπαρχουν δυο μονοπατια (που ουσιαστικα, οδηγουν στον ιδιο προορισμο, αλλα με διαφορετικο τροπο το καθενα).
Ας ξεκινησουμε ομως με το τελος της κιτρινης φασης. Εκει υπαρχει ενας κινδυνος, απο τον οποιο ξεκιναει το ενα μονοπατι. Ο κινδυνος του οτι εχω ανοιχτει υπερβολικα πολυ στον συνομιλητη μου και ισως αυτα που λεω εκεινη τη στιγμη με εκθεσουν και ενδεχομενως αποτελεσουν αντικειμενο χλευασμου. Πανω εκει λοιπον παταει και η φαση της λεγομενης κοκκινης καταθλιψης. Η αλλιως "καταθλιψης για γερα νευρα". Σε αυτην την φαση αρχιζω και εκνευριζομαι, αρχικα με τον εαυτο μου, λογω του οτι επετρεψα να εκτεθω τοσο πολυ και να ανοιχτω, ενδεχομενως και σε καποιο ατομο το οποιο πιστευω πως δεν ειναι και ιδιαιτερα εμπιστο. Βεβαια, απο την αλλη, μπορει και να ειναι αρκετα εμπιστο, ακομα και συγγενικο μου προσωπο, και να μην με καταλαβαινει. Η, να μην θελει να με καταλαβει. Και αυτο εχει ως αποτελεσμα πιθανοτατα εναν εκνευρισμο, και μια απογνωση του στυλ "τι σκατα λεω, τι σκατα εκανα?". Ξερεις, αυτη η μπερδεμενη φαση, που δεν ξερεις τι γινεται και πλεον "εχεις χασει την μπαλα".
Απο εκει μπορω ειτε να ηρεμησω και να το ξεχασω, ειτε να χωθω ακομα πιο βαθια, στο επομενο σταδιο, στο οποιο μπορω να παω και χωρις να περασω απο την "ζωνη της κοκκινης καταθλιψης". Το σταδιο της μπλε καταθλιψης. Απο την κιτρινη καταθλιψη, μπορω να περασω κατευθειαν στην μπλε, οταν δεν εχω βρει καποιο ατομο να μιλησω. Και απο την κοκκινη καταθλιψη (δυσκολα) μπορω να περασω στην μπλε, οταν εχω πλεον ηρεμησει, και εχω αποδεχθει τα πραγματα ως εχουν. Η μπλε καταθλιψη λοιπον, ειναι η καταθλιψη της ηρεμιας, της στωικοτητας και της αποδοχης. Η καταθλιψη που (σνηθως) βαζεις καταθλιπτικα τραγουδια και δακρυζεις η ακομα και κλαις. Χωρις νευρα, χωρις απογνωση, εχοντας γνωση του οτι εισαι χαλια και του οτι ενδεχομενως τελικα κανενας να μην νοιαζεται για σενα. Παρεπιπτοντως, πρεπει να αναφερω πως το μπλε χρωμα μου ηρθε λογω της θαλασσας και του ουρανου, δυο πραγματων που απο την μια στιγμη στην αλλη μπορουν να αλλαξουν, να γινουν απο ηρεμα, τρομακτικα και το αντιστροφο (αυτο εξαρταται συνηθως απο το αν εχω περασει απο την φαση της κοκκινης η οχι).
Ετσι λοιπον, για να συνεχισθει και η "κατηφορα" μου, μετα την μπλε καταθλιψη ερχεται η γκριζα. Η γκριζα καταθλιψη χαρακτηριζεται απο την τρελα της. Απο το γνωστο (απο ταινιες φυσικα) σαρδονιο χαμογελο. Απο την αισθηση του οτι "ει, ειμαι εδω μονος μου στον πατο, ας ταρακουνησω και τους αλλους". Ναι. Οπως και να εχει ειναι η καταθλιψη για την οποια δεν θελω να πω πολλα πραγματα, λεγοντας μονο το οτι ειναι αυτοκαταστροφικη και σαδιστικη. Και οφειλω να ομολογησω πως τις περισσοτερες φορες που με εχει πιασει τετοια καταθλιψη, το χαιρομαι. Οχι γιατι γενικοτερα ειμαι ενας ανθρωπος που του αρεσει ο πονος των αλλων, αλλα επειδη ετσι ειναι αυτη η φαση. Και τελος, μπορω να πω πως μετανιωνω για ολα οσα εχω κανει σε διαφορα ατομα οταν βρισκομουν σε αυτην την φαση. Η συγκεκριμενη μπορει να κρατησει απο μερικες ωρες, εως και μερικες ημερες.
Και τελος, ερχεται η μαυρη καταθλιψη. Η καταθλιψη που βλεπω πως, οτι και να κανω, δεν υπαρχει περιπτωση να αλλαξω τιποτα και πως το καλυτερο θα ηταν να αποδεχτω πως ειμαι ενα τιποτα, ενα μηδενικο. Και το καλυτερο πραγμα που εχω να κανω ειναι τουλαχιστον να μην ενοχλω τους γυρω μου. Μπορει να κρατησει μεχρι εβδομαδες η συγκεκριμενη φαση (για μενα που την εχω περασει μια φορα κρατησε κατι παραπανω απο εναν μηνα) και πιστευω πως αν δεν ειναι ακριβως αυτο που περιγραφουν οι ψυχολογοι και οι ψυχιατροι σαν "μειζων καταθλιπτικη διαταραχη", ειναι παντως παρα πολυ κοντα σε αυτο.
Ελπιζω να ηταν αρκετα ενδιαφεροντα ολα αυτα. Και ελπιζω να βοηθησουν οσο κοσμο χρειαζεται βοηθεια. Και θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε αυτο το ατομο που μου ειπε να γραψω το συγκεκριμενο κειμενο, γιατι ισως να μην το καταλαβαινει, αλλα χωρις τη βοηθεια του, ισως τις τελευταιες μερες να ημουν πολυ πολυ χειροτερα.
Αυτα λοιπον (πιστευω πως ειναι το πιο μακροσκελες κειμενο που εχω γραψει μεχρι στιγμης εδω).
cipherk.
Η καταθλιψη για εμενα μπορει να ξεκινησει απο κατι πολυ μικρο και πολλες φορες ασημαντο. Κατι που ομως ταυτοχρονα σου δινει τροφη για σκεψη. Και που ταυτοχρονα δινει και τροφη στο αισθημα της αποξενωσης, της αηδιας, της στεναχωριας, του κενου που νιωθεις μεσα σου.
Και καπως ετσι ξεκιναει η φαση της (κατα την αποψη μου παντα, πιθανοτατα κανενας δεν θα την συμμεριζεται) πρασινης καταθλιψης. Η φαση αυτη λοιπον, χαρακτηριζεται απο ενα κενο το οποιο νιωθω μεσα μου. Ενα κενο το οποιο μπορει να κλεισει, κανοντας ισως μια νεα γνωριμια η γενικοτερα κατι το δημιουργικο. Και ξερω πως μπορει να κλεισει, χωρις ωστοσο να κανω κατι. Απλως ζω με την γνωση αυτου του γεγονοτος, και προσπαθωντας να το αποδεχτω. Η φαση αυτη χαρακτιριζεται επισης απο νωθροτητα, ιλαροτητα και γενικοτερα μια αντιμετωπιση του στυλ "χαλαρα, φαση ειναι, θα μου περασει". Υπαρχουν φορες που δεν μου περναει, υπαρχουν και φορες που μου περναει και ειμαι παλι (θεωρητικα μιλαμε, γιατι παντα υπαρχουν καποια προβληματα για να με βασανισουν) χαρουμενος.
Στις φορες που δεν μου περναει, βυθιζομαι στην φαση της κιτρινης καταθλιψης. Η φαση αυτη χαρακτηριζεται απο την αισθηση του οτι το κενο που εχω αρχισει και νιωθω μεσα μου με τρωει. Αρχιζει δηλαδη και γινεται μεγαλυτερο. Και με κανει να καταλαβω πως χρειαζεται να ενεργησω, να πω σε καποιον τα προβληματα μου. Ουσιαστικα, αυτο που χρειαζεται καποιος σε μια τετοια φαση ειναι καποιος να του μιλησει. Και να γινει κατανοητος. Και να τον στηριξει καποιος. Με την ολη εννοια του "στηριζω". Γενικα, σε μια τετοια φαση χρειαζομαι αποδοχη (για να γυρισω παλι στο προσωπικο). Υπαρχουν φορες που υπαρχει ενα τετοιο ατομο, η προσπαθω να το βρω εγω. Και υπαρχουν και φορες που, δεν πα' να χτυπαω τον κωλο μου κατω, τετοιο ατομο δεν βρισκω. Και γενικοτερα, στην κιτρινη καταθλιψη ανοιγομαι στα ατομα που μιλω. Μεσα απο μια κιτρινη καταθλιψη μου, μπορεις να με κανεις να σου πω παρα πολλα πραγματα για μενα, ακομα και τα πιο ενδομυχα μυστικα μου.
Απο την ολη φαση λοιπον της κιτρινης καταθλιψης υπαρχουν δυο μονοπατια (που ουσιαστικα, οδηγουν στον ιδιο προορισμο, αλλα με διαφορετικο τροπο το καθενα).
Ας ξεκινησουμε ομως με το τελος της κιτρινης φασης. Εκει υπαρχει ενας κινδυνος, απο τον οποιο ξεκιναει το ενα μονοπατι. Ο κινδυνος του οτι εχω ανοιχτει υπερβολικα πολυ στον συνομιλητη μου και ισως αυτα που λεω εκεινη τη στιγμη με εκθεσουν και ενδεχομενως αποτελεσουν αντικειμενο χλευασμου. Πανω εκει λοιπον παταει και η φαση της λεγομενης κοκκινης καταθλιψης. Η αλλιως "καταθλιψης για γερα νευρα". Σε αυτην την φαση αρχιζω και εκνευριζομαι, αρχικα με τον εαυτο μου, λογω του οτι επετρεψα να εκτεθω τοσο πολυ και να ανοιχτω, ενδεχομενως και σε καποιο ατομο το οποιο πιστευω πως δεν ειναι και ιδιαιτερα εμπιστο. Βεβαια, απο την αλλη, μπορει και να ειναι αρκετα εμπιστο, ακομα και συγγενικο μου προσωπο, και να μην με καταλαβαινει. Η, να μην θελει να με καταλαβει. Και αυτο εχει ως αποτελεσμα πιθανοτατα εναν εκνευρισμο, και μια απογνωση του στυλ "τι σκατα λεω, τι σκατα εκανα?". Ξερεις, αυτη η μπερδεμενη φαση, που δεν ξερεις τι γινεται και πλεον "εχεις χασει την μπαλα".
Απο εκει μπορω ειτε να ηρεμησω και να το ξεχασω, ειτε να χωθω ακομα πιο βαθια, στο επομενο σταδιο, στο οποιο μπορω να παω και χωρις να περασω απο την "ζωνη της κοκκινης καταθλιψης". Το σταδιο της μπλε καταθλιψης. Απο την κιτρινη καταθλιψη, μπορω να περασω κατευθειαν στην μπλε, οταν δεν εχω βρει καποιο ατομο να μιλησω. Και απο την κοκκινη καταθλιψη (δυσκολα) μπορω να περασω στην μπλε, οταν εχω πλεον ηρεμησει, και εχω αποδεχθει τα πραγματα ως εχουν. Η μπλε καταθλιψη λοιπον, ειναι η καταθλιψη της ηρεμιας, της στωικοτητας και της αποδοχης. Η καταθλιψη που (σνηθως) βαζεις καταθλιπτικα τραγουδια και δακρυζεις η ακομα και κλαις. Χωρις νευρα, χωρις απογνωση, εχοντας γνωση του οτι εισαι χαλια και του οτι ενδεχομενως τελικα κανενας να μην νοιαζεται για σενα. Παρεπιπτοντως, πρεπει να αναφερω πως το μπλε χρωμα μου ηρθε λογω της θαλασσας και του ουρανου, δυο πραγματων που απο την μια στιγμη στην αλλη μπορουν να αλλαξουν, να γινουν απο ηρεμα, τρομακτικα και το αντιστροφο (αυτο εξαρταται συνηθως απο το αν εχω περασει απο την φαση της κοκκινης η οχι).
Ετσι λοιπον, για να συνεχισθει και η "κατηφορα" μου, μετα την μπλε καταθλιψη ερχεται η γκριζα. Η γκριζα καταθλιψη χαρακτηριζεται απο την τρελα της. Απο το γνωστο (απο ταινιες φυσικα) σαρδονιο χαμογελο. Απο την αισθηση του οτι "ει, ειμαι εδω μονος μου στον πατο, ας ταρακουνησω και τους αλλους". Ναι. Οπως και να εχει ειναι η καταθλιψη για την οποια δεν θελω να πω πολλα πραγματα, λεγοντας μονο το οτι ειναι αυτοκαταστροφικη και σαδιστικη. Και οφειλω να ομολογησω πως τις περισσοτερες φορες που με εχει πιασει τετοια καταθλιψη, το χαιρομαι. Οχι γιατι γενικοτερα ειμαι ενας ανθρωπος που του αρεσει ο πονος των αλλων, αλλα επειδη ετσι ειναι αυτη η φαση. Και τελος, μπορω να πω πως μετανιωνω για ολα οσα εχω κανει σε διαφορα ατομα οταν βρισκομουν σε αυτην την φαση. Η συγκεκριμενη μπορει να κρατησει απο μερικες ωρες, εως και μερικες ημερες.
Και τελος, ερχεται η μαυρη καταθλιψη. Η καταθλιψη που βλεπω πως, οτι και να κανω, δεν υπαρχει περιπτωση να αλλαξω τιποτα και πως το καλυτερο θα ηταν να αποδεχτω πως ειμαι ενα τιποτα, ενα μηδενικο. Και το καλυτερο πραγμα που εχω να κανω ειναι τουλαχιστον να μην ενοχλω τους γυρω μου. Μπορει να κρατησει μεχρι εβδομαδες η συγκεκριμενη φαση (για μενα που την εχω περασει μια φορα κρατησε κατι παραπανω απο εναν μηνα) και πιστευω πως αν δεν ειναι ακριβως αυτο που περιγραφουν οι ψυχολογοι και οι ψυχιατροι σαν "μειζων καταθλιπτικη διαταραχη", ειναι παντως παρα πολυ κοντα σε αυτο.
Ελπιζω να ηταν αρκετα ενδιαφεροντα ολα αυτα. Και ελπιζω να βοηθησουν οσο κοσμο χρειαζεται βοηθεια. Και θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε αυτο το ατομο που μου ειπε να γραψω το συγκεκριμενο κειμενο, γιατι ισως να μην το καταλαβαινει, αλλα χωρις τη βοηθεια του, ισως τις τελευταιες μερες να ημουν πολυ πολυ χειροτερα.
Αυτα λοιπον (πιστευω πως ειναι το πιο μακροσκελες κειμενο που εχω γραψει μεχρι στιγμης εδω).
cipherk.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου