Ουφ, τι μερα κι αυτη. Περιεργη. Απο τις μερες που εχεις κανει τα απειρα χιλιομετρα, εχεις ξυπνησει απο τις 7 το πρωι και..νιωθεις πως δεν εχεις κανει ΤΙΠΟΤΑ. Γιατι? Κανενας δεν ξερει (ναι, ουτε ο θεος, γιατι απλουστατα, δεν πιστευω).
Τελοσπαντων. Ας μην ξεφευγουμε. Ποιο ειναι το θεμα σημερα? Ναι. Αααυτες οι γαμημενες μερες που εχεις κανει πραγματα απιστευτα, που δεν ηξερες πως μπορεις, η πως εχεις την αντοχη για να τα κανεις. Και νιωθεις ενθουσιασμο! Νιωθεις ολοκληρωμενος. Γενικα νιωθεις αυτο το συναισθημα της..ικανοποιησης. Καταλαβαινεις. Σιγουρα το εχεις νιωσει καποια στιγμη. Οτι μπορεις. Οτι το'χεις. Ενταξει χωρις βεβαια υπερβολες. Αλλα, να λες απο μεσα σου: "Κατι καταφερα (και) σημερα, καπου φανηκα (κι εγω) χρησιμος". Και να γυρνας σπιτι με ενα χαμογελο πλατυ. Ναι, αυτο. Το "μεχρι τα αυτια".
Και ομως, παρολαυτα, να υπαρχει κατι που σου λειπει. Καποιος δικος σου ανθρωπος να του το πεις. Να του πεις "εκανα το ταδε". Και να σου πει μπραβο. Να σου δωσει την χαρα του οτι καποιος πιστευει σε σενα. Ενα προσωπο που αγαπας, και ξερεις πως..περιμενει για σενα. Περιμενει ενα σου τηλεφωνημα, ενα μηνυμα, ενα βλεμμα, μια αγκαλια, ενα φιλι. Οτιδηποτε. Αρκει να ειναι απο εσενα, και να ξερει πως του το λες επειδη, σκεφτεσαι πως υπαρχει κι εκεινος. Και το ξερεις πως υπαρχει για σενα. Οπως κι εκεινος ξερει πως υπαρχεις γι'αυτον.
Κατι τετοιες στιγμες λοιπον ειναι που αισθανεσαι καπως: "Μα, κοιτα, εκανα αυτο, γιατι κανενας δεν ειναι περηφανος για μενα?". Και οπως ειναι φυσικο και λογικο, η καλη σου ψυχολογια γινεται σταχτη και θρυψαλλα (οπως θες πεστο) μεσα σε λιγες μονο στιγμες. Αυτες οι μερες να μην υπηρχαν και θα ενιωθα καλυτερα. Και εγω, και εσυ. Και ο οποιοσδηποτε. Αρκει ενας ανθρωπος να σε σκεφτεται.
Και, για να αναγω και την ολη κατασταστη στο γενικο, πιστευω πως αν πραγματικα υπαρχουν ανθρωποι που σκεφτονται ο ενας τον αλλον, αν αρχισουμε να σκεφτομαστε λιγο παραπανω τον συνανθρωπο μας (ειπαμε οχι και τον καθεναν που βλεπουμε στο μετρο, ας ξεκινησουμε απο τα βασικα τουλαχιστον), ο κοσμος θα γινοταν καλυτερος. Πολυ καλυτερος. Και ειναι κριμα ενας τετοιος κοσμος να γινεται χειροτερος μερα με την μερα.
Αυτα και σημερα. (Συνεχιζω να εχω αυτην την περιεργη ιλαροτητα καθε φορα που γραφω. Δεν ξερω γιατι).
cipherk.
Τελοσπαντων. Ας μην ξεφευγουμε. Ποιο ειναι το θεμα σημερα? Ναι. Αααυτες οι γαμημενες μερες που εχεις κανει πραγματα απιστευτα, που δεν ηξερες πως μπορεις, η πως εχεις την αντοχη για να τα κανεις. Και νιωθεις ενθουσιασμο! Νιωθεις ολοκληρωμενος. Γενικα νιωθεις αυτο το συναισθημα της..ικανοποιησης. Καταλαβαινεις. Σιγουρα το εχεις νιωσει καποια στιγμη. Οτι μπορεις. Οτι το'χεις. Ενταξει χωρις βεβαια υπερβολες. Αλλα, να λες απο μεσα σου: "Κατι καταφερα (και) σημερα, καπου φανηκα (κι εγω) χρησιμος". Και να γυρνας σπιτι με ενα χαμογελο πλατυ. Ναι, αυτο. Το "μεχρι τα αυτια".
Και ομως, παρολαυτα, να υπαρχει κατι που σου λειπει. Καποιος δικος σου ανθρωπος να του το πεις. Να του πεις "εκανα το ταδε". Και να σου πει μπραβο. Να σου δωσει την χαρα του οτι καποιος πιστευει σε σενα. Ενα προσωπο που αγαπας, και ξερεις πως..περιμενει για σενα. Περιμενει ενα σου τηλεφωνημα, ενα μηνυμα, ενα βλεμμα, μια αγκαλια, ενα φιλι. Οτιδηποτε. Αρκει να ειναι απο εσενα, και να ξερει πως του το λες επειδη, σκεφτεσαι πως υπαρχει κι εκεινος. Και το ξερεις πως υπαρχει για σενα. Οπως κι εκεινος ξερει πως υπαρχεις γι'αυτον.
Κατι τετοιες στιγμες λοιπον ειναι που αισθανεσαι καπως: "Μα, κοιτα, εκανα αυτο, γιατι κανενας δεν ειναι περηφανος για μενα?". Και οπως ειναι φυσικο και λογικο, η καλη σου ψυχολογια γινεται σταχτη και θρυψαλλα (οπως θες πεστο) μεσα σε λιγες μονο στιγμες. Αυτες οι μερες να μην υπηρχαν και θα ενιωθα καλυτερα. Και εγω, και εσυ. Και ο οποιοσδηποτε. Αρκει ενας ανθρωπος να σε σκεφτεται.
Και, για να αναγω και την ολη κατασταστη στο γενικο, πιστευω πως αν πραγματικα υπαρχουν ανθρωποι που σκεφτονται ο ενας τον αλλον, αν αρχισουμε να σκεφτομαστε λιγο παραπανω τον συνανθρωπο μας (ειπαμε οχι και τον καθεναν που βλεπουμε στο μετρο, ας ξεκινησουμε απο τα βασικα τουλαχιστον), ο κοσμος θα γινοταν καλυτερος. Πολυ καλυτερος. Και ειναι κριμα ενας τετοιος κοσμος να γινεται χειροτερος μερα με την μερα.
Αυτα και σημερα. (Συνεχιζω να εχω αυτην την περιεργη ιλαροτητα καθε φορα που γραφω. Δεν ξερω γιατι).
cipherk.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου