Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Αφοσιωση.

Ειλικρινα, δεν ξερω απο που να αρχισω με τη συγκεκριμενη ιστορια. Ειναι μερες που σκεφτομαι θετικα και μερες που σκεφτομαι πολυ αρνητικα. Δεν υπαρχει μεση λυση. Και αυτη η μερα ειναι απο αυτες που σκεφτομαι πολυ αρνητικα. Γιατι? Δεν ξερω. Ισως επειδη δεν ξυπνησα και με τον καλυτερο τροπο. Αισθανομαι πως κατι λειπει. Ενα τεραστιο κενο το οποιο δεν λεει να κλεισει, οσα τραγουδια και αν ακουσω. Οσο πολυ και αν ξεχαστω βλεποντας χαζα βιντεακια στο youtube. Οση τηλεοραση και να δω. Πιανω τον εαυτο μου να εκπεμπει εναν πολυ ιδιαιτερο αρνητισμο. Και σιγουρα ο αρνητισμος αυτος δεν βοηθαει. Ποτε δεν βοηθησε. Απλως εκανε τα πραγματα χειροτερα. Παντα. Ελα ομως που δεν μπορω να τα "ξεχασω ολα" και να "φορεσω το λαμπεροτερο χαμογελο μου". Ενω υπο αλλες συνθηκες αυτο θα ηταν ευκολο, σημερα δεν ειναι.

Ας μπω στο ψητο και ας παρω τα πραγματα απ' την αρχη. Ειναι αυτο το ατομο. Αυτο το ατομο με το οποιο μιλας, σε εντελως φιλικο τονο. Για να μην καταλαβει ισως τα συναισθηματα που θα μπορουσες να αναπτυξεις για αυτο. Σιγουρα, δεν το ξερεις τοσο καλα αυτο το ατομο. Το γνωρισες προσφατα. Παρολαυτα ομως, αισθανεσαι πως μπορεις να κανεις τα παντα γι'αυτο. Αισθανεσαι πως αρχιζει και γινεται σιγα σιγα μια καθημερινη σου σκεψη. Μια σκεψη στην οποια δεν υπαρχει απλος ενθουσιασμος. Υπαρχει κατι το περιεργο. Κατι που ισως δεν εχεις ξανανιωσει. Η κατι που εχεις νιωσει πολυ λιγες φορες. Το οτι νοιαζεσαι γι' αυτο το ατομο. Το οτι μπορει να σε συμπληρωσει. Το οτι μπορει να γινει ενα απο τα πιο σημαντικα προσωπα της ζωης σου ολης. Το οτι ονειρευεσαι να περασεις καποια πραγματα μονο με αυτο το συγκεκριμενο ατομο. Το οτι το θες διπλα σου.

Κι ομως, δεν εχεις το θαρρος να του μιλησεις στα ισα. Να του πεις αυτα που αισθανεσαι. Να το κανεις να καταλαβει πως το βλεπεις ακομα και στον υπνο σου. Να του πεις πως η ζωη σου ειναι ΑΔΕΙΑ χωρις αυτο. Να, να, να... τοσοι πολλοι λογοι. Και ομως, εσυ να μην μπορεις να του πεις τιποτα. Μα τιποτα. Ξερεις...για να μην χαλασει η "φιλια" σας.

Και καποια στιγμη, οπως ειναι αναποφευκτο, θα σταματησετε να μιλατε. Θα χαθειτε. Κι εσυ θα καθεσαι μονος και θα σκεφτεσαι: " Ρε γαμωτο...επρεπε να ειχαμε μιλησει...". Και τοτε θα ειναι αργα. Πολυ αργα. Και θα καθεσαι παλι μονος, απαρηγορητος, χωρις να εχεις καποιον να σε παρει αγκαλια. Γιατι αυτος ο "καποιος" θα ειναι πλεον μακρια.

Δεν ξερω και πως να κλεισω το θεμα τωρα. Τελοσπαντων. Αυτα. Δεν εχω καποιο καλυτερο κλεισιμο.
cipherk.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου